Vlakbij de toernooizaal ligt de befaamde Muur van Geraardsbergen. Jaarlijks krijgen we daar beelden van op tv, ter gelegenheid van de Ronde van Vlaanderen, maar tot nu toe heb ik me nooit echt afgevraagd wat er zo typisch aan is. Ons land telt namelijk wel meer lange, steile wegen, so what? Allereerst is er de opvallende lengte van het hele ding: 1075 meter of meer dan een kilometer ploeteren om er, te voet of met de fiets althans, bovenop te geraken. Het hoogste stijgingspercentage bedraagt niet minder dan 20%. Wat de Muur echter extra lastig maakt voor wielrenners is het feit dat de kasseien horizontaal zijn geplaatst en dus een soort kleine trap vormen. Grapje van het gemeentebestuur of is de weg op een maandagochtend aangelegd? Er zal nog wel een andere reden voor zijn, veronderstel ik.

Ik vertel dit omdat ik in de tweede ronde speel tegen Frank Schuurmans, een Nederlander (anders zou het wel Schuermans geweest zijn). Frank is met enkele clubgenoten naar Geraardsbergen afgezakt uit het verre Friesland. Hij is met pensioen en zoekt dan graag een toernooi op in een mooie omgeving. Voeg daaraan toe dat hij een fiets meegebracht heeft om de Muur te beklimmen. Tijdens onze partij bedenk ik me dat Frank dat exploot misschien net achter de rug heeft, want geregeld blaast hij zijn adem