Onze verste verplaatsing, naar Oostende, begon in mineur, met name met een noodploeg en een forfaitnederlaag. Dat betekende dat we minstens met 3,5-2,5 moesten winnen, met een 3-3 beslist het forfaitpunt namelijk in het voordeel van de tegenstander. Uiteindelijk verloren we met 2,5-3,5.
Nikolaas, met zwart, mismeesterde de opening en kwam al gauw in een eindspel terecht met zwakke pionnen en achterstand in ontwikkeling. Het zag er allemaal schitterend uit voor wit, toen hij een toren in het centrum kon posteren. Nog even de torens dubbelen en zwart mocht opgeven. Maar Nikolaas had nog één konijn in zijn hoed zitten en toen wit zijn op één na beste zet deed, kwam dat konijn te voorschijn: kwaliteitsoffer en stukwinst. 0-1 zowaar!
Quinten rijfde meteen daarop ons teweede punt binnen. In een wilde stelling behield hij het overzicht. Uw verslaggever zag helaas niet hoe het eindigde, maar naar verluidt vergaloppeerde zijn tegenstander zich met offers. Merci en 0-1.
Ondanks het forfait stonden we dus op voorsprong, maar dat bleef helaas niet duren. Zowel Bart als Dries moesten nog voor de tijdscontrole de duimen leggen voor hun tegenstander. Door die twee zeges had Oostende het matchpunt al binnen, zo snel kon het keren. Jan maakte ten slotte remise na de hele partij moeilijk te hebben gestaan, maar dat veranderde niets meer aan de einduitslag. Pluspunt van de dag was dat niemand overuren moest kloppen. Op tijd thuis dus, na een vlotte rit bij een mooi winterzonnetje en op een al bij al droge autosnelweg.