De kogel is door de kerk, en hij ging sneller dan verwacht, daar in Chongqing, waar Tan en Lei de laatste loodjes legden van hun strijd om de wereldkampioene officieel te mogen uitdagen voor een titelmatch. Ik vertelde al dat Lei de 4^de partij had gewonnen, maar u had nog wat details te goed. Die komen eraan, en vervolgens de hele afloop van deze finale. Eerst echter deze opmerking: het is opvallend hoe schaaksites soms achterop lopen met hun berichtgeving over deze kamp. Bij de heren zou het niet waar zijn …

In partij 4 had Lei voor de 2^de keer wit en ze opteerde deze keer voor een Catalaan. De eerste 15 zetten werden in geen tijd afgehaspeld en vervolgens begon Lei de partij meer en meer naar haar hand te zetten. Aan beide kanten werd er ook weleens suboptimaal voortgezet, maar globaal bekeken was het wit aan het roer en zwart harkend naar gelijkspel. Tot Lei zichzelf bijna in de voet schoot met 27. b3?, wat haar de partij had kunnen kosten. Maar Tan liet pardoes haar kans voorbijgaan met het al te passieve 27. … Pc8?, en een tweede kreeg ze niet meer. Lei nam het heft meteen weer in handen en construeerde stap voor stap een net waaruit de zwarte koning niet meer zou wegraken, tenzij Tan er een boel materiaal voor over had. De drie zwarte vrijpionnen waren qua compensatie lichtjaren te bleek en ook al was het onmiddellijke mat vermeden, er restte Tan niets beters dan de opgave niet langer uit te stellen.

Partij 5 was nu uiteraard van cruciaal belang. Tan mocht absoluut niet verliezen, want dan was het meteen uit. Remise, met wit nota bene, zou een zeer relatief succes kunnen zijn: ze moest dan nog altijd de laatste partij winnen, en met de zwarte stukken all-in gaan, nadat ze er al twee keer mee verloor, was geen evidente zaak. Of het Collesysteem de beste keuze was om naar winst te streven dan wel om toch maar eerst te opteren voor een veilige remise, is een punt waarover men kan discussiëren. Feit is dat Lei al spoedig een dominante stelling verwierf en de druk genadeloos en secuur opvoerde. Wit werd systematisch ingesnoerd en zwart nam de koningsstelling onder dodelijk vuur. Het was nog opletten voor gebeurlijke tegenstoten – Lei moest alvast één keer een enige zet doen, op straffe van mat – maar ze had alles perfect onder controle en liet Tan nog niet het kleinste sprankeltje hoop. De oud-wereldkampioene van 2017 gaf op, met hetzelfde flauwe handje als gisteren (een wat bizarre handdruk, van beiden overigens: even alleen de gestrekte vingers beroeren, maar vermoedelijk gewoon voor hen).

Je kunt niet anders dan concluderen dat Lei met vlag en wimpel deze finale heeft gewonnen. Een beetje pech in de eerste partij bracht haar, enigszins tegen het spel in, meteen op achterstand, maar van de volgende vier partijen won ze er drie, goeddeels overtuigend en de laatste eigenlijk op een gewoon superieure wijze. Gelet op het feit dat Tan zowel Lagno als Goryachkina had uitgeschakeld op weg naar deze finale, heeft Lei, die zelf de beide Muzychuks had geëlimineerd, zich op indrukwekkende wijze gekroond tot de nieuwe uitdaagster van wereldkampioene Ju. Krijgen we straks een nieuwe titelhoudster? Afspraak in juli, half om half in Shanghai en Chongqing, de respectievelijke thuishavens van Ju en Lei.