Vijf van de negen ronden zijn gespeeld, en dus tijd voor een rustdag, donderdag. De volgende ronde heeft plaats op vrijdag. Meteen maar melden dat u het – wellicht – na vandaag even zonder verslagjes moet stellen. Als het niet lukt, lukt het niet, en anders lukt het wel. Dat is van een soort logica waartegen ijzer zo soft is als gesmolten boter. Maar laten we het hebben over de vijandelijkheden van de dag. _LEESMEER_
Het snelst klaar waren Aronian en Anand. Ze deden mekaar een Geweigerd Damegambiet aan, waarin Anand het nieuwtje 16… Df6 lanceerde. Daarna was er nog weinig te beleven. Het zaakje draaide uit op ongelijke lopers en u weet hoe dat pleegt af te lopen.
Vervolgens brachten Vachier-Lagrave en Caruana hun partij tot een half goed einde. Het vertrok bij Caruana’s fameuze Russisch, waarop Vachier-Lagrave de moderne variant (met 5. Pc3) koos. Het evenwicht bleef echter bewaard, de stukken werden afgeruild en het eindspel bracht dit keer gelijke lopers ten tonele. Geen beginnen aan.
Karjakin en Grischuk hielden het nog eens Berlijns. Razend boeiende opening volgens Aronian, lieten we al een paar keer horen, maar desondanks kon geen van beide kemphanen de ander echt het vuur aan de schenen leggen, en het T+(ongelijke)L+5p-eindspel beloofde geen verrassende of spectaculaire ontwikkelingen meer, en bracht ze evenmin.
Carlsen en So maakten er een Semi-Tarrasch van. De champ kwam met het nieuwtje 14. g3 en wist even een vederlicht voordeel te ontwikkelen, dat algauw weer oploste in een zee van gelijkerigheid. Er kwam nog een enigszins leuk slot aan de strijd, toen Carlsen zijn dame gaf voor de twee zwarte torens, of als u wilt, So zijn twee torens gaf voor de witte dame. Carlsen moet iets gezien hebben waardoor hij verbeten voortspeelde – de digitale held zag een potremise – maar wist er niettemin geen chocola mee te maken. Merkwaardige beelden dadelijk na afloop: beiden stevig na-analyserend en een merkbaar niet al te blije Carlsen.
De enige partij waar er nog echt wat in leek te zitten, was, als ik me niet vergis, even voordien geëindigd, maar met de onmiskenbare schijn van voortijdigheid. Nakamura en Mamedyarov waren in een Tarrasch gestapt, en in een interessante strijd wist de Amerikaan na verloop van tijd een wat betere positie te verkrijgen. Eerst was er wel geen man over boord, maar tegen de tijdcontrole (en het begon voor beiden te nijpen) zat die toch meer uit dan in de boot. Nakamura leek op winst af te stevenen, maar blunderde zijn voordeel in extremis weg, waardoor de partij nogal abrupt en in mineur uitdoofde.
Als u goed geteld hebt, waren dat vijf remises, en dan hoef ik u niet te vertellen dat geen enkele stand is veranderd. Het enige verschil is wel dat er nu nog maar vier ronden resten – we zijn over de helft – en dat de kansen op de broodnodige punten voor een goed eindresultaat al stevig zijn geslonken. Met deze virtuele eindstand zijn er vijf tornooiwinnaars en plaatsen Nakamura, Aronian, Vachier-Lagrave en Mamedyarov zich voor de GCT-finale in Londen. Wie daar nog wat aan wil doen, heeft niet veel mogelijkheden meer.