Uit bij Amay 4 moest dit een van de redelijk schaarse ontmoetingen worden waarop we als team een kans maakten om een of zelfs twee matchpunten te vergaren. Het heeft niet mogen zijn, we gingen er nipt af met 9-7. Jef en ik verloren beiden praktisch gelijktijdig en het stond plots al 6-2. Jef had een unieke kans op een remise, door gewoon loper plus dame op de d-lijn af te ruilen, en een stelling in te duiken van 4 torens en gelijke pionnen. Maar hij zag “spoken” en manoeuvreerde zich naar een kwaliteitsverlies gevolgd door opgave. Mijn partij was een van de meer bizarre uit mijn carrière. Mijn tegenstander speelde niet tegen mij, hij blitzte tegen mij, dat wil zeggen dat als ik na zijn zet bijvoorbeeld 5’ nadacht, en mijn zet uitvoerde, hij onmiddellijk riposteerde en dan mijn zet plus zijn zet opschreef. Iets wat feitelijk niet mag maar ik trok het mij niet aan. Na een dikke 30 zetten stond mijn vlag bijna op vallen en had de brave borst nog geen tien minuten nagedacht. Het bleek een Kosovaarse hakker te zijn, vijf, zes jaar geleden hier aangespoeld, wachtende op welke kant ik ging rokeren, om dan tegengesteld te rokeren en te beginnen met een pionnenstormloop. Naar het schijnt speelt hij altijd op die manier, op mat, buigen of barsten, bliksemsnel. Rudi zette met wit een Sämisch op met Lg5 ipv het meer gebruikelijke Le3, een systeem dat hij goed hanteert en waarmee hij op zijn sloffen een betere stelling bereikte. Netjes afgewerkt nadien, goed voor een aansluitingstreffer 7-5. Als nu Jan V nog kon winnen haalden we nog net de oever, hij bestuurde behalve de Volvo ook nog een toreneindspel met 3+3 gesloten zwarte pionnen, tegen 3+1+1+1 witte pionnen en dat deed de brave burger dromen van een winstkans, maar wit verdedigde secuur en Jan geraakte er niettegenstaande een langdurige poging nooit doorheen. Remise en einde met 9-7. Een kleine ramp, de grote jongens uit de reeks moeten we nog allemaal tegenkomen. Gelukkig hoorden we op de terugrit op Klara de mooiste Dalida, Piaf en Brassens, een prachtige ontroerende troost, en het was hard nodig ook.