We gaan het na afloop zelden enkel over een slotceremonie hebben, maar een mens wil soms wel graag de puntjes op de i, ook al betreft het een totaal bijkomstig detail. Als dat echter de hele tijd is blijven knagen, kan het opluchten als men het ten slotte van zich af kan schrijven. Want wat blijkt met name? Wat de hele tweekamp lang niet kon, kan nu ineens wel: zeggen wáár in megagroot Chongqing deel twee nu eigenlijk plaatshad.     

Changshou, wisten we al, en dat is een district ten noordoosten van Chongqing-stad (en zowat 80 km van het centrum daarvan). Op de officiële site is intussen ook een artikel verschenen (elders ook overgenomen) over de slotceremonie, waarin doodleuk wordt vermeld dat het gebeuren plaatsvond in de grote zaal van het Changshou District Office Service Centre, “dezelfde plek” waar twee dagen eerder Ju de beslissende 12^de partij van Lei had gewonnen, waarmee ze haar wereldtitel had veilig gesteld. Wat geweldig! Plots mogen we dat dan toch te weten komen, terwijl we de hele tijd toch enigszins zijn misleid over “Chongqing, de thuisbasis van Lei”. Misschien is mega-Chongqing naar puur Chinese begrippen één stad, maar je kunt het bezwaarlijk “de stad vanwaar ze afkomstig is” noemen.  Zo groot als Oostenrijk, vertelde ik eerder, en ook dat Lei afkomstig is van Fuling en dat de 2^de helft van de match noch daar doorging, noch in Chongqing-stad, maar in Changshou (dat net boven Fuling ligt).   

Laten we in één moeite dan ook maar wat zeggen over de festiviteiten zelf. De ceremonie begon met een betoverend optreden van het Chongqing Opera Gezelschap, dat de prachtige landschappen en de lieflijkheid van Changshou kwam oproepen, dat net als Chongqing-stad gelegen is aan de historische Chang Jiang (aka Yangtze-rivier). Het lokale sportteam gaf dan een staaltje kungfu ten beste, krijgskunst uit de vermaarde school van Wushu, met een geschiedenis diepgeworteld in de traditionele Chinese cultuur. Het theatrale toetje, een Tea Ceremony Performance genaamd ‘Happy in Chess’, combineerde een theeceremonie, kalligrafie, dans en schaak.

Het officiële gedeelte liet zoals gebruikelijk een aantal ‘belangrijke’ mensen aan het woord, te beginnen met hoofdscheidsrechter Anastasia Sorokina, die nota bene de uitslag kwam vermelden. Volgden dan wat al dan niet lokale hoge heren die de lof kwamen zingen van de tweekamp, de speelsters, de organisatoren, de locaties, China, de Chinezen, het Chinese sportbeleid, het Chinese meesterschap op schaakgebied en meer van dat. Ten slotte kwam FIDE-voorzitter Dvorkovich in de verf zetten hoe succesvol het hele evenement was geweest en hoe geweldig beide protagonistes het hadden gedaan.

Dan was het de beurt aan Lei, blauw kleedje (a.h.w. symbolisch feeling blue), om als runner-up het podium te betreden en de toepasselijke huldiging te ontvangen. Vervolgens was het tijd voor wereldkampioene Ju zelf, met een kleedje in het helderrood van de Chinese vlag (rood is bovendien dé feestkleur in China), om ook letterlijk gekroond te worden, een trofee aangereikt te krijgen en een gouden medaille te mogen omhangen. In een kort nawoord bedankte ze haar land, de organisatoren en officiëlen, haar team en haar familie. Ze zei ook: “Er zijn veel memorabele momenten, en dit is er één van.” Bescheiden geformuleerd, want ze heeft nu evenveel titels als Yifan Hou en nog maar eentje minder dan hun beider legendarische voorgangsters Nona Gaprindashvili en Maia Chiburdanidze. Dat is dus wel geschiedenis schrijven.