Gek, hoor. Enkele ronden geleden stonden de Triveni Continental Kings van Aronian onderaan te blinken, en op een-twee-drie doen ze volop mee voor een finaleplaats. Het feit dat de leidende teams ook geregeld wat (moeten) laten liggen, en er dus nooit echt “vandoor” gaan, zal daar wel niet vreemd aan zijn, maar dat het tornooi zou uitmonden in een perfecte illustratie van Bredero’s “’t Kan verkeren”, is toch opvallend. Het bewijst natuurlijk ook dat de teams aan elkaar gewaagd zijn en dat de selectie evenwichtig is geweest.

Nadat ze in de vorige ronde nipt de maat hadden genomen van Carlsen en co., één van de teams bovenaan, deden ze dat ook, zij het niet zonder moeite, met het team onderaan, de Balan Alaskan Knights. Die boekten nochtans twee zwarte zeges, en dan moet je daar minstens drie witte succcessen tegenover kunnen plaatsen. Twee lukte: Khadem(alsharieh), die een paar ronden eerder Dzagnidze was komen vervangen, boekte haar 2^de overwinning, ten nadele van Batsiashvili, en Wei speelde Radjabov tureluurs. Alles hing af van wat Aronian zou doen tegen Nepomniachtchi, maar die must-win bleek een kolfje naar zijn hand en hij maakte van Nepo zijn 3^de slachtoffer op rij (na Duda en Carlsen). Het werd dus 10-9 en meteen stonden de Kings virtueel op 1, naast de Ganges Grandmasters en met evenveel matchpunten als de SG Alpine Warriors, maar die laatsten deden hun 9^de ronde een dag later dan de anderen en konden dus nog uitlopen.

Ik vermeldde de Ganges Grandmasters zo net, en daar kun je al uit afleiden dat hun 9^de ronde geen succes was, omdat ze werden ingehaald door de Triveni Continental Kings. Opponenten upGrade Mumba Masters hadden eigenlijk nog maar één kans om mee te spelen voor een finaleplaats: winnen tegen Anand en co. en dan hopen dat de laatste ronde de kers op de taart zou brengen. Die kers valt nog te bezien, maar stap 1 werd netjes gehaald. Op de borden 1-3 en 5 werd het remise, maar Humpy wist Hou te vloeren en Sindarov rekende af met Esipenko. Een 10-4 triomf voor de upGrade Mumba Masters, die tot op twee punten sluipen van de Ganges Grandmasters en het nog virtuele leiderstrio.

Spanning alom op die laatste junidag, want wat zouden de SG Alpine Warriors een dag later doen tegen de Chingari Gulf Titans? Winnen betekende solo de leiding nemen (en 3 punten of 1 overwinning meer dan de naaste concurrenten) en een zekere finaleplaats. Verliezen en dan was het virtuele leiderstrio niet langer virtueel en kwamen de Titans gelijk met de Kings, op amper twee punten van de drie aan de kop. Ga dat even uitrekenen, zeg! Ronde 10 kondigde zich alvast bloedstollend aan, met o.m. de Triveni Continental Kings tegen de Ganges Grandmasters en de upGrad Mumba Masters tegen de SG Alpine Warriors. Het zou wel eens kunnen uitdraaien op een potje Antwerp, nee Genk, nee Union, nee Genk, nee Antwerp …

De laatste speeldag begon dus met de laatste match van ronde 9 en ging vervolgens verder met de hele 10^de ronde. De SG Alpine Warriors van Carlsen en co. kwamen dus twee keer aan de bak. Tegen de Chingari Gulf Titans werd het een afknapper. Aan beide kanten werd  maar één keer gescoord – Carlsen won (met wit) van Duda, Mamedyarov (met zwart) klopte Gukesh – en dat resulteerde in 7-8 verlies. De kans was verkeken om met voorsprong de laatste ronde in te gaan, en bovendien deden hun overwinnaars nu ook weer mee voor een finaleplaats.

