Bijna een vol huis deze keer, met 4 partijen en de zaken die zo stilaan in een beslissende plooi vallen, wat niet zo ongewoon is als het einde nadert. Na afloop, bij het nakaarten downstairs,  viel het woord “verrassing(en)” een aantal keer, maar dat is een relatief begrip in de reeks. Yannick die verliest of Guy die geen remise speelt, daar kun je nog van onderuit gaan, maar verder kan nagenoeg alles. Over naar de feiten des avonds! ­_LEESMEER_   

Carlo ging via een Réti-ommetje én met de medewerking van Yannick naar een stelling die verdacht veel weg had van symmetrisch Engels. Het uitgelezen moment om, op zet 8 nota bene, remise aan te bieden (het moet geleden zijn van maart of april 1979 – ik wil het kwijt zijn – dat Carlo nog eens remise heeft aangeboden, maar, zoals wijlen François Mitterand zei: “Et alors?”), want zaten er voor beiden geen mathematische zekerheden in, dan? Niettemin vond Yannick het, na ampele overwegingen (“een kwartier”, rapporteerde een anonieme bron), niet opportuun om het aanbod te accepteren. In het (veel verdere) vervolg wist Yannick druk te ontwikkelen op de b-lijn, en zag Carlo zich genoodzaakt een kwaliteit toe te staan. Op zich geen ramp, zo lang er een zee van pionnen was om het verschil te neutraliseren, maar op het einde eiste ook de vermoeidheid zijn tol: Carlo schoot er een stuk en een pion bij in, en kon niet anders dan berusten: 0-1.

Guy ging, met wit, de gebruikelijke Engelse toer op, en Arno plaatste daar een damefianchetto tegenover. Het duurde wel wat voor er ook wat van het bord verdween, maar beiden wisten het evenwicht voortdurend binnen bereik te houden. Guy kon nog wel een vrije c-pion creëeren, maar die bleek uiteindelijk niet de toekomst te hebben die zo’n pion al wel eens wordt toegewenst, en dus werd het remise.

JanV opende met de koningspion en Patrick counterde met de Aljechinverdediging. Op het eerste gezicht leek wit niet slecht uit de startblokken te schieten, maar zwart bood goed weerwerk. Bij de feiten die volgden keek JanV, onvervaard als hij is, niet op een pionnetje (of twee) – de stukken stonden goed – maar hij had daarbij niet op de lange rokade gerekend. Patrick wist te consolideren en zo moest JanV zich ten slotte schikken in het onvermijdelijke: 0-1.

Herman zocht het in het Italiaans, en Mart repliceerde met de Hongaarse variant. Dat leek wit enige kansen te gaan opleveren, maar de boekjes vertellen kennelijk een iets ander verhaal. Mart hield het hoofd koel en wist de witte pogingen te pareren, en toen Herman onverrichterzake een stapje terug moest doen, bleek zwart het betere van het spel te hebben. Het pionnenheir op de koningsvleugel toonde ten slotte zijn verstikkende sterkte en maakte de witte nederlaag onafwendbaar: 0-1.  

Conclusies. Dé conclusie is natuurlijk dat het nu mathematisch beklonken is: YANNICK is KAMPIOEN! Proficiat aan de kersverse (maar lang geanticipeerde) en verdiende laureaat! Ook de andere plaatsen worden almaar definitiever, maar staan nog niet altijd wiskundig vast. Ondanks z’n nederlaag heeft Carlo goede kansen op het zilver, al is JanV nog niet helemaal uitgeteld. Maar die moet dan weer opletten dat hij niet voorbij wordt gestoken door JanDG, ultiem kanshebber voor brons. Herman mag de verhoopte 4^de plaats nu wel vergeten, en moet op z’n beurt opletten voor Guy, die weliswaar slechts met halve schreden naderbij sluipt, maar nog een inhaalpartij heeft. Ook Mart en Arno kunnen minstens mathematisch nog naar de 5^de plaats opschuiven. En Enrique voelt intussen de adem van Patrick in de nek, want die staat al vlakbij. Nog een detail in de marge: drie keer winst voor zwart. Ja, remise houden met wit is de kunst, heden ten dage (vraag het Aronian maar).