Het leven is keuzes maken. Na twee uur spelen – het moment dat ik ten laatste moet vertrekken om mijn gezin te kunnen vergezellen op walvisspottingtour – is het moment dat ik een tweede pion win en een gewonnen eindspel inga. Ik hoopte zo hard dat ze zou opgeven en ik naar de boot kon rennen, maar dat deed ze niet. Niet onterecht probeerde ze me het nog moeilijk te maken in het eindspel. Als ik remise had voorgesteld had ze het natuurlijk aangenomen, gezien het eloverschil en de stelling. Dan had ik vandaag walvissen gezien in de Atlantische Oceaan. Een schaker is soms iets raars: een duur ticket en de unieke kans om walvissen in het wild te zien, laten schieten voor een half puntje dat nergens toe doet. Wat zouden jullie doen, Skoggers? Ik ben echt benieuwd.

Na afloop van de partij kwam de scheidsrechter – waar ik gisteren verhaal was gaan doen over het verdacht gedrag van mijn tegenstander – naar me toe. Ze hebben mijn klacht zeer serieus genomen. Niet alleen hebben ze de man in het oog gehouden en hem gevraagd naar de reden van zijn gedrag. Ze hebben ook de betrokken WC-ruimte volledig onderzocht, visueel en met een scanner. En dat bleek allemaal negatief. Een pluim voor de organisatie!

Omdat de walvisvaarders dus al vertrokken waren zonder mij, heb ik een stevige wandeling gemaakt richting de Laugardalshöll sporthal, waar in 1972 de match tussen Fischer en Spasski plaats vond. Met dikke tegenzin – ik was waarschijnlijk al de zoveelste schaker deze week – liet de loketbediende me de sporthal zien. De tribune en podium staan nog exact zoals ik het me had ingebeeld. Omdat er net een school turnles had in de zaal stond het hele podium vol rommel. Maar hier gebeurde het dus, meer dan 50 jaar geleden speelden Fischer en Spassky op de plaats waar ik sta de legendarische match.

Inmiddels is de volledige eindstand gekend en het is geen verrassing. Met 4,5/9 eindig ik net boven mijn startpositie (220ste t.o.v. 225ste) en win ik 3 Fide-elopuntjes. Ondanks alle up and downs heb ik ook maar gewoon gewonnen tegen zwakkere spelers en verloren tegen sterkere, met als enige uitzondering de remise tegen 2200 in ronde 2. Er is wel het gevoel dat er meer inzat als ik mijn gewonnen stellingen had kunnen afwerken. Maar ja, daarom hebben zij meer elopunten dan ik, zeker?

Het toernooi zit er dus op en het was fantastisch. Veel volk, een mix van nationaliteiten van over de hele wereld, enkele bekende gezichten en een prachtig gebouw om in te spelen. En IJsland zelf is in niks te vegelijken met andere landen. Wat we al gezien hebben van natuurpracht is adembenemend en de komende dagen gaan we dat nog verder ontdekken. Er is echter 1 groot nadeel aan IJsland: het is duur. Toen ik in 2023 naar Portugal ging, was alles low-budget. Het vliegticket, het hotel, het eten, alles was spotgoedkoop. Hier is het allemaal high-budget. Het inschrijvingsgeld bijvoorbeeld is elo-afhankelijk en bedroeg voor mij 220 euro. Voor iemand zonder elo loopt dat op tot 340 euro.

Zien ze mij hier nog terug? Ik ben van het principe om geen internationaal toernooi 2 keer te doen, maar hier twijfel ik toch. Wie weet kom ik nog wel eens terug.

Ik wil graag jullie – de SKOG-lezers – bedanken om mijn artikeltjes te lezen. Het is heel fijn te weten dat er op het thuisfront mensen geïnteresseerd zijn in mijn doen en laten hier achter het schaakbord. Soms zit ik zelfs tijdens de partij te denken: “Dat moet ik straks zeker in mijn SKOG-verslag schrijven!”. Toen Carlo destijds als pionier zijn reisverslagjes schreef, vond ik dat altijd fantasctisch om te lezen. Ik bezit natuurlijk niet dezelfde woordenkunst als hem, maar hoop dat jullie er toch ook veel aan gehad hebben. En dan schakelen we nu over naar Bangkok!