U had de meisjes nog te goed. Er waren hier iets minder deelnemende landen, nl. 32 (i.p.v. 38), maar de verwachting dat het er ook hier nagelbijtend en bloedstollend aan toe zou gaan was er niet minder om. Vijf favorieten (alsof de volgenden niet zouden meetellen) noemde ik al, d.i. de teams met de hoogste ratings. Ter herinnering, en met tussen haakjes de mij bekende speelsters: Georgië (Khotenashvili, Batsiashvili), Azerbeidzjan (Mammadzada), Duitsland (Paehtz, Wagner), Oekraïne (Ushenina, de zusjes Muzychuk deden niet mee) en Bulgarije (Stefanova, Salimova). We roffelen (nu ja) zo dadelijk eerst de strijd om het goud(, zilver en brons) af, vervolgens focussen we in detail op de Belgische prestaties. Onze dames ter plekke: Hanne Goossens (2172), Daria Vanduyfhuys (2083), Tyani De Rycke (2007), Nele Vanhuyse (1970) en Wiebke Barbier (1923). Ik zet de ELO’s er even bij om alvast te wijzen op het feit dat ze zelden of nooit iemand zouden tegenkomen met een lager ELO. Ze begonnen als 29^ste van 32, dat zegt genoeg. 

Ronde 1 verliep een beetje zoals bij de heren, en eigenlijk zoals meestal in dat soort tornooien: een kleine helft scoorde en pakte de leiding, een even grote groep verloor en nam de rode lantaarn in ontvangst, en (en dat was precies gelijk) vier teams deelden de punten in de enige twee gelijke spelen van de dag en kwamen dan ook exact in het midden van de rangschikking terecht. Verrassend was zo het gelijkspel van Duitsland tegen Griekenland (4 remises, en de beste kans was dan nog voor de Griekse Pavlidou op bord 3). Ook Cramling (Anna, dochter ván) zorgde voor een verrassing door op bord 3 te winnen van de Poolse Sliwicka, ruim 200 punten haar ELO-meerdere, terwijl moeder Pia (op bord 1) goedkeurend toekeek. 

In de 2^de ronde namen ‘favoriet’ Azerbeidzjan en verder Frankrijk, Polen, Spanje en Servië met een tweede zege op rij de leiding in handen. Spanje zorgde daarbij voor de verrassing van de dag door te winnen van de favorietste der favorieten, Georgië, waar o.m. bord 1, Khotenashvili, onderuit ging (tegen García). Minder verrassend was de nipte zege van   Azerbeidzjan op Nederland, maar op bord 1 hield Eline Roebers wel Mammadzada op remise, terwijl Machteld van Foreest won op bord 2. Niet niks! Duitsland won voor het eerst, van Noorwegen, Oekraïne en Servië speelden gelijk tegen Zwitserland en Armenië.

Na drie ronden delen Azerbeidzjan en Frankrijk de 1^ste plaats, nog steeds met het maximum van de punten, en vallen hun voormalige co-leiders één of twee banken terug. Frankrijk, van wie ik alleen Milliet ken (m.b. van de Grand Swiss onlangs) en die speelde in deze ronde niet eens mee, walste over Spanje, Azerbeidzjan won nauwelijks minder overtuigend van Polen. Eerste achtervolgers werden Duitsland, dat Servië klopte en Hongarije, dat verrassend Oekraïne te grazen nam, nochtans op alle borden ELO-beter. Op de 3^de rij vinden we een groep van 9, met o.m. Nederland, dat Turkije een bolwassing gaf, en  Bulgarije, dat niet verder kwam dan een gelijkspel tegen Zwitserland, waar overigens  Kosteniuk sinds kort nummer 1 is. Ook het kleinste broertje (of liever zusje) is erbij: Noord-Macedonië, gemiddeld amper 1919 ELO en 32ste van 32 deelnemers, nam de maat van nr. 31 Montenegro (2021), nadat ze in de vorige ronde het ook al hadden gehaald van nr. 24 Zweden (2182, met Pia maar nu zonder Anna Cramling).