De Triveni Continental Kings kregen (figuurlijk) de Ganges Grandmasters op bezoek, met Aronian–Anand op het eerste bord. Die partij werd remise, net zoals bord 4, Lagno–Hou. De rest werd een slagveld waarin wit zegevierde, met 3 stuks tegen 1. Khadem won van Khotenashvili, Wei versloeg Domínguez Perez en Buhl Bjerre (meestal gewoon Bjerre) nam Esipenko te grazen. Enkel Rapport wist met zwart tegen te scoren, ten koste van Yu. Ergo 11-6, 5^de nederlaag voor de Ganges Grandmasters en dag-met-het-handje tegen een finaleplaats. Een serieuze domper, na een autoritaire start en lange tijd op de 1^ste of 2^de plaats. Het omgekeerde scenario voor de troepen van Aronian: omstreeks halfweg stonden de Triveni Continental Kings helemaal onderaan, 4 teamzeges op rij later helemaal bovenaan, met het 1^ste finaleticket op zak. Die Bredero (ik herhaal maar effe: ’t Kan verkeren!) wist het wel.

Zou die andere favoriet het beter doen? Voor de 2^de keer die dag schoven de SG Alpine Warriors van Carlsen aan, nu tegen rechtstreekse concurrent upGrad Mumba Masters  (Vachier-Lagrave en co.). Het werd een afgang zonder voorgaande. Vachier-Lagrave hield Carlsen op remise, en Praggnanandhaa, die ongeslagen bleef en een licht fenomenale  (8,5/10) liet optekenen, won eens een keer niet, maar daarmee hadden de Alpijnse Krijgers echt alles geraapt wat hen gegund zou worden. Grischuk, Vidit Gujrathi, Humpy en Harika maakten, nota bene met zwart, het verschil tegen resp. Gukesh, Erigaisi, Krush en Paehtz en gaven Carlsen en co. een pak voor de broek zoals het nog niet eerder was voorgekomen: 2-18! Tot overmaat van ramp wipten de upGrad Mumba Masters  met deze eclatante zege over de SG Alpine Warriors en konden die hun begeerde finaleplaats ook vergeten. Ene Carlsen zag er niet bijster gelukkig uit met deze afloop.

Alsof het nog niet genoeg was dat de twee teams die een groot deel van de tijd domineerden beide in extremis în de gracht werden gereden, kregen ook de Chingari Gulf Titans (Duda en co.), die net zoals de Triveni Continental Kings enige tijd de rode lantaarn hadden gekoesterd, nog een unieke kans om dat andere finaleticket te verwerven. Het volstond als ze zouden winnen tegen Nepo’s Balan Alaskan Knights (die kwamen wél niet meer in aanmerking): het zou hen op gelijke hoogte brengen met de upGrade Mumba Masters in matchpunten, maar zelfs de niptste winst (een 8-7) zou hen een voorsprong  in bordpunten opleveren (84 t.o.v. 83). Helaas voor voelden de Balan Alaskan Knights niets voor dat scenario. Er was ook enige pech mee gemoeid, want Mamedyarov had de hele tijd de winst in handen tegen Abdusattorov, maar verknoeide het alsnog. Een tweede zwarte zege, van Batsiashvili tegen Shuvalova, deed helemaal de deur dicht, ook omdat de anderen niet verder kwamen dan remise: 4-12. Nu ja, spektakel en onverwachte wendingen genoeg, ergens moet het ook stoppen.

De finale: een dubbele match (één keer wit, één keer zwart) tussen de Triveni Continental Kings (18 ptn.) en de upGrad Mumba Masters (16), oftewel Aronian en co. versus Vachier-Lagrave en co. Daarover zodadelijk meer. De rest van de rangschikking na het reguliere double round robingedeelte: op plaats 3 vinden we Ganges Grandmasters (Anand, 15), op 4 SG Alpine Warriors (Carlsen, 15), op 5 Chingari Gulf Titans (Duda, 13) en op 6 Balan Alaskan Knights (Nepomniachtchi, 12). Indrukwekkend waren Praggnanandhaa (8,5/10), die ook ongeslagen bleef, en Wei (8/10) en Abdusattorov (7/10), die één keer verloren. In omgekeerde zin, en dus toch wel uit de toon, viel Gukesh (2/10) op. De meeste deelnemers schommelden, breed bekeken, rond 50%: iets erboven of eronder, of er ‘boenk’ op.

