De 2e ploeg werd de dag voor de IC gekortwiekt door een opkomend ziektebeeld bij Quinten, die daardoor helaas diende af te blazen, dat kan natuurlijk altijd gebeuren. Het kostte me zowaar nog heel veel moeite om dit nog recht te kunnen zetten, voorbijvliegend en aankloppend aan diverse burchten van seniors en jeugdspelers, waar de deur om heel begrijpelijke redenen gesloten bleef, want geef toe, als je ’s zondags ochtends gevraagd wordt om om half een naar Waals Brabant te vertrekken is dat meestal niet evident, mij achterlatend met een halve zenuwinzinking tot een half uur voor tijd de redding verscheen in de persoon van Jan Segers. Jan en ook mevrouw, hartelijk bedankt.
Jan werd spijtig genoeg in Waver het slachtoffer van zijn eigen enthousiasme, bouwde met wit een leuke solide stelling op, toen sloeg het noodlot toe, en vooral zijn gemis aan ervaring. Na 12..,Pb4 die zowel Jan’s Dc2 als Ld3 onder schot neemt is er niets aan de hand, alleen moet de dame naar b1. Niet naar b3, waar toen wel eventjes out of the blue Ld7-a4 de witte dame veroverde. Een harde noot om kraken, een les in praktijk, dat overkomt Jan al nooit meer.
Ondertussen zat ik op bordje 3 met een jongeman die vanuit het Italiaans met d4-d5-d6, en aansluitend Lc4xf7 uitpakte. De man had 250 elo puntjes minder dan ik, en speelde zoals ik het aan iedereen propageer : geen angst, geen geouwehoer, eloverschillen zijn onbelangrijk, je doet je ding, je slaat die pion op f7 er af. Als ik de loper aanneem moet hij me matzetten, of doodknijpen, als hij dat niet kan, win ik. Ik nam de loper. Hij speelde het wel bijzonder goed allemaal, en kwam met een dodelijke aanval, mijn koning op d8 werd van alle kanten belaagd en op zet 20 was het over. Onderweg vertrouwde de brave borst me tweemaal zuchtend toe “c’est compliqué !”, waarop ik hem twee keer antwoordde “c’est comme la vie”. Ik moet deze complexe partij grondig nakijken en zien wat er fout liep.
Waver 4 was na bestudering van R1 bestempeld als een makkie, en we stonden nu plotseling 2-0 achter ! Gelukkig brachten onze twee topborden orde op zaken. Lino door een machtige, rustige lawine op gang te trekken, die het hele gedoe aan de overkant tot een stukverlies plat walste. Wim had het een beetje rumoeriger met een nevralgieke aanval van zwart langs de koningsvelden, die hij echter nauwkeurig pareerde met Le2-f3 waarna het leek dat hij op h2 twee stukken kon nemen voor een toren, maar zijn Dc4+ was veel doeltreffender.
Totaalstand 6 op 8.
Nog een goed herstel gewenst, Quinten.