Ook dag 4 zag één enkele overwinning, al was die deze keer een stuk sneller beklonken dan de marathonlange solozeges van de voorbije dagen. De consequenties zijn alweer opmerkelijk, al is een voorlopige stand nog geen eindstand, en het is spreekwoordelijk aan de meet dat de prijzen worden uitgedeeld. Over naar de belangwekkende momenten van de dag! _LEESMEER_

Mamedyarov en Aronian speelden een sprankelloze remise, zo van lekker-schuiven-maar-niet-te-lang,  amper 52 minuten, het had de rapidronde (licht geïncrementeerd) van het zomertornooi kunnen zijn, al gaan de borden daar wel iets meer in brand. Ik vertel u zelfs niet welke opening, zo oninteressant. Bizar detail: beiden hadden dit al eens tegen mekaar gespeeld, maar wie dus vuurwerk (iets geprepareerd, iemand?) had verwacht, kwam bedrogen uit.

So–Karjakin duurde een stuk langer maar oversteeg nooit het niveau van rustig verder kabbelen. De Filipijnse Amerikaan vermeed de kansrijkste maar tegelijk riscozwangere complicaties en de Rus nam over zonder echt te gaan drukken. En tot slot stonden er ongelijke lopers op het bord.

Boeiender leek Anand–Carlsen te gaan worden. Een Siciliaan, je zag het de champ niet vaak doen tegen zijn voorganger (nooit in de WK’s van 2013-14), al gebeurde het ook in de Grenke Classic. “Prima opening”, motiveerde Carlsen desgevraagd en kort van stof. Maar de keuze bood veel kansen op actief spel, en dat zinde hem wel. Anand voegde er nog bewonderend aan toe: “Hij mengt, hij Pirct, hij Siciliaant … hij evolueert constant!” De partij eindigde niet bepaald voortijdig, ook typerend voor Carlsen. Eerst moest de laatste pion eraan, alleen remise als het materiaal op is.

Grischuk–Vachier-Lagrave leek nog wat veelbelovender. De Rus koos tegen Monsieur Najdorf onvervaard voor de, euh, Najdorfvariant die Caruana en Anand hier ook al hadden uitgeprobeerd. Op zet 20 vond hij het bovendien tijd voor een kwaliteitsoffer, met 20. Txg4, maar nog geen 4 zetten later was zetherhaling een feit. “Ik had wel iets meer verwacht,” verzuchtte de Fransman, “hij was kennelijk niet voorbereid.”

Dus trekken wij, apassionats van Caïssa, ons op aan die ene winstpartij des daags: Caruana–Nakamura.  Uit de vorige zin leidde u probleemloos af dat het er Catalaans aan toe zou gaan, dat had u natuurlijk meteen door. Caruana schudde een gedurfd nieuwtje uit zijn mouw, iets wat hij maanden geleden al had voorbereid maar ook net goed genoeg vond voor eenmalig gebruik: de lange rokade. De positie was vrijwel gelijk aan die in Carlsen–Karjakin uit ronde 1, maar Carlsen had enkel zijn dametoren naar d1 gespeeld. Caruana betrok er zijn koning bij en bracht die in één moeite naar c1. Het gaf wit mogelijkheden, al stond zwart niet meteen doodverloren. Na dameruil werd het zo stilaan beloftevol voor Caruana. Nakamura zag de bui hangen en nam risico’s, maar die brachten geen soelaas. Toen het witte paard een vorkje op de zwarte torens kon zetten, drong Nakamura niet verder aan.

Belangrijke ontwikkeling(en) dus alweer. Caruana nestelt zich bij het leidende viertal, dat een vijftal wordt: het halve veld staat op 1. Anand en Vachier-Lagrave volgen op een halfje, So op een heel en Nakamura en Karjakin op een heel en een half. Het wordt er dus niet beter op voor de top 4 in de voorlopige GCT-stand. Leider Nakamura, hier medelaatste, loopt wel niet meteen gevaar: mathematisch kan hij nog wel gepasseerd worden door een man of vijf, en dus z’n eerste plaats kwijt zijn, maar die kunnen nooit allemaal voor hem eindigen én de ideale punten behalen. De anderen mogen de rol niet lossen, of ze riskeren in één klap door diverse concurrenten te worden bijgebeend. Straks de middelste ronde. Wie haalt uit?