Sinds afgelopen zomer heb ik mijn Aartselaarse tuin een mol te gast. Het schijnen nuttige dieren te zijn die een belangrijke rol spelen in het evenwicht van het ecosysteem volgens een erbij geroepen tuinman. Die mollen hebben hier lelijk huisgehouden en mijn gras naar de aardkluiten/kloten geholpen. Ik hoop oprecht dat Pascal zijn prachtige (toernooi)tuin een beetje verderop hiervan gespaard is gebleven. Achteraf gezien was dit een blijkbaar een voorteken, want Molse 2 heeft in ronde 3 van de zilveren toren de titelaspiraties van SKOG 4 een flinke knauw gegeven. Nochtans bulkte onze ploeg van het zelfvertrouwen getuige mijn vorig stukje, maar “that didn’t age too well” zoals de Angelsaksen zo prachtig kunnen stellen.

We beginnen op bord 3 waar Mark, onze kapitein, zich in de opening verslikte ten koste van een toren op zet zes. Menigeen zou hierna totaal uit het lood geslagen zijn, maar Mark is een vechter. Hij slaagde erin de dames op het bord te houden en koos zowaar voor de aanval. Zijn tegenstander die al dacht de partij op zak te hebben en mogelijk wat relaxter hoopte te kunnen spelen, moest toch aan de bak om een scherpe aanval van Mark te counteren. Hierbij had hij wel veel tijd verbruikt en dat brak hem uiteindelijk zuur op. Zijn tegenstander slaagde erin om stukken te ruilen en zo het voordeel te herstellen.

Ik had dit vanuit mijn ooghoek gevolgd en wist meteen dat ik beter zou moeten doen dan op een gemiddelde clubkampioenschappartij uit reeks 6 waarop je SKOTTO-gewijs best gokt op remise. Ik koos ervoor om mij solide op te stellen in wat blijkbaar de Richter-Veresov Attack blijkt te heten en te wachten op een fout van mijn tegenstander. Op de twaalfde zet offerde deze in mijn ogen te optimistisch zijn loper met een schaakje op h7, maar de follow up bleek onvoldoende en tegen de 20e zet was de aanval gepareerd en stond ik gewoon een stuk voor. Dat was voldoende om de partij vloeiend uit te kunnen spelen en de stand op 1-0 te brengen.

Helaas gingen kort daarna zowel de partijen van Mark als Philip verloren. Dat Mark verloor was ingecalculeerd na zijn zeer moeizame opening, maar verliespartijen van Philip zijn nog zeldzamer dan winstpartijen in reeks zes. Ook Philip werd geconfronteerd met een gambiet dat hem uiteindelijk zuur op brak en de partij ging langzaam maar zeker verloren. Tussenstand 1-2 dus en alle ogen gericht op bord 2 waar Bart er in geslaagd was om eerder kwaliteitsverlies goed te maken en in een eindspel terecht kwam van paard tegen loper en evenveel pionen. Helaas bleek de pionnenstructuur van zijn tegenstander gelukkig genoeg uit te komen om de partij op remise te houden. Hiermee was onze nederlaag een feit (1,5-2,5).

Aangezien er dit jaar wellicht niet 1 ploeg is die alles zal kapot spelen in de reeks hoeft dit niet meteen het einde van onze promotie-aspiraties te betekenen, maar we kunnen ons nu niks meer permitteren.

Tot slot: die mol in mijn tuin die ik eerst genadig had benaderd volgens het principe leven en laten leven… die gaat er aaaaaaaaaan!!!!!