Gisteren (vrijdag 22/12) trokken we met z’n allen – van 1 ploeg, ergo met z’n zessen – naar het traditionele Kersttornooi van SK Deurne, het 56^ste intussen. Een typische kerstgezellige bedoening, waar niets speciaals op het spel staat en dus goeddeels voor de fun wordt gekampt, het spelplezier, een natje en droogje tussendoor, de iedereen-heeft-prijstombolaprijzen, en dat soort dingen. Een opvallende vernieuwing dit jaar: _LEESMEER_de ‘grote’ zaal , waar het gros van de partijen werd gespeeld, was anders geschikt (tafels haaks op de lengteas), wat voor meer ruimte zorgde en een stuk aangenamer oogde en was dan de sardineblikjeopstelling van voorgaande jaren.

Het eerste memorabele moment van de avond deed zich voor toen bleek dat de ploeg van Moretus bij het uiterste aanmeldingstijdstip nog in geen velden of wegen te bekennen was. Tot vijf keer toe en met zicht- en hoorbaar stijgend ongeduld vroeg leading man Robert Schuermans over de microfoon (testing, testing) naar de “ploegkapitein”, “iemand van Moretus”, “één speler van Moretus”, “alle spelers van Moretus die er zijn”, “alle andere spelers van Moretus”, tot lichte paniek van de Moretanen die er al wel waren en zich intussen zelfs hadden gemeld, maar het verder ook niet meer wisten. Gelukkig, zoals in alle sprookjes, liep het allemaal goed af en konden de partijen met het niet eens ongebruikelijke kwartier vertraging beginnen.

In bordvolgorde speelde onze SKOG-ploeg met Lino, JanV, GuyVH, Herman, Heidi en Ghislain. Dat waren overigens niet de enige SKOG’ers die op de 64 velden van leer trokken, want er waren er ook een aantal die zich bij de concurrentie hadden gevoegd (o.m. Alain, Jacques, Tony, Enrique, Patrik, Frank …). Ook een pak ex-leden waren van de partij (o.a. Johan K, Gert VB, …). Verder liep ook Roger even binnen en deed Ria haar deel in het organisatieteam. Ondergetekende heeft natuurlijk weer vooral de eigen partij gevolgd (lees: kunnen volgen), wat betekent dat dit deel van het verslag gebaseerd is op geruchten allerhande, waarvan het twijfelachtige karakter (aka fake news-gehalte) niet bij voorbaat klein of uitgesloten is.

De partijen. Lino, van wie JanV dacht dat hij hopeloos verloren stond, schudde een briljant Rubinsteinesk eindspel uit de mouw (zo luidde het althans in de tent, na een borrel of wat) en meerde veilig aan in de remisehaven. JanV ging zelf vlot over zijn tegenstander en zorgde voor een eerste winstpunt. Naast mij kreeg GuyVH een stevige Koningsindiër voor de kiezen, waarin zijn opponent erin slaagde een koningsaanval te initiëren die niet te stuiten zou blijken. Hij wachtte het onweer niet af en gaf sportief op. Over het 4^de bord laten we Herman aan het woord: “Zelf kreeg ik het Lettisch gambiet op mijn bord, en dat moet de allereerste keer zijn geweest in een klassieke partij. Ik verkoos het pionoffer te negeren en vooreerst aandacht te schenken aan een degelijke ontwikkeling. De partij ging snel over in het Driepaardenspel (Winawer- of Gothische verdediging), en dat leidde viavia tot een wat snellere ontwikkeling voor wit en een verknoeide rokade voor zwart. Het voordeel echt concretiseren zat er echter niet in en geleidelijk wist zwart zich van dat relatieve nadeel te ontdoen en probeerde hij de partij naar zijn hand te zetten. Er kwam een eindspel tot stand met gelijke (witveldige) lopers en een 3/2 zwarte pionnenmeerderheid op de damevleugel en een 2/1 witte pionnenmeerderheid op de koningsvleugel. Mijn tegenstander kon zich een vrijpion creëren op de c-lijn, bracht zijn koning erbij en schermde met z’n loper het cruciale veld c4 af voor mijn monarch. Op het gepaste moment forceerde ik zelf een vrijpion op de h-lijn, zodat zwart voor een onoplosbaar dilemma stond: wou hij de h-pion uitschakelen of stoppen dan verloor of immobiliseerde hij de eigen vrije c-pion. Ik vond nog een elegante manier om de remise meteen af te dwingen door mijn pion schijnbaar op te geven en loperruil aan te bieden. Op dat laatste mocht hij niet ingaan, want dan verloor hij nog, dus hij kon alleen maar de pion meegrabbelen en berusten in het feit dat ook zijn eigen pion dan reddeloos naar de haaien ging. Best wel content van mijn partij!” Aldus Herman, die helemaal niets heeft gezien van de 5^de partij, waarin Heidi het onderspit moest delven, en nauwelijks iets van partij 6, waar Ghislain kort voor het einde zeker niet slechter stond, maar kennelijk ook niet beter, en dus het laatste ploeghalfje binnenhaalde.

Uiteindelijk sloten we dus af met 1+, 3= en 2- en een eindscore van 2,5/6, goed voor een 9^de stek, pal in de middenmoot. Prijsgewijs werden we beloond met een set schaakhoutjes, die Heidi met ons aller instemming aan een jeugdig doel zal toebedelen. Rest nog te vermelden dat SK Moretus het evangelische principe “de laatsten zullen de eersten zijn” feilloos in de praktijk wist te brengen: de laatkomers van het begin waren de uiteindelijke winnaars. Een opstekertje ook voor Lino: de winnaars een halfje ontfutselen (en dat “briljant Rubinsteinesk” tot stand brengen nog wel) staat altijd goed.

Moe maar tevreden keerden wij allen huiswaarts …