Tonnen ervaring kunnen ze niet gehad hebben, onze tegenstanders, met drie NC’s (reële ELO’s) en ook (maar niet helemaal overlappend) drie snaakjes van 10 tot 14 jaar (samen nog minder jaren dan de enige volwassene en meteen ouderdomsdeken van het team. Dat gingen we niet onderschatten, daar niet van, maar hier leken toch wel kansen te liggen. Chronologisch gezien ging het ook vrij snel de goede kant op, al had de staart uiteindelijk toch nog een venijntje in petto.  

Op bord 4 kreeg invaller Jan, die Carlo was komen vervangen, een 10-jarig opponentje te verhapstukken. Hoe een en ander in zijn werk ging, heb ik niet meteen gezien – bij de eerste blik stond het bord nog vol, bij de tweede en laatste was het verschil een volle dame – maar onze supersub had de klus relatief snel geklaard. Intussen bleek Benny op bord 3 al een stuk verorberd te hebben, en ook al had hij vervolgens nog wel even werk, dat zou wel goed komen. Eerst echter zou (onze vaste) Jan op bord 2 (tegenstander van 14) een pionnetje weten mee te ritsen, om vervolgens vakkundig de zaak uit te spelen en voor het tweede punt te zorgen. Niet lang daarna haalde Benny ook effectief het derde punt binnen. Riant allemaal, tot dan toe.  

Herman op bord 1 (tegenstander van 11, maar de enige met echte ELO’s) had weer de meeste tijd nodig, en dat voor nota bene het minste resultaat. In een stelling waarin hij altijd minstens remise moest hebben, liet hij zich benevelen door een kip-zonder-kopbevlieging, wat niet de verhoopte pluspion opleverde maar een minpion en een vijandige toren die vrijelijk zijn gang kon gaan in het resterende pionnenheir. Daarna was er eigenlijk geen redden meer aan en dan kies je maar beter voor de korte pijn en wens je je tegenstander geluk. Geen erg voor de ploeg, gelukkig: met 1-3 behalen we al bij al een vlotte en duidelijke zege.