Een tussendoortje: het is rustdag 2 in Tbilisi, morgen (de dag van ons Jeugdtoernooi, zie bericht van Pascal hiervoor), start de finale. Tikkeltje anders: 4 klassieke partijen vóór de eventuele tiebreakfase.
ELO-blauwte, dus. Leek mij een leuke vertaling voor ELO blues, want daar gaat het over. Zoals al eens opgemerkt, heeft de World Cup gezorgd voor een vrij algemeen verlies, zeg maar een ELO-flauwte (ha, dat rijmt nog ook) bij zowat alle toppers. Als je de live ratings van vandaag (22-09) erbij neemt – een lijst die (zo te zien) momenteel uitsluitend met World Cup-partijen wordt gespijsd – dan valt je op _LEESMEER_ dat, op vier spelers na, iedereen achteruit gaat. De uitzonderingen zijn enerzijds Topalov (15) en Dominguez-Perez (20), maar die deden niet mee aan de World Cup en tellen dus niet, en anderzijds Aronian (2) en Svidler (14), die ondanks (klassieke) remises en/of nederlagen voldoende ‘klinkende’ resultaten hebben bijeengesprokkeld om nog vooruit te gaan. Aronian en Ding hebben trouwens nog hun finale af te werken, en deze keer gaat het om 4 klassieke partijen i.p.v. 2. Aronian kan daarin zijn plusscore (momenteel +1) enkel behouden of nog vergroten met een positief resultaat, Ding heeft wellicht genoeg aan een 2-2 om z’n licht negatieve score (-0,6) naar positief om te buigen en bij winst wordt het alleen maar leuker.
In het volgende twintigtal op de lijst, de al iets mindere goden, komen er al wat meer stijgertjes voor, en die hebben er voor hun doen alleszins een goede World Cup opzitten: Fedoseev (23, +1,8), Ivanchuk (27, +5,4), Matlakov (28, +2,2), Carlsen-killer Bu (29, +16), Navara (32, +6,4), Vidit (36, +10,6), Duda (39, +8) en (Hao) Wang (40, +4,6). Daarna krijg je een ‘normale’ toestand, waar het aantal stijgers en dalers min of meer in evenwicht is.
Nee, het World Cup-tornooi is kennelijk geen goede zaak voor de besten. Voor hen staat er nog al veel op het spel. Om ver te geraken, zoals ze dat aan hun status verplicht heten te zijn, moeten ze blijven winnen: een keer mistasten en hopla, daar ga je (weer naar huis). Komt nog bij dat het winnen meestal pas gebeurt in de tiebreaks, en dan heb je er al een klassieke 1-1 opzitten tegen een lagere ELO, wat punten kost, terwijl je winst in de rapids etc. niks opbrengt in de ‘echte’, lees klassieke, ratings. In een interessant artikel op ChessBase (“World Cup: the odds of making the final”, 19-09) werd uitgelegd dat en waarom we ons miskijken op de vele ‘verrassende’ eliminaties van toppers in een tornooi zoals dit. Omdat winnen en blijven winnen een must is, zijn je kansen om last man standing te worden beperkt. De sterkste van het lot, Carlsen, heeft (had) eigenlijk maar 36% kans, en alle anderen nog minder. Het zegt tegelijk iets over de ELO-blauwte: als je kans op de eindzege (of om het ver te brengen) zo beperkt is (nogmaals: 1 misstap volstaat) is de kans dat je het niet redt relatief groot en dat betekent met name voor de toppers een ELO-flauwte. Nu ja, een blauwtje lopen is één zaak, je moet vooral niet bij de pakken blijven zitten: na regen komt zonneschijn, en elke nederlaag brengt je dichter bij een zege. Enfin, meestal toch, want ‘t is soms lang wachten …