Wie het verslag van de vorige ronde vijf (!) weken geleden had gelezen, weet dat het er vandaag al om ging voor de 2e plaats in de eindrangschikking. Een 2-2 tegen NLS2 uit Lommel leek me bij voorbaat niet onlogisch, en zo geschiedde ook zij het op een andere manier dan ik verwacht had. Jef speelde namelijk geen remise vandaag. Ofschoon onze beste verdediger (wint of verliest bijna nooit !) een mat in twee overzag, waar ik hem nog vele maanden zal voor jennen, had hij een dermate overweldigende stelling dat hij zich dat kon permitteren, en toch won. Ondertussen had Rudi op 1 gezien dat ik goed stond, en stelde – terecht – remise voor, wat aanvaard werd, na een Catalaan waarin hij met wit altijd een ietsepietsje beter stond. Toen ging Heidi in de fout, en moest proberen de meubelen te redden met een stuk minder voor 2 pionnen, maar de weerstand mocht niet baten en ze verloor. In de après schaak vertelde ik Rudi dat ik Heidi volgend jaar in de 6e afdeling zou laten opstellen maar hij vertelde mij dat dit technisch een probleem zou zijn. Restte nog mijn partij. Wit had in een onnozel maneuver (Lf4xPb8) mijn pion a7 gewonnen, maar ik ontwikkelde dermate sterk dat zijn dame op een haar na verloren ging, wat hem twee pionnen kostte, waarna ik in beider rijpe tijdnood terecht kwam in een waanzinnig complexe positie, enkel goed voor de machine, en waarin uiteindelijk na zet 40 tot remise werd overeengekomen. Waren wij daarom remiseschuivers ? Ik denk het niet, we hebben alles gegeven in een overheerlijk spannende schaakpartij met alles erop en eraan. Een verwachte, logische uitslag die alles open laat. En Heidi schat, ’t was maar een grapje hoor, maar dat weet je natuurlijk.