Er was, naast het Zilveren Torengebeuren, ook maar één partij in de reeks. JanDG, met wit, was al vrij  zeker van de 4^de plaats – theoretisch konden enkel Guy en Mart hem nog voorbij, als ze alles wonnen en hij alles verloor – maar wou toch nog wat blijven lonken naar de 3^de: die is niet helemaal buiten bereik, maar er moet dan 1) wel worden gescoord en 2) gerekend op voldoende puntenverlies bij de concurrentie, zijnde JanV. En aangezien beiden nog een partij tegen de leider voor de boeg hebben, wordt er bij voorkeur gerekend op en met de andere partij. Voor JanDG die van gisteren dus, tegen Enrique, die zelf graag uit de buurt van de rodelantaarnplaats wil blijven. _LEESMEER_

Dat JanDG graag op winst wou spelen, was meteen duidelijk. In een niet zo onverwacht Siciliaans begin opteerde hij stante pede voor het befaamde Morragambiet (foto), waarbij uw verslaggever spontaan uitriep (in stilte weliswaar, er moest namelijk gezwegen worden): “Dát is lang geleden!” Misschien was dat een volstrekt persoonlijke indruk, die geen raakpunten heeft met de eigenlijke werkelijkheid, maar goed, als je dat lange tijd niet gezien hebt, dan dénk je zoiets. Enrique dacht er het zijne van en nam het gambiet niet aan. Het is wel eens zo verstandig om gambieten en tutti quanti te laten voor wat ze zijn en af te wijken: gambietspelers kijken meestal vaker, sneller, grondiger … naar de gambietvariant dan naar manieren om er niet op in te gaan of ‘m te ontwijken. Hij schoof de pion netjes door naar d3, waar de witte koningsloper hem mocht komen consumeren. Wat je dan krijgt, is de Morra-Maroczy (c3 schuift door naar c4), waaraan “Het Grote Morraboek” een hoofdstuk wijdt met de alleszins klinkende titel: “Crushing 3…d3 with the Morra-Maroczy: squeeze, squeeze, destroy!” (vertalen zal niet hoeven, mag ik aannemen, de teneur is gewoon dat zwart plat gaat, en niet van het lachen).

De rest van de partij heb ik met wat minder aandacht kunnen volgen (wegens zelf zilverentorend) maar bij alle kortstondige blikken die ik heb kunnen werpen, zag de stelling er eigenlijk stevig gelijk uit, al was het wel JanDG die het initiatief had en Enrique die het zoveel mogelijk smoorde. Een verrrukkelijk detail mag ik u niet onthouden, al heb ik het van horen zeggen (nu ja, ik heb het ook wel een keer zelf, van de andere kant van de rij, kunnen horen). Enrique moet namelijk gedacht hebben: alle goede dingen bestaan uit zeven, want zoveel keer (naar verluidt) bood hij remise aan. Zes keer vond JanDG het maar niks: hij moest tenslotte winnen, wou hij nog kans maken op de 3^de plaats. Maar te elfder ure (het was een stuk later, geloof me) werd het dus toch remise.

De 3^de plaats wordt nu wel moeilijk voor JanDG, de 4^de plaats is wellicht veilig, zij het nog niet mathematisch: als JanDG van Yannnick verliest, dan kan Guy nog gelijkkomen als hij wint van Mart én Enrique (en dan hangt het af van de scheidingspunten) en kan Mart dat ook doen als hij 3 op 4 binnenrijft, of zelfs haasje-over doen, met meer dan 3 op 4 (Mart heeft wel nog een ‘stevig’ programma). En Enrique schuift weer een halfje verder weg van Patrick, die al aardig was komen opzetten. De laatste loodjes komen eraan, voor de definitieve prijzenpot!