Net zoals vorig jaar vonden JV en uw verslaggever het opportuun een kijkje te gaan nemen bij het rapid- en blitztornooi Your Next Move in Leuven, het eerste luik van de Grand Chess Tour, en wel op donderdag 14 juni, de 3de (van 5) dagen en meteen de laatste rapiddag (ronden 7-9). De ervaring van vorig jaar indachtig zochten wij ons ruim vooraf een goed plaatsje bij één van de schermen, zodat _LEESMEER_we de partijen goed konden volgen en tegelijk de heren ook nog echt konden bezig zien. Aan de leiding, na twee dagen en/of zes ronden, de Filipijnse Amerikaan Wesley So, met 4 overwinningen en 2 remises. Op twee punten Aronian, op drie Karjakin, Mamedyarov en Vachier-Lagrave. De rapidpunten tellen overigens dubbel, om de 9 rapidronden evenwaardig te maken aan de 18 blitzronden die dan volgen (vrijdag 15 en zaterdag 16 juni).
Ronde 7. Leider So, met zwart tegen notoir snelspeler Nakamura, rijfde schijnbaar moeiteloos de volle buit binnen. In een Londense opzet koos de Japanse Amerikaan voor een, bij nader inzien, dubieus nieuwtje op de 7de zet (7. Db3?!) en even later voegde hij er nog een verdachte loperintrusie aan toe (9. Ld6?), waarna wit duidelijk beter stond. So vond het beste antwoord (9. … Pe4!), forceerde dameruil, bracht zijn pionnencentrum tot gelding en klaarde de klus alsof het een eitje was. Daarnaast vergaloppeerde Aronian zich tegen Karjakin, liep Giri zich stuk tegen Caruana en ging Anand de boot in tegen Grischuk, die halfweg gedecideerd de mogelijke herhaling van zetten uit de weg ging. Zwart dus vier op vijf keer aan het feest, en één remise: Mamedyarov–Vachier-Lagrave. Je ziet het niet elke dag!
Ronde 8. So en Karjakin speelden een snelle remise, wat beiden goed uitkwam. Nakamura (wit) en Aronian (zwart) herpakten zich na hun gepruts in de vorige ronde en telden respectievelijk Anand en Caruana uit. Vachier-Lagrave lokte Giri in een eindspel van L en pluspion tegen P en werkte het fraai af. Het opmerkelijkst, in zekere zin, was misschien de strijd Grischuk–Mamedyarov. De heren verzeilden in een remiseachtig (maar niet helemaal heus) eindspel van T+L+2p tegen T+P+1p, waarbij ze allebei, eerst (uiteraard) Grischuk en vervolgens ook Mamedyarov, geruime tijd in acute tijdnood verkeerden. De laatste tientallen (jawel) zetten speelde de Rus met nooit meer dan 12 seconden op de klok, en uiteindelijk deed de Azerbeidzjaan daarin dapper mee. Als je de partij moet afroffelen met een bedenktijd van een tiental seconden per zet, en het duurt dan alles samen ook nog 120 zetten, is dat geen sinecure. Ter toelichting: er werd gespeeld met delay i.p.v. increment: 10 seconden uitstel op je klok (in de praktijk 10 seconden extra vóór elke zet, maar het overschot kon je niet meenemen: als je zette na 3 seconden, waren de 7 andere seconden foetsie). Dat Grischuk zich dus een mat in 23 liet ontglippen, mag vergeeflijk heten. Uiteindelijk dus toch remise, maar met applaus van het publiek. Terecht.
Ronde 9. Voor de laatste ronde besloot ik toch maar weer beneden de commentaarsessie van Nigel Short te volgen. Die was vorig jaar wel niet zo geïnspireerd geweest, maar het grote scherm maakte het alleszins mogelijk om alle partijen goed te kunnen volgen en tussendoor, in de hoek links, gaf Maurice Ashley af en toe een flitsanalyse voor de live-uitzending, ook wel leuk. Het begon weer goed: Short had eerst niet door dat de partijen waren begonnen – Mamedyarov–Nakamura was al 18 zetten ver – en verontschuldigde zich vervolgens uitgebreid. Dan kwam Ashley nog even tussen en toen kon het eigenlijke comentaar beginnen.
Voor So kwam het erop aan te consolideren: door de dubbele punten zou hij het blitztornooi ingaan met een alleszins leuke voorsprong. Hij koos dus voor de ruilvariant van het Frans en Anand leek niet zwaar geïnspireerd om daar wat tegenin te brengen. Het was dan ook in een oogwenk remise (22 zetten), al duurde het een tijd voor Short het had gemerkt, druk in de weer zijnde met het moois dat zich op enkele andere borden aandiende. Dat was niet zozeer in Giri–Grischuk, waar zetherhaling in de maak leek na nauwelijks tien zetten (Giri week net op tijd af met de korte rokade) maar de heren pas op zet 31 tot remise besloten. Short keek er wat van op: het middenspel was duidelijk niet afgelopen, werd er hier wel een beetje voluit gegaan? Lyrischer was hij over Mamedyarov–Nakamura en Karjakin–Caruana. In de eerstgenoemde partij was de kwestie welk pionnenduo (d4-e4 dan wel a7-b7) het eerst voor een doorbraak kon zorgen. Short zei dat hij in dergelijke situaties over het algemeen de voorkeur geeft aan de centrumpionnen, maar in deze partij vond hij al heel snel Nakamura’s zwarte jongens een tikkeltje, een stuk, veel kansrijker dan de centrale bleekscheetjes van Mamedyarov. Die slaagde er nog wel in om d7 te bereiken, maar intussen sloeg Nakamura toe op a1 en werd het promotieveld d8 tijdig afgenomen. Boeiende partij en mooie zege! Zo mogelijk nog leuker was die tweede partij. Caruana ging nog maar eens de Russische toer op tegen de, euh, Rus Karjakin en die antwoordde met de 5. c4-variant. “An original move”, aldus Sakaev in een van mijn Petrov-boeken, maar dat is dan ook “the most positive thing that can be said about it”. In het vervolg speelde Caruana zijn tegenstander zo vakkundig op een hoopje dat Short de superlatieven geen moment op zak wist te houden en dat je Sakaev alleen maar groot gelijk kon geven. Dit was genieten! Ook de laatste partij kon best bekoren. Aronian en Vachier-Lagrave speelden een gesloten Siciliaan en daarin ging wit nadrukkelijk in de aanval. Met een pionoffer forceerde hij goede kansen tegen de zwarte koningstelling, maar toen het leek of de Fransman zou barsten boog hij alleen maar en veerde vervolgens ongedeerd terug: wellicht miste de Armeniër ergens de betere of beste voortzetting maar voor het bord was dat niet duidelijk. Remise dus, al dan niet na miraculeuze ontsnapping.
En toen kwamen ze aan blitzen toe …
(Wordt vervolgd)