De hamvraag kon niet anders zijn dan: wordt er verder geborduurd op de 1^ste partij, of kiest de ene dan wel de andere voor iets anders, meteen of verderop? Het begon met een retourprikje: Nepomniachtchi fluisterde de dame (voor de tennisfans: 2004 Roland Garros winnares Anastasia Myskina) die de eerste zet mocht uitvoeren 1. d4 in, liet dat enkele seconden staan, haalde de pion terug en speelde 1. e4. Hoe Carlsen reageerde, is me ontgaan, behalve dan het feit dat hij zonder dralen zijn koningspion naar e5 schoof. Tot daar alvast een perfecte herhaling van partij 1, en ten minste een begin van een antwoord op de hamvraaag van boven. _LEESMEER_

De rest van dat antwoord liet niet op zich wachten: die herhaling ging door tot en met zet 7, maar dan koos Nepomniachtchi voor het meer gebruikelijke 8. a4 – de Matulovic Anti-Marshall (van het Gesloten Spaans) volgens sommigen, maar die naam is zeker niet algemeen – i.p.v. 8. h3, zodat het enigszins kwestieuze pionoffer 8. … Pa5 achterwege kon blijven: je weet maar nooit wat het Carlsen-team intussen uit die eerste schermutseling had geleerd. De variant van vandaag gaat vaak voort met 8. … b4, Carlsen opteerde voor het nog net iets vaker gespeelde 8. … Lb7.

Tot om en bij zet 14 was alles bekend, maar Nepomniachtchi verzonk al wat eerder in gedachten, terwijl Carlsen volgens Caruana wellicht tot voorbij zet 20 nog in z’n voorbereiding zat. Hoe dan ook, de interessantste fase deed zich voor in dat begin van het middenspel, met Nepomniachtchi die een vederlicht voordeel had, en Carlsen die daar met enkele verrassende zetten komaf meemaakte: het paard dat twee zetten eerder van c6 naar e7 was gegaan, huppelde vrolijk terug, en de loper die Spaansgewijs op b7 leek thuis te horen, werd via c8 – dat maakte Caruana in eerste instantie bezorgd, maar het bleek simpelweg een illustratie van het principe: herpositioneer je slechtst geplaatste stuk – omgespeeld naar het veeleer Italiaanse e6. Het volstond om de witte angels uit de stelling te halen en afruilsessies in te zetten die alleen nog naar remise leidden. Er was een 3-2 meerderheid voor wit op de koningsvleugel en een zwarte dubbelpion op de c-lijn, maar theoretisch was het “a dead draw”, wat wij iets minder gruwelijk vertalen als “potremise”. Op dat boeiende stukje na, aldus Caruana en andere commentatoren, had deze partij heel wat minder spankracht dan de vorige twee. Maar als men geen fouten maakt …

Op de persconferentie ging het er gelukkig nog wat leuk aan toe. Zoals gewoonlijk kregen beiden ook enkele opmerkelijke vragen, Carlsen bv. wat hij dacht dat men zich binnen 50 jaar van hem zal herinneren, en wat hij van doping in het schaken vond. Met een kwinkslag  antwoordde hij op de eerste vraag: “Hopelijk van iemand die na 2016 nog eens een  klassieke partij won in een WK”, en op de tweede: “Als mijn peil plots dramatisch zou zakken, zou ik het misschien …”. De uitsmijter mocht er ook zijn: een van de schaakpersjongens had zogenaamd ontdekt dat de partij van vandaag het minst (ooit) afweek van Stockfish, m.a.w. de nauwkeurigste ooit was in een WK-kamp. Waarop Carlsen tot grote hilariteit zijn breedste smile opzette en aangaf dat dit hem niet alleen onnoemelijke vreugde verschafte, maar ook met dito trots vervulde. On se sent encore bien …

Maandag rustdag, dinsdag 4^de partij, Carlsen met wit. Nog een extraatje: vandaag is het mij duidelijk geworden dat je de naam Nepomniachtchi niet uitspreekt zoals ik dacht (met de klemtoon óp en een volle klinker ín de 3de lettergreep) maar veeleer als NePOMnitsjie (klemtoon, zie hoofdletters, op de 2de lettergreep). Ja, je kunt elke dag weer wat leren …