Als er in China 200 doden vallen dan vinden we dat minder erg dan als vier Vlamingen omkomen bij een verkeersongeluk. Het klinkt misschien wat cynisch, maar hier speelt de ongeschreven wet van de afstand: hoe verder van ons bed, hoe minder we ons betrokken voelen.

Ook op Schaakfabriek leeft dat fenomeen. Het bericht over het overlijden van ex-wereldkampioen Vasily Smyslov  oogstte welgeteld vijf reacties. Ter vergelijking: na afloop van de Interclubcompetitie luchtten 171 schakers hun genoegen of ongenoegen over de manier waarop clubs hun ploeg opstellen en hoe ze daarmee de competitie vervalsen (of niet vervalsen, ’t is maar hoe je het bekijkt). En toen een van de Interclubrondes wegens sneeuwval dreigde uitgesteld te worden, vonden 160 schakers het nodig daar warm en koud over te blazen.

Waar ik naartoe wil? Als de wet van betrokkenheid echt werkt, dan hadden er op onze website dit seizoen heel wat reacties moeten komen op forfaits tijdens het clubkampioenschap. We telden er dit seizoen namelijk uitzonderlijk veel. Ter illustratie:  in reeks 4 begonnen ze met acht en eindigden ze met vijf. Elke deelnemer mocht dus zes van de veertien partijen op zijn buik schrijven. En dat in een competitie die zeven maanden duurt. Aan de toog vertelde een speler van de tweede reeks me dat hij tussen zijn laatste en voorlaatste partij zes weken niet had gespeeld. Of dat normaal is…?

Elk jaar gebeurt het wel dat iemand forfait moet geven voor een of zelfs alle resterende partijen van het clubkampioenschap. Dat is jammer, maar niets menselijks is ons vreemd. Binnen het bestuur stellen we ons toch wel vragen. Elke speler kan tot acht partijen uitstellen: vier door vooraf te zeggen wanneer hij niet kan spelen, vier tijdens de competitie zelf. Aan de flexibiliteit van het systeem kan het dus niet liggen. Ligt het dan aan motivatie? Geven sommigen te snel forfait, bijvoorbeeld als het wat minder goed loopt? Of is het nonchalance: inschrijven zonder echt geëngageerd te zijn om de hele competitie uit te spelen?

Je kunt forfait geven als een mensenrecht beschouwen, zeker als je ziek bent of met heirkracht te maken krijgt, maar daarbuiten kan ik niet zoveel redenen verzinnen. Wel is er dit: voor elke partijforfait mist een andere speler een avond schaken en voor elk globaal forfait moeten ettelijke spelers verschillende weken met hun duimen draaien. Ik verwijt niemand iets, maar forfait? Denk er eens over na. De hele club zal je dankbaar zijn.