Alweer bekijken we de voorbije clubavond met afstandelijke blik, wat naar het schijnt goed is voor de objectiviteit van de bevindingen. Objectiever kun je niet zijn dan door vast te stellen dat Carlo, met zwart, won van Mart, tegenwoordig een kleine ELO-verrassing, en dat Paul, met wit, Gert het nakijken gaf, wat ook niet helemaal ELO-koosjer was, al is het verschil  bezwaarlijk significant te noemen. Nog een objectieve vaststelling: geen remises. Hoe dat deze keer kwam, is van hieruit niet vast te stellen: werd er vreselijk geofferd, gebluft, geblunderd, positioneel gemanoeuvreerd of langzaam doodgeknepen, als u dat wou weten had u maar moeten (gaan) kijken. En tot slot een wat subjectievere conclusie. Dat Carlo zijn kaarten op tafel aan het gooien is – een uitdrukking die hij ook wel eens pleegt te bezigen – is zonneklaar, en dat Paul de ambitie heeft om de onderste regionen gedag te zeggen waar hij Gert iets nadrukkelijker induwt, is ook een (subjectieve) waarheid. Maar in deze reeks kan veel, dus we zijn, zoals dat heet, nog lang niet aan de nieuwe aardappelen! (Al moeten de ambitieuzeren onder ons – hallo, iemand? – die Carlo niet te ver laten uitlopen, natuurlijk …)