Na enig verbaal trammelant met een vader die op de Edegemsestraat zijn zoontje voor verrot stond uit te schelden, vertrokken we richting Lommel waar we bij aankomst vriendelijk, ja zelfs feestelijk onthaald werden door klokkengelui uit de beiaard. Heidi belandde met wit tegen iemand met 1600 elo vanuit een siciliaan met c3 als eerste in een eindspel, met toren en 3 p tegen toren en 4 p, bovendien had ze een dubbelpion, en dat verloor nipt. Ik wist helemaal niet hoe sterk of zwak mijn tegenstrever was, ik kende hem niet, en in feite is dat een zeldzaam gegeven wat ik doorgaans wel kan waarderen : gewoon spelen, en zien wie de beste is. Hij dus gisteren. Symmetrisch engels, een goede stelling en dan verpruts ik het doordat ik een penning toelaat waarvan ik dacht dat ze ongevaarlijk was. Zal ik ’s zondag’s aan mijn kinderen van stap 2 wel uitleggen wat voor gevaar er in penningen zitten. Ik was eventjes pisnijdig op mezelf, maar zoals het woord het al zegt, na een strategisch bezoekje aan het urinoir ebde dat al zalig weg. Rudi Luyten zette op 1 een Grünfeld op, en kwam via een prachtige ingeving met een pionoffer dodelijk binnen de vijandelijke stelling gewandeld, met D en T. Er sloot nog een paard bij aan, en mat leek niet ver weg. Toch haalde Jimmy Geboers nog miraculeus een remise uit de brand na een sensationele partij. Jef met zwart op 3 vond die idee van dat Grünfeld aanstekelijk werken, en verzeilde met f5, g5 en h5 zowaar in een koningsaanval geheel on-typisch voor Jef. Het bracht hem nahet zoveelste halfje op, Jef vertelde ons dat hij alles remiseerde dit jaar in de IC, behalve een enkele winstpartij. Sterk ! Nu nog twee keer thuis, tegen ploegen waarvan we redelijkerwijze mogen veronderstellen dat we de MP’jes kunnen thuishouden.