22/11/09 SKOG 4 – Geel 3 9-7
Bord 1 Wit: Luc Patyn (1695) – Zwart: Manu Vlaeyens (1621) 3-1
Een heerlijke partij met zowel positionele als enkele erg tactische manoeuvres. Zwart koos voor een Hollandse verdediging, maar opende de a2-g8 diagonaal vooraleer hij gerokeerd was; wit counterde met Lc4 en lange rokade; een zwarte rokade zat er dan niet meer in (hij wou absoluut beide lopers houden), diverse stukken geraakten moeilijk ontwikkeld, en de zwarte damepionnen konden niet snel genoeg oprukken. Intussen zette wit een groot offensief op: de d-lijn openen, de torens op d1 en d2 zetten, enkele stukken afruilen, en voortdurend materiaalwinst dreigen. Na een dertigtal zetten stonden er nog 15 minuten op de klok, en nu begon zwart minder nauwkeurig te spelen; hij verloor eerst een pion, daarna een kwaliteit, en gaf even later op. Intussen was de Sint-Niklaas heisa al bij al beperkt gebleven; het fenomeen van de dag was een bekende eerste-bord speler die wou weten of er camera’s in de toiletten hingen, kwestie van er stiekem eentje te paffen… Ik weet niet of er een oorzakelijk verband was, maar even later waren de toiletten defect verklaard en afgesloten. Luc.
Bord 2 Zwart: Jef De Meyer (1678) – Wit: Seppe Peeters (1413) 1-3
Experimenteren met je openingsrepertoire tijdens een IC-wedstrijd, dat kan eigenlijk niet. Als het fout loopt, zoals dat vandaag gebeurde, dan verlies je de wedstrijd en benadeel je tevens uw eigen ploeg. Het resultaat van mijn gepruts was, dat ik veel tijd en 2 pionnen verloor in de opening. Na hard labeur kon ik ten koste van veel tijd en energie de situatie nog enigszins recht zetten. Pas terug in de wedstrijd, blunder ik een stuk weg. Mijn tegenstander moest er toch nog een kleine combinatie voor op het bord brengen (zeer magere troost). Op zet 39 ga ik in een hopeloze stelling door mijn vlag. Jef.
Bord 3 Wit: Van Hecke P. (1657) – Zwart: Geert Braekmans (1334) 2-2
Na de vier nul overwinning van de vorige ronde straalt onze ploeg van zelfvertrouwen. Vandaag staat Geel III op het menu, een ploeg die we op papier met de zelfde monsterscore kunnen inpakken. Ik speel met wit de doorschuifvariant van het Frans met op zet zes het agressieve Ld3; Hiermee wil ik gerust twee centrumpionnen offeren voor een geduchte aanval. Op zet 22 maak ik het bijna af en kom ik in een eindspel een kwaliteit voor. Ondertussen is de stand 2 -1 in ons voordeel. Ik stel braaf remise voor en mijn tegenstander is er gelukkig mee. Ploeg gewonnen dus! Maar waar is de vechtlust van mijn tegenstander? Patrick.
Bord 4 Zwart: Gert De Block (1652) – Wit: Alfons Vanelven (NC) 3-1
Tegen de Jaunards zou het op papier een makkelijke match worden als men de elo’s vergeleek ; doch nog maar eens bleek dat deze getallen gemiddelden van speelsterkte zijn en weinig voorspellende waarde hebben. Mijn verbazing was zelfs groot toen ik in de smiezen kreeg dat mijn 1200-1300 tegenstander een variant van het Frans goed kende. Ik speelde met zwart een variant waar mijn dame pionnen op d4 en e5 kan opeten terwijl wit een serie wolfsijzers kan leggen (lopers die de stelling doorklieven, centrale torens, een ambetant paard, queentraps en een veilig gerokeerde koning, ook al iets wat zwart niet heeft). Rond vijf uur was ik er al lang niet meer gerust in : ik moest steeds gedwongen zetten doen (dus weinig rekenwerk waardoor ik me wel een paar biertjes kon permitteren — een berekend risico). Ik had echter één voordeel : het kostte de man zeeën van tijd om mij in het kooitje te houden en toen ik ongeveer blauw gewurgd neerzeeg besloot de Gelenaar in tijdnood tot een offer of twee. Mijn gammele paalwoning overleefde ternauwernood deze tsunami en met nog vijf minuten over voor 20 zetten en een toren in het krijt volgde de witte opgave. Wegens schilder-en sliswerkzaamheden heb ik nu geen tijd om de partij te analyseren maar ik zou niet van mijn bureaustoel vallen als Fritz, pienter en monter als steeds, ergens witte winst opmerkt. Gert.