Het was me het avondje wel, zo luidt de bekende en enigszins gevleugelde uitspraak, maar hier was ze overdonderend toepasselijk. Er werd hartstochtelijk gekampt, gestreden en met bloed, zweet en tranen gewonnen of verloren, en de ene remise die dan toch viel, was ook alles behalve een dorre schuiver. Teken aan de wand: drie van de vier partijen waren de langste (in tijd) van de hele clubavond. Een overzicht, in volgorde van speelduur: _LEESMEER_  

Voor de kortste partij, althans in deze reeks, tekenden Benny en Jan. Eerstgenoemde zocht zijn heil in het Engels, maar in een spanne tijds waarin uw verslaggever meer met z’n eigen besognes diende bezig te zijn en weinig van het verloop kon registreren, vond Jan de juiste weg om het laken naar zich toe trekken: 0-1.

Ook Guy koos, niet helemaal verrassend, voor een Engelse hap en kreeg van Patrick prompt het Bellongambiet voorgeschoteld. Ondanks de preparatieve vlijt, en mede door enkele suboptimale zetten, wist zwart te weinig aanval te puren uit zijn opzet en zo gingen er uiteindelijk nog wat meer van zijn pionnen van het bord, tot wit ter zake een plus 4 had. Ter compensatie had Patrick wel twee toffe torens, maar toen die van het bord verdwenen, gaven de pluspionnen de doorslag: 1-0.  

Herman verslikte zich half in zijn openingsstrategie, door eerst te opteren voor een ongewone Siciliaan (2. b3) en even later toch weer in gewoner Siciliaans vaarwater te gaan peddelen (9. d4). Toen bleken de zwarte stukken net iets beter in positie en dreigden de onprettige dingetjes voor wit uit te gaan groeien tot dito dingen. Guy vond echter niet zo meteen een voortzetting die de witte stelling finaal kon opbreken en koos voor een kwaliteitsoffer als potentiële breekhamer, maar Herman nam op de goede manier, met de dame, niet de loper, en stelde daarmee het offer flink in vraag. Guy wist wel de druk op de ketel te houden en slaagde er ten slotte in de kwaliteit terug te winnen. Ei zo na mispakte Herman zich daarbij  nog aan een schaakje: de koning opzij leek de evidentie zelf, alleen was a1 wel de verkeerde plek. Aanraken is spelen, maar gelukkig had Herman de koning nog in de hand. Even terugzetten, dus, goed kijken en dan Ka2. Toen was het vuur wel uit de stelling, en ook met het oog op de klok vonden beiden het raadzaam om de strijdbijl te begraven: ½ – ½.

Mart bracht tegen Jan zijn geliefde Sämisch op het bord, en de licht heroïsche strijd die zich dan geleidelijk ontspon, culmineerde in een allerfraaist en spectaculair slot: terwijl wit schijnbaar dodelijke of alleszins de gezondheid der stelling ernstig aantastende dreigingen leek te hebben, drong zwart onvervaard en quasi onbeschermd met dame en paard het nochtans zwaar gemilitariseerde vijandelijk gebied in, op jacht naar een koning die uiteindelijk geen reddende velden meer bleek te hebben: 0-1.   

De stand. Nog altijd uiteraard weinig partijen om al veel conclusies te trekken, ook al omdat het aantal varieert van nog maar 2 tot al 5, maar de ‘veelspelers’ hebben alvast enkele kaarten op tafel gelegd. Herman is leider af, maar kan daar, met 2,5/3, ongetwijfeld mee leven, te meer omdat hij – laten we maar eens stout spreken – daar volgende week mogelijk een mouw weet aan te passen, want dan volgt de eerste confrontatie met nieuwe leider Jan (3/4). Ook (andere) Jan, ex-aequo met Herman op 2, kijkt belangstellend toe maar kan niet profiteren omdat hij zelf dan niet in actie komt. Van het drietal in de middenmoot, een vol punt verder, heeft Carlo de minste verliespunten: een halfje slechts (1,5/2). Guy (1,5/3) en Benny (1,5/5) staan gelijk maar virtueel op (enige) afstand. Dan volgen Guy (1/2) en Mart (1/3), en ten slotte Patrick (0,5/4). Kijken we voor de aardigheid uitsluitend naar de verliespunten, dan leiden Herman en Carlo de dans (0,5) voor Jan en Guy (1). Of zich daar een trend aftekent, is een leuke vraag, maar veel te vroeg: het kan er snel heel anders uitzien.