De Triveni Continental Kings hadden eerst wit en scoorden twee keer: Aronian tegen Vachier-Lagrave en Wei tegen Vidit Gujrathi. Daar konden de upGrad Mumba Masters maar één (zwarte) winst tegenover stellen: van Sindarov tegen Bjerre. Daarmee eindigde de eerste match op 9-7. Nipt, maar goed voor de volle 3 matchpunten.

Lik op stuk in de ‘terugwedstrijd’: de upGrad Mumba Masters scoorden met Grischuk (tegen Yu), Harika (Khadem) en Sindarov tegen Bjerre. De winnaars van daarnet konden daar niets tegen inbrengen, tenzij remises in de resterende partijen, en dus werd het 12-3, maar wel 3-3 in matchpunten.

Volgens het reglement werd dan overgegaan tot een blitz play-off van opnieuw 2 matchen,  kleuren zoals in de vorige twee confrontaties. In het eerste snelluik was wit niet meer aan het feest, want er rolden drie zwarte zeges uit de bus en maar één witte: Wei, Bjerre en Khadem moesten de duimen leggen voor Vidit Gujrathi, Sindarov en Harika, terwijl enkel Yu compensatorisch iets wist te rapen tegen Grischuk. De hoge heren (Aronian–Vachier-Lagrave) en dames (Lagno–Humpy) deelden de punten. Dat leverde een duidelijke zege op (5-14) voor de upGrad Mumba Masters, die straks wit zouden hebben.  

Het werd echter opnieuw een overwinning voor zwart, nu voor de verliezers van daarnet, de  Triveni Continental Kings. Er was nog wel winst van Vachier-Lagrave op Aronian, maar zijn teamgenoten brachten er een stuk minder van terecht. Enkel Sindarov won nog van Bjerre (voor de 3^de keer al in de finale), maar Grischuk verloor van Yu, Vidit Gujrathi van Wei en Humpy van Lagno, terwijl Harika en Khadem het punt deelden. Met 7-13 brachten de Triveni Continental Kings de bordjes dus weer in evenwicht.

Volgende schuifje: er wordt wel voortgeblitzt, maar niet meer door het hele team. Bij loting wordt een bord bepaald en de beide spelers/speelsters van dat bord mogen/moeten proberen de zaak af te maken in een alles-of-nietspartij, desgevallend te herhalen (met kleurwisseling na elke partij) tot er een keer gewonnen wordt. De eerste loting viel op bord 5: Khadem(alsharieh), die weliswaar een mooie 3,5/5 scoorde in het reguliere gedeelte maar net niet erg succesvol was tegen haar huidige opponente, versus Harika, die een 4/5 score behaalde tegen haar. Ga er maar aan staan: plots valt de volle verantwoordelijkheid voor teamwinst of -verlies op je frêle schouders, in nota bene een partijtje van 3’+2”, het is als strafschoppen nemen na de eerste set van (ieder) 5 en de eerste die dan faalt kop van jut is. Ja, de goede zielen komen je condoleren en troosten en moed inspreken, maar jij hebt de beslissende strafschop gemist of de beslissende partij verloren, en had jij dat nu niet gedaan, dan zou er niemand nog hebben zitten emmeren over wie elders in het hele gebeuren al dan niet domweg in de fout ging of blunderde of een kans verknoeide, of waar in hemelsnaam de eigenlijke reden voor de nederlaag te zoeken of te vinden is. Het scheelt een slok op een borrel als je gewoon de winnende optie realiseert.

Khadem, of Khademalsharieh, die achteraf vertelde dat ze nooit meer stress had gehad dan voor en in deze partij, vertikte het om nog eens een keer in het zand te bijten tegen Harika en schoof in die zin (met de nodige opluchting) de verantwoordelijkheid door naar het volgende te loten teamlid, terwijl Harika ook wel niet rouwig kon zijn over een remise met zwart. Vervolgens waren Grischuk en Yu aan de beurt (met kleurwisseling t.o.v. de voorgaande partij). Dat ging al een stuk heftiger, en Grischuk liep een groot deel van de partij achter de feiten aan, en stond op het einde helemaal in de prak, maar Yu liet hem alsnog ontsnappen. Weer niets. Derde keer alles of niets, nu met de andere dames: Lagno–Humpy. Aan elkaar gewaagd, die twee, en Humpy die even een paar pionnen uitloopt, er één weer inlevert of kwijtspeelt en met de andere niets meer kan uitrichten. Op naar de 4^de set lotelingen.

Sindarov–Bjerre zag er beloftevol uit voor wit en dus de Triveni Continental Kings: onderlinge score 1,5-0,5 regulier en 4-0 in de finale. Je wilt niet in de schoenen van Bjerre zitten, die een zwart beest voor zich weet, ook al speelt die nu met wit, en je wilt evenmin in de schoenen van Sindarov staan, want die kan na zo’n vertoon toch niet ineens de mist ingaan? Het gaat grotendeels gelijk op  tot Bjerre op de 41^ste zet zichzelf wat in nesten werkt en zich daar vervolgens heel geleidelijk opnieuw uit probeert te werken, maar tegen dan is de tijdnood volop mee in het plaatje. Het blijft kantje boordje, beiden ondezr de 10 seconden spelend, en dan voltrekt het noodlot zich. Sindarov vindt kennelijk geen winstweg (meer) en doet onder tijdsdruk een paar mindere zetten, terwijl Bjerre uit alle macht probeert stand te houden en tegenspel te bedenken, en dan laat Sindarov zich vangen in een mat in 1!

De verbijstering op het ene gezicht, het verblufte gezicht van de ander, er zijn geen woorden om het beter te illustreren dan die paar beelden op het slot van de partij. Arme Sindarov, nu in zak en as omdat hij het team in de steek liet (dat deed ie niet, maar zo voelt het wel). Dolgelukkige Bjerre, die al content genoeg zou zijn geweest als hij simpelweg remise had kunnen houden – best een succes voor hem tegen deze tegenstander – maar hier onverhoopt de match- en tornooiwinnaar van zijn team wordt. O ja, mocht u de draad kwijt zijn: het zijn de Triveni Continental Kings, te weten Aronian, Yu, Wei, Lagno, Khadem (halfweg ingevallen voor Dzagnidze) en Bjerre, die de allereerste kampioenen zijn van de Global Chess League.    

De ongelukkige Sindarov kreeg hier en daar wel een schouderklopje of troostend woord van zijn teamgenoten, maar die leken toch even hun cohesie kwijt, want ze liepen eerder van elkaar weg dan dat ze samentroepten. Verliezen doe je alleen. Het beeld rond Bjerre was heel anders: overal viel men elkaar in de armen, werd gelachen en geknuffeld, en nog eens geknuffeld: winnen doe je samen, verenigd rond degene die het laatste zetje gaf. Sympathiek: Grischuk gaat, ten minste als de beelden kloppen, als eerste naar de winnaars om hen te feliciteren. Ze zullen het allemaal wel gedaan hebben of doen, de upGrad Mumba Masters, maar die eerste momenten waren ongetwijfeld een mokerslag …

Het was me het tornooitje wel. Zoveel wendingen, zoveel ups en downs, en misschien wel de zeer interessante innovatie om een zwarte zege met een extra punt te honoreren. Het heeft gespeeld, zoveel is zeker. Op naar de volgende editie, en daar hoeft ongetwijfeld geen vraagteken achter. Maar eerst het heden, of de zeer nabije toekomst. Van 4 tot 9 juli komt het volgende luik van de Grand Chess Tour de schaakwereld (en zeker het deel dat van speed chess houdt) verblijden, maar persoonlijk kijk ik liever uit naar wat geprogrammeerd staat van 5 tot 23 juli: de WK-match van de Dames, tussen regerend wereldkampioene Ju en uitdaagster Lei. Ik voorspel dat ook hier, cf. Ding bij de heren, de Chinezen met de titel aan de haal gaan, maar oké, dat is niet zo moeilijk. De voorspelling ten minste. De zaak winnen is een ander paar mouwen. Maar het zou weleens een boeiende strijd kunnen worden …