Even temporiseren, denk je noodgedwongen, maar kijk, dan is het Kandidatentornooi al begonnen – wat vliegt de tijd! – en neem je ijlings die aloude draad maar weer op. De strijd om een kakelverse uitdager van wereldkampioen Magnus Carlsen vindt plaats in de Spaanse hoofdstad Madrid, waar het kransje kandidaten een dubbele round robin afwerkt, en in totaal dus 14 ronden afwerkt. Mocht de zaak dan nog niet beslecht zijn, dan komt er een play-off (eerst rapid, dan blitz, en nog blitz, maar dan knock-out). Overigens, zei ik “kakelvers” daarnet? Twee van de acht zijn de vorige twee uitdagers, die zou je dus al wat “belegen” kunnen noemen. 

En nu we het daar toch over hebben, beide routiniers gingen meteen met winst van start: Caruana haalde het knap van Nakamura, Nepomniachtchi veegde met zwart de vloer aan met Ding. De anderen speelden weliswaar remise, maar niet zonder het spektakel te verzorgen. Firouzja gooide er met zwart een kwaliteit tegen aan, Radjabov wist het gevaar te bezweren. Rapport speelde de opening te flets en Duda leek te zullen profiteren, maar de ex-Hongaar verdedigde zich kranig en redde de meubelen. “Totaal onverantwoordelijk spel in Madrid, heerlijk!” vond grapjas Giri. Een 1^ste ronde om van te snoepen, dat kun je wel zeggen.

Op dag 2 mochten de twee leiders het al onder elkaar aflappen. De gebeurlijke winnaar zou echt wel een droomstart genomen hebben, maar zoals zo vaak gingen de heren, in een middenspel dat nog blaakte van leven, toch maar liever over naar de veilige modus (herhaling van zetten). Al had Caruana eerst wel een verrassing in petto (9. … Pg4) waarvan hij zelf zei: “Op een haar na verliezend”. Het risico dat Nepomniachtchi voor het bord de weerlegging zou produceren, was niettemin miniem en de huisvlijt van Fabi was voldoende voor het halfje. Ook Duda en Ding staakten de vijandelijkheden  vooraleer er om de prijs van de strijdlust zou worden getwist en beiden vonden dat de ander er ergens beter had voor gestaan. In Rapport–Firouzja had wit zwart bijna op de knieën, maar hij verzuimde het spel ook te winnen – verjaardagscadeautje? – terwijl de net 19-jarige feesteling mocht laten zien dat hij in een ingewikkeld toreneindspel overeind kon blijven. Partij van de dag, maar dan ook wel omdat het de enige was met winst (en dus ook verlies), was Nakamura–Radjabov. Van hun 14 confrontaties had de Amerikaan er twee gewonnen (na 1…c5) en geen enkele verloren, ergo: Radjabov opteerde voor 1…e5 deze keer. Helpen deed het niet, want Nakamura spoelde zijn nederlaag van dag 1 weg met een overtuigende zege.

Dag 3 – de eerste die ik live kon volgen – eindigde 4 keer onbeslist, alweer echter “not for lack of trying”, wat zoveel betekent als: niet dat men niet volop probeerde (te winnen). Opnieuw erg boeiend dus. Voor de 2^de keer al ontsnapte Rapport met zwart aan de nederlaag, nu tegen Ding die heel onfortuinlijk de bijna tastbare winst uit handen liet glippen. De ontgoocheling droop eraf bij de minzame Chinees toen hij de speelzaal verliet. Nog iemand die reden had om ontgoocheld te zijn was Firouzja, al liet hij dat niet zo merken. Hij ging als een bolide van start – eerste 25 zetten aan blitztempo, inclusief een stukoffer (tegen twee pionnen), en dwong Nakamura tot langdurige overwegingen. De Amerikaan vond in extremis (gelet op de tijdnood) de reddende afwikkeling, al had zijn tegenstander het iets daarvoor anders kunnen doen, nog steeds met enig zicht op winst. Knap gespeeld, niettemin. Caruana ging er weer voor tegen Duda, maar die wist het gevaar te keren en er zelfs een pluspion aan over te houden. Niet dat de Amerikaan niet wist hoe je dat, in de gegeven stelling, remise houdt. Radjabov–Nepomniachtchi was zowat de eerste oninteressante remise van het tornooi. Anderhalf uur, meer moest dat niet zijn. Naar verluidt heeft de Azerbeidzjaan (die zomaar een wild card cadeau heeft gekregen, ik kan het niet genoeg herhalen) in zijn laatste 100 klassieke partijen een remisepercentage van 80%. Wat doet hij hier, eigenlijk?