Zopas vernamen we het overlijden van Marcel Veltmans. Marcel was al lid van SKOG sinds de beginjaren, en stond al die tijd gekend als een taaie speler. Hij werd 82 en overleed gisteren in het Middelheim ziekenhuis. De club betuigt zijn diepste medeleven aan alle vrienden en familie.
De rouwdienst vindt plaats op woensdag 10/8 om 13 uur in het crematorium van Wilrijk (J. Moretuslei).
Innige deelneming aan Marcels familie.
Ook van mij een innige deelneming.
innige deelneming.
Ge moest er altijd goed tegen opletten, ’t was een grote trukkendoos…. en niet veel van zegs , zijn mimiek betekende meer dan wat hij zei. ik had er nog eens willen tegen spelen…
Dat is bijzonder droevig nieuws. Marcel was één van die spelers waar je drie maal van moest winnen om het volledige punt binnen te halen en o wee als je een twijfelachtig gambietje probeerde…
Ik heb veel partijen tegen Marcel gespeeld en kende hem als een sterk pragmaticus: pionoffer? – aannemen, en bewijs het nu maar. En zolang hij kansen zag, bleef hij spelen. Zo heeft hij in externe competities veel punten binnengerijfd voor onze club. Met hem verliezen we opnieuw een van onze trouwste leden.
Mijn eerste partijen tegen Marcel dateren van begin 90’er jaren. Zowel hier in de club als in de Antwerpse Handel was hij inderdaad een te duchten tegenstander. Een gambiet dat je niet goed beheerste, strafte hij genadeloos af.
Mijn deelneming aan Marcels familie.
Marcel’s grootste schaakplezier bestond er in met zwart het damegambiet aan te nemen, en je mocht je met wit gelukkig achten als je ooit nog die pion terugzag. Hij heeft voor de nationale ploeg van de NMBS decades lang ontzaglijk veel tornooien in het buitenland gespeeld, heel Europa door. Een bescheiden man, een waarlijk bescheiden man, niet van kunnen maar van woorden. Ik ben bang dat hij misschien de laatste paar jaar een langzame aftakeling heeft gekend en een eenzame veel te lange doodsstrijd heeft gekend, maar dat is een beeld dat ouder wordende mensen zoals ik al wel eens meer wil beangstigen. Hartelijk lachten kon hij ook, om iets onnozel grappig. Maar hij was meestal stil, en ernstig. Bijna 40 jaar heb ik hem gekend. En ik bewaar vooral mooie herinneringen aan hem. Vaarwel, Marcel.
Ik heb hem de laatste jaren van zijn leven nog
gekend toen we samen met Agfa in de Handel
speelden. Hij was inderdaad een zeer te duchten tegenstander. Inderdaad ook een stil
iemand, maar als hij uit de hoek kwam was
het wel raak. Mijn deelneming aan de familie
Een taaie tegenstander, Marcel, die mij meer dan eens (op het bord) het leven zuur maakte. Een van de zeldzaam geworden leden die ik altijd bij de club heb geweten. Geen grote woorden of tralala, maar wel de daden op 64 velden, tot op het laatst. Herinneringen die beklijven.
Mijn oprechte deelneming aan familie en vrienden.