Alea iacta est! 3^de en laatste dag van de World Cupfinale tussen de Chinese Ju en de Russische Lagno, waarop het tiebreakcircus uitsluitsel moest geven. Na twee remises in het rapidgedeelte sloeg Ju toe in de eerste ‘trage’ blitz. Lagno, zwart in de tweede partij, kon niet meer terugslaan en sloot zelfs af met een gigantische blunder: ze zette pardoes haar dame in en Ju nam dankbaar aan. Gelet op de omstandigheden, een fout die we Lagno niet te zwaar moeten aanrekenen: ze heeft een prachtig tornooi gespeeld, kwam op een haar van de wereldtitel, en het zou onfair zijn te doen alsof haar prestatie staat of valt met die laatste zet.

Voor Ju is het een verdiende en rechtvaardige triomf: ‘officieel’ de beste zijn en dat uitgerekend in een knock-outtornooi waarmaken, het is niet iedereen gegeven. Bovendien mag ze de titel die haar door het geklungel van de ‘verantwoordelijken’ maar een maand of vijf werd gegund nu ten volle dragen. Als ze haar titel had verloren, zou ze de twijfelachtige eer hebben gehad om de kortststondige (kortstondigste) wereldkampioene te zijn geweest (tenzij ze natuurlijk de titel ooit nog zou heroveren). _LEESMEER_

Consequenties van deze laatste World Cup-met-titel-toekennende-status: winnares en wereldkampioene Ju zal over twee jaar haar titel verdedigen tegen een uitdaagster die zich daarvoor kwalificeert middels het winnen van een kandidatentornooi met een uitgelezen – d.i. volgens welbepaalde en verantwoorde criteria geselecteerd – gezelschap in een dubbele round robin. De halvefinalistes van de pas afgelopen World Cup zijn er alvast bij: Lagno, M. Muzychuk en Kosteniuk. De anderen worden geselecteerd op basis van de maandelijkse ELO-lijsten van het (dan) afgelopen jaar.

Dat sluit dus niet uit dat ‘de echte nummer 1’ bij de dames, Yifan Hou, die al drie keer wereldkampioene was, er opnieuw bij zal zijn mocht ze dat ook willen: ze is de onbetwiste ELO-kampioene, dus sowieso de eerste volgens dit criterium. Het zou absoluut geen slechte zaak zijn voor het damesschaak, maar intussen moeten we niet  rouwig zijn met kampioenes zoals Ju, of Lagno, mocht ze het gehaald hebben: het zijn  geen lucky winners zoals de vorige titelhoudster, Zhongyi Tan, die het nooit zover zou geschopt hebben zonder de knock-outformule. Anderzijds had die formule ook wel iets ‘democratisch’: je begint met 64 kandidates, die dus alle 64 een kans krijgen om wereldkampioene te worden (ook al maken de meesten weinig tot geen kans). In het nieuwe systeem zijn er ‘maar’ acht kandidates die een kans krijgen. Voor de mindere godinnen een vrijwel onhaalbare zaak om ook eens mee te doen, tenzij ze zich kunnen kwalificeren via een volgende World Cup. Hoe dan ook een heel stuk moeilijker. Nu, of we zo’n ‘democratische’ formule nodig hebben voor een wereldtitel is zeer de vraag. Je zult maar Ottenbros heten en alleen herinnerd worden om een titel die je met het nodige geluk in de schoot is geworpen en waarvan iedereen vindt dat je bij de laatsten was om ervoor in aanmerking te komen. Dan liever een echte numero uno/numera una!