Het zal je maar overkomen dat je, in je eerste partij van het nieuwe seizoen, twee dingen die je alleszins hoopvol aanvat, niet later dan de 10^de zet tot de vaststelling komt dat je er al “nefffes hebt getétst”, zoals een alom bekende West-Vlaamse grootmeester het zo schoon pleegt te zeggen. Klein, schraal troostje: mijn achtbare tegenstander die zich een oogwenk (15 minuten) afvraagt of het gegeven paard een vergiftigde pion is. Niet dus, en de rest laat zich raden.

Maar de wereld gaat door _LEESMEER_, en je allerindividueelste persoonlijke verslagenheid neemt niet weg dat er, om maar iets te noemen, verslagen moeten worden geschreven. Welaan dus, het laatste World Cup-nieuws. De beide kemphanen die in de finale verwikkeld zijn, hebben hun klassieke partijen achter de rug. Vier stuks, en telkens remise, zodat de uiteindelijke beslissing weer maar eens in een niet-klassiek aanhangsel ligt. Niet dat er niet degelijk gestreden werd, overigens.

De eerste partij verliep relatief gelijkopgaand. Ding liet zich niet verontrusten en bereikte vrij gauw gelijk spel. Aronian had wel een piepkleine mogelijkheid om de zwarte stelling open te breken, maar vertrouwde het potentiële tegenspel niet, en dat bleek de computer trouwens ook niet te doen. Remise na een 30-tal zetten.

In de 2^de partij wist Aronian snel de witte openingsplannen te neutraliseren, en toen remise de logische afloop leek te worden, ging Ding in de fout. Fluks begon de Armeniër hem de duimschroeven aan te draaien. Commentatoren zagen algauw zwart de volle winst binnenhalen, maar in de tijdnoodfase begon Ding zowat te blitzen en kwam Aronian, onder druk, plots tijd te kort om het “allemaal te zien”. Hou-Ding-ni ontsnapte miraculeus.  

Partij 3 werd een wat matte bedoening, maar de spelers hadden ongetwijfeld de vorige clash nog in de kleren. Aronian kwam wel met een interessant idee, maar zijn Chinese tegenzitter liet zich niet van de wijs brengen en na 31 zetten werd de vrede getekend.

Ten slotte nummer 4. Opnieuw, net als in partij 2, kwam Ding in de problemen. En opnieuw wist hij zijn opponent met actief en praktisch tegenspel af te houden. Op een gegeven moment kon Aronian niet anders dan beseffen dat de winst verzwonden was, en dat was aan zijn lichaamstaal te merken: de wanhoop, vertwijfeling, teleurstelling dropen er als het ware af. Niet zo verrassend als je bedenkt dat Ding een +3 score heeft tegen hem, en dat hij er in vier partijen niet in geslaagd is daar wat aan te doen, terwijl hij er wel twee keer heel dichtbij kwam.

Het vervolg, heel en al niet-klassiek en mogelijk tot en met een armageddonale afloop, zien we straks. Meer bepaald over enkele minuten, heel erg lokale (Limburgse) tijd.