En het antwoord (op de vraag “Wordt er morgen weer geknetterd?) luidt: niet bepaald, nee. Na de sensaties en de emoties van gisteren – zag u die foto van de uitgetelde Kramnik? – ging  het er vandaag een pak gemoedelijker aan toe. De vijandelijkheden verliepen over het algemeen gebalanceerd en zonder merkelijke fouten en/of risico’s. Niemand wil natuurlijk _LEESMEER_ helemaal (of: nog meer) de dieperik van de totale kansloosheid in.

Caruana–Karjakin, oftewel de eerste tegen de laatste, kon in de huidige context vooraf moeilijk als topwedstrijd worden bestempeld. Natuurlijk kon de Amerikaan, mits een gepaste klets, zijn leiderspositie versterken, maar de Rus zou, wegens al slaag genoeg gehad, er wel alles aan doen om net dat soort klets te vermijden. Er kwam een gesloten Catalaan op het bord, waarin na 5 zetten de minder gebruikelijke paden werden opgezocht. Caruana kwam dan met iets nieuws op de 14^de zet (14. Le3), maar het zorgde niet voor merkelijke opwinding. Karjakin won nog z’n tijdelijke minpion terug en verder werd er geleidelijk afgewikkeld naar een eindspel met ongelijke lopers. ’n Beetje schaker weet waar dat zoal op uitdraait.

Aronian–Grischuk verviel na een Koningsindisch begin met een vroeg 3. f3 in een soort Benoni, waarin wit origineel uit de hoek kwam met 11. Lf4 i.p.v. 11. Le3. Na een mindere (16^de) zet van Grischuk kwam Aronian in het voordeel, van licht naar duidelijk naar beslissend, maar zo gaat dat, hij verkwanselde het weer met zijn 24^ste zet. Wat later was het de beurt aan Grischuk om te krasselen en in één klap stond Aronian op winst. Twee zetten later was het weer gelijk. Vervolgens was het iets meer aan Grischuk om te pushen, maar het leverde finaal niets op: een kwaliteit aan de ene kant en twee pionnen aan de andere kant bleek compensatorisch in evenwicht, ergo remise.

So–Kramnik leek Engels te beginnen, maar al spoedig zaten we in het vaarwater van de Semi-Tarrasch. Kramnik introduceerde 16. … Nh5 (i.p.v. Dc7) en leek daarbij aan te sturen op een vroege herhaling van zetten, maar So week op tijd af, al moest hij daarvoor met zijn dame naar h2, op visite bij de eigen koning. Het bleef allemaal heel gelijk opgaan en voor de verandering waren het gelijke lopers (en dame en pionnen) in het eindspel dat niet te winnen was. Er werd nog wat over en weer geschoven tot eeuwig schaak onafwendbaar was geworden, en toen hield men het voor bekeken: remise.

Ding–Mamedyarov werd een Catalaanse aangelegenheid. Op de 13^de zet liet Ding de bekende ruil op f6 aan zich voorbijgaan en trok zijn loper terug naar c1. Meer dan het gelijke spel dat er al was, leverde het niet op. Er gingen nog wat stukken van het bord, in een ont- of afwikkeling die nooit het evenwicht aantastte, en op de 31^ste zet werd de vrede getekend.

Het moest ervan komen: een dag met uitsluitend remises en al bij al weinig opwinding. Makkelijk zat wat de stand betreft, want die verandert niet, afgezien van het feit dat iedereen nu een halfje meer heeft. Wat wel verandert, is het aantal partijen dat rest, en waarmee men ‘het’ moet zien waar te maken: nog 9, dus ruim 1/3^de van de zaak is achter de rug. Niemand kwam vandaag dichterbij, en niemand liep verder uit. Een verloren dag voor de enen, een dag dichter bij het doel voor de anderen. Ook als er niets gebeurt, blijft het spannend.

PS O ja, mocht u het niet gemerkt hebben: die foto van de “uitgetelde Kramnik”, is gewoon de foto boven bij dit stukje. Een mens weet meteen weer wat empathie is.