Laten we beginnen met wat anekdotiek. Voor het begin van de vijandelijkheden van de dag, riep hoofdarbiter Chris Bird het hele gild bij elkaar n.a.v. van enig gemor omtrent de partij Nakamura–Anand van de dag voordien, die geheel volgens de regels (een variant van de ‘Sofia rules’) remise was gegeven, nadat beide spelers de vraag effectief hadden voorgelegd aan de arbiter. Naar verluidt vonden Carlsen en Aronian dat te snel: het eindspel van D + 5p tegen D + 5p zag er dan misschien wel gelijk uit, maar kon nog wel wat worden uitgemolken. De anderen leken dat voornamelijk drukte om niets te vinden en een stukje m’as tu vu van de champ, maar Bird zou wel hebben aanbevolen om desgevallend herhaling van zetten aan te wenden i.p.v. de arbiter (ELO 2088) in te schakelen. Het effect liet zich raden … _LEESMEER_
So en Nakamura gingen via een Engelse start naar een Nimzo-Indiër. Wit verkreeg een mooi centrum, maar zwart brak het bij de eerste gelegenheid open met de opstoot 16… c5. Vervolgens werd de hele damevleugel geliquideerd en stond het aan de andere kant van het bord en materieel zo gelijk als wat: D+P+4p tegen dito. Remise, na … herhaling van zetten, was het logische gevolg.
In Grischuk–Mamedyarov kwam het Frans ten tonele, m.b. een ongebruikelijke versie van de Winawervariant waarvan Grischuk zei dat die in zijn schaakpapieren thuis genoteerd staat als “a joke line”, een dat-meen-je-toch-nietvariant, zeg maar. En dan moet je dat nog spelen ook? Het was alleszins opponent zwart die het spoedig even moeilijk leek te krijgen: koningsstelling goed stuk en vertraagde ontwikkeling, maar wit koos wellicht niet de kansrijkste voortzetting en stuurde uiteindelijk aan op een niet te ontwijken … herhaling van zetten. Grischuk, altijd in voor ‘jokes” en grappige dingen, wist nog iets opmerkelijks te melden, met een oogje op de live ratings: “Gisteren speelde ik tegen het nummer 2 van de wereld (toen Caruana) en vandaag deed ik dat opnieuw (nu Mamedyarov)”. Wel, in ronde 3 zal het nummer 8 zijn, Nakamura.
Anand gunde Vachier-Lagrave graag zijn Najdorf, en wat al vrijwel de MVL-variant heet: daarin wist je wat de Fransman zoal zou spelen, al was de schaduwzijde dat hij dat systeem ook vanbinnen en vanbuiten kende. Een beetje op het scherp van de snee, niet terughoudend zijn met de pionnen, Anand wist Vachier-Lagrave alleszins aan het denken te zetten: aan deze voortzetting kon nog worden geschaafd, maar MVL wou nadien niet te veel in detail treden, kwestie van zijn huisvlijt niet op straat te gooien. Uiteindelijk liep het wel boeiende gevecht uit op een nauwelijks te vermijden … herhaling van zetten.
Caruana verraste (als je dat zo mag noemen) Aronian met 1. d4 en die retourneerde dat met de optie Slavisch, waarna Caruana dan maar het ‘verrassende’ 4. Db3 uit de kast haalde en niet veel later eigenlijk niet zo gelukkig was met z’n stelling. Niet dat het evenwicht in het vervolg naar de haaien ging, maar, het zal u niet meer verrassen, ook hier draaide de strijd uit op … herhaling van zetten. Leuk om nog mee te geven: Aronian had na afloop veel lof voor Caruana, maar dan wel als zijn ideale partner voor een potje ‘bughouse chess’ (bij ons bekend als ‘doorgeefschaak’). De Amerikaan, vroeger ter zake een knoeier, was er “serieus op vooruitgegaan”, vond hij. En die sprak dat niet tegen.
De langste partij van de dag, 88 zetten, ruim zes en een half uur, tussen Carlsen en Karjakin, had enkel bizarre trekjes. Van de opening – Engels – viel natuurlijk niemand achterover, maar al over zijn 5de zet dacht Carlsen pardoes dik 20 minuten na, om dan te doen wat de theorie zegt. Later kwam de wederzijdse bedenktijd weer in evenwicht, maar tegen dan was het restant, tegenover het aantal nog uit te voeren zetten, voor beiden zwaar geslonken. En dan besloot Carlsen een kwaliteit te investeren voor een paar pionnen. De commentatoren ter plekke (Seirawan, Ashley …) zagen dat wel zitten. Zeker, de champ had nog heel wat werk voor de boeg, maar hij zou met alle geduld van de wereld beetje bij beetje Karjakin fijn gaan knijpen. De beruchte ‘engines’ zagen het anders: er was tijdelijk een vederlicht voordeel, maar dat werd al gauw een ronde 0,0 of daaromtrent. Intussen was de tijdnood beginnen nijpen. Carlsen zei nadien dat hij het wel goed zag komen: zodra Karjakins tijd vrijwel op delay stond (34 seconden, Carlsen lange tijd 1’08) zou het wel erg moeilijk worden om niet te blunderen. Een wat selectieve kijk toch, want net daarvoor had Karjakin meer dan dubbel zoveel tijd als Carlsen (en – moest dat nou? – zakte dan in één zet af naar nog slechts een goede halve minuut). Zag de champ het toen ook goedkomen? Natuurlijk kreeg Carlsen gelijk. Karjakin verdedigde zich lange tijd voortreffelijk, maar deed ten slotte die fatale blunder (77… Kc6). Ik zou niet goed slapen, dan, en ik slaap zelden slecht als ik verlies.
De overwinning is natuurlijk welgekomen: Carlsen stijgt weer wat op de wereldranglijst (met remises kan hij alleen maar zakken) en er werd sinds gisteren al volop gespeculeerd over de kans dat Mamedyarov en/of Caruana over Carlsen zouden kunnen springen naar de eerste stek, gelet op hun kleine achterstand (gisteren resp. 13,8 en 14,3 punten) en de rechtstreekse confrontaties die eraan komen. Van rechtstreeks gesproken: later vandaag mogen Shakh en Fabi alvast elkaar partij geven. Wie wint, mocht Carlsen dat zelf niet doen van Aronian, kan een flink stapje dichterbij komen.
De stand. Carlsen voegt zich bij het Kaukasische leidersduo (1,5/2), daarachter staat een heel peloton, op het spreekwoordelijke halfje (1/2), en ten slotte hebben we So (0,5/1), die op die plek zwaar moet vrezen voor z’n finaleplaats, en Karjakin (0/2), die in nog slechtere papieren zit. Nog 7 ronden, jongens!