In ronde 4 zagen, hoe kan het anders,  de beide co-leiders elkaar in de ogen. Dat gaf twee remises, en een zege voor Azerbeidzjan op bord 1 (Mammadzada) en één voor Frankrijk op bord 3 (Hejazipour, ex-Iraanse). Ook de twee naaste achtervolgers gaven elkaar partij.  De Duitse dames wonnen van de Hongaarse en nestelden zich bij Azerbeidzjan en Frankrijk op de 1^ste plaats. Zij worden nu achternagezeten door Servië, Bulgarije en Armenië, die wonnen van Polen, Spanje en Zwitserland. In de rubriek spectaculaire resultaten vermelden we graag nog de winst van Eline Roebers tegen Khotenashvili, waardoor Georgië alweer in een puntendeling moest berusten.

Ronde 5. Alsof ze na hun onderlinge confrontatie, die onbeslist eindigde, simpelweg de draad weer konden oppakken, knoopten Azerbeidzjan en Frankrijk opnieuw aan met de winst. De eerste versloeg co-leider Duitsland (de zege van Mammadzada op Paehtz volstond), de tweede rekende zonder pardon (ja, één halfje op bord 1) af met naaste achtervolger Armenië. Bulgarije blikte Servië in, na winst van Salimova – u herinnert zich dat die een plaatsje heeft veroverd in het Kandidatestornooi – en Radeva (die ik nog niet kende). Hoewel Khotenashvili verloor, slaagden Batsiashvili en haar resterende twee kompanes er toch in Georgië de zege te schenken, ten nadele van Hongarije. Even opsommen voor het overzicht: Azerbeidzjan en Frankrijk (blijven) leiden, nu voor (alleen) Bulgarije, en dan volgen Nederland, Duitsland, Georgië en Griekenland. Zoals u van het vorige verslag nog weet, werd er na 5 ronden een dag gerust, maar wij gaan gewoon voort met …

… de 6^de ronde. Het leidende duo viel uiteen: Frankrijk versloeg Georgië, waar Khotenashvili opnieuw in het zand beet, terwijl Azerbeidzjan nipt voor de bijl ging tegen Bulgarije: Stefanova hield Mammadzada in bedwang, en ook borden 3 en 4 deelden de punten, maar Salimova zorgde voor het beslissende winstpunt. Duitsland veerde weer op tegen Nederland, ondanks het feit dat bord 1 Paehtz het moest afleggen tegen Roebers. Alweer een spraakmakend succes voor de jonge Nederlandse. Het Franse team staat nu solo op 1, Bulgarije solo op 2. Nog een matchpunt verder: het duo Azerbeidzjan en Duitsland. Drie van de top 5 van de startlijst, en daarbij is de huidige leider nog de vreemde eend ook.

In ronde 7 werd de andere helft van het duo dat een dag eerder nog leidde ook pootje gelapt: leider Frankrijk werd overhoop gespeeld door hun enige directe achtervolger Bulgarije, in een kamp zonder remises. Stefanova en Salimova zorgden voor een 2-0, Guichard scoorde tegen en Krasteva maakte de klus af. Intussen wist Azerbeidzjan de opgedane kater door te spoelen met winst tegen Engeland, maar gingen de Duitsen onderuit tegen Polen. Bulgarije is nu de nieuwe en enige leider, voor Azerbeidzjan en Frankrijk. Dan volgen Griekenland (dat Hongarije versloeg) en Polen, en een matchpunt verder Duitsland, Servië, Armenië en Georgië. Maar die vier kunnen het goud wellicht al vergeten.

In de 8^ste ronde kregen de twee nummers 4 het nummer 1 en een nummer 2 te bekampen en dat liep niet goed af: Polen werd nipt geklopt door Bulgarije, waar Salimova en Krasteva voor de winstpunten zorgden en Stefanova het beslissende halfje, en Griekenland werd met dezelfde score opzijgezet door Azerbeidzjan, waar Mammadzada het verschil maakte. In plaats van een haasje over werd het dus de doodsteek voor de beide verliezers, die nu nog hooguit op brons mogen hopen. Intussen speelden Duitsland en Frankrijk gelijk, net als Georgië en Armenië, wat voor drie van hen neerkwam op hetzelfde lot als Polen en Griekenland: misschien brons, niet meer. Enkel Frankrijk, nu derde achter leider Bulgarije en nummer 2 Azerbeidzjan, heeft nog meer dan brons binnen bereik. Ten slotte wist Servië zich nog net achter Frankrijk en voor het groepje bijna kanslozen te positioneren, met zicht op brons en hooguit zilver, na een zege tegen Spanje.

De laatste ronde zou de zaken in een beslissende plooi leggen. Bulgarije stond er relatief comfortabel voor: bij verlies hadden ze minstens brons (maar wellicht zilver), bij remise minstens zilver (maar wellicht goud) en bij winst zeker goud. Ze moesten echter wel tegen Georgië aantreden, niet grandioos succesvol hier maar toch het nummer 1 van de startlijst. De tweede in de stand, Azerbeidzjan, nam het op tegen de vierde, Servië, de derde, Frankrijk, tegen de 10^de, Oekraïne.

En Bulgarije deed het! Stefanova versloeg Khotenashvili, Salimova deelde het punt met Batsiashvili, Peycheva versloeg Javakhishvili, en dat Krasteva verloor, had verder geen belang meer: de eindzege was een feit. Ook Azerbeidzjan deed wat moest, en met verve: Mammadzada verloor wel, maar haar drie landgenotes haalden de volle buit binnen, en daarmee was zilver verzekerd. Frankrijk, ten slotte, 6 ronden (mee) aan de leiding en dan lichtjes gaan sputteren, moest de wet van Oekraïne ondergaan, want die bleken het sterkst in hun laatste kamp. Het waren Milliet en Hejazipour op bord 2 en 3die het onderspit delfden (de sterke vorm dolven geldt als gelijkwaardig, maar niet voor mijn heel persoonlijk taalgevoel), terwijl de andere partijen op remise eindigden. Desondanks kaapte Frankrijk toch nog het brons weg voor de neus van Oekraïne, Griekenland en Polen. Die hadden evenveel matchpunten, maar een minder goede scheidingsscore (en met een veel groter verschil dan het ene punt dat Servië in het Open het goud opleverde ten nadele van Duitsland, zie vorig verslag).

Ik kijk ook nog even naar Nederland, dat geruime tijd in de (brede) voorste gelederen vertoefde, maar uiteindelijk 19^de werd (9 plaatsen achteruit tegenover de startlijst). Dat lijkt niet geweldig, maar dan moet je even kijken naar enkele individualiteiten. Op het eerste bord hadden ze Eline Roebers, 17 jaar, die 5/9 behaalt, remise speelt tegen Mammadzada, wint van grootheden als Khotenashvili en Paehtz, en verliest van Injac (de Servische scoorde zelf 7/9) en Kosteniuk, en die al bij al 8,4 ELO-treden hoger klimt. Op bord 3 zetten ze Machteld van Foreest in, 16 jaar, die 6/9 scoort, alleen verliest van de sterke Duitse Heinemann (ongeslagen, 6/9, 27 ELO’s vooruit) en 14,8 ELO toevoegt. Ook Peng op bord 2 scoorde niet slecht, met 4,5/7 (ELO: +4,8), alleen Lanchava (1/4) en Kazarian (3,5/7) waren iets minder succesvol, getuige hun verlies van 17,8 en 3,6 ELO. Globaal bekeken is het niet zo onverdienstelijk.

En dan last but zeker not least, het Belgische team. Ze begonnen, als nr. 29, met een fikse nederlaag tegen Engeland (3,5-0,5), nr. 13 en gemiddeld 243 ELO beter, gingen vervolgens met dezelfde cijfers onderuit tegen Estland, nr. 22, gemiddeld +154, verloren dan nipt van Kroatië, nr. 26, gemiddeld +58, alvorens een eerste, nipte zege te boeken tegen Finland, nr. 28 en gemiddeld +2. Dat kunstje deden ze over tegen nr. 25, Oostenrijk, gemiddeld +112, om dan even nipt te verliezen van Turkije, nr. 21, gemiddeld +157. Dan werd gelijkgespeeld tegen Tsjechië, nr. 23, gemiddeld +135, en gewonnen van nr. 16, Slovakije, gemiddeld +209. Tot slot werd opnieuw verloren, 3-1, van Italië, nr. 20 en gemiddeld +179. Gemiddelde ELO-plussen of -minnen zeggen natuurlijk niet alles of verhullen soms waar individuele verschillen des te lastiger waren, of net niet. Feit is, qua ELO lagen we altijd onder. Nu ja, als je begint als op drie na laatste en je komt geen enkele keer uit tegen een van de drie achter je,  dan is je gemiddelde ELO altijd lager dan dat van je tegenstander. Per saldo eindigt België echter vier plaatsen hoger, als 25^ste, en dat is in de gegeven context een bijzonder mooi en eervol resultaat.

Als we ook eens kijken naar de individuele prestaties, bord per bord, dan ontdekken we daar ook nog wel wat interessante dingen. Hanne Goossens scoorde weliswaar ‘slechts’ 2/7, wat haar 15,4 ELO kost, maar je moet het maar doen dat eerste bord, waar je telkens tegen de sterkste moet. Aan de tegenstand te zien was het resultaat toch wel verdienstelijk: zij moest opboksen tegen gemiddeld 2252 ELO, of een +80.

Op bord 2 en ook een paar keer op bord 1, was het een wat gelijkaardig verhaal (maar ook niet in alle details) voor Daria Vanduyfhuys. Zij scoorde ‘ook maar’ 2,5/7, maar won wel twee keer van gevoelig hogere ELO’s. Uiteindelijke gaat ze 4,6 ELO vooruit en dat is significant genoeg om haar score naar waarde te schatten. Zij had een gemiddelde tegenstand van 2219, d.i. +136.

Het resultaat van Tyani De Rycke op bord 3 is zonder meer ‘om in te lijsten’: 5,5/9 tegen een gemiddelde tegenstand van 2156, oftewel +149. Zij speelt drie keer remise, toevallig tegen drie van haar sterkste opponentes. Winnen doet ze vier maal, tegen haar zwakste opponentes, maar nog altijd behoorlijk boven haar ELO. Twee keer moet ze berusten, tegen tegenstanders van bijna +200. Globaal levert haar prestatie haar liefst 109,6 ELO winst op. Ronduit indrukwekkend!

De vierde in het rijtje was Nele Vanhuyse, die net zoals Hanne 2/7 behaalde, maar er slechts 8 ELO bij inschoot. Bepaald geen drama als je let op de 2091 of +121 die zij te verwerken kreeg. Twee fraaie remises, in de 1^ste en de 5^de ronde, en een op papier althans logische winst in de 4^de, vormden een goed begin (3/4), dat helaas werd gevolgd door 3 verliespartijen, ook al waren die op papier niet onlogisch.

Wiebke Barbier, ten slotte, behaalde 2,5/6, voldoende voor een lichte ELO-winst: +6. Haar tegenstand zat gemiddeld op 2026, d.i. + 103. Ook al weer geen wandeling in het park. Ze won van haar sterkste opponente (2154), en speelde drie keer remise, waarvan één keer tegen een iets ELO-zwakkere tegenstander. Haar twee nederlagen waren ELO-gewijs ‘logisch’, maar als je vier keer ongeslagen blijft, is dat een mooie compensatie. 

Het is zonneklaar dat ‘enige’ trots hier op zijn plaats is, net zoals bij onze ‘jongens’ trouwens. In het begin van mijn vorig verslag, schreef ik al: “…maar we zouden hopelijk wel ons mannetje en vrouwtje staan.”. Dat hebben we duidelijk gedaan!  

Nog even over de individuele prijzen. Op bord 1 is het de Servische Injac die het beste resultaat kan voorleggen, voor de Azerbeidzjaanse Mammadzada en de Griekse Tsolakidou. Eline Roebers is daar 9^de.  Op bord 2 is de Bulgaarse (en ‘kandidate’)  Salimova aan het feest, voor Buksa uit Oekraïne en Yao uit Engeland. Daria Vanduyfhuys eindigt daar als 22^ste. Op de andere borden veel onbekend volk, dus dat laten we maar zo. Tyani De Rycke wordt wel  13^de op bord 3, Nele Vanhuyse 22^ste op bord 4 en Wiebke Barbier 18^de op bord 5. Zo staat het er, terwijl er maar op 4 borden gespeeld wordt, maar het zijn niet altijd dezelfden die spelen. Bord 5 verwijst dus gewoon naar de 5^de speler/speelster van een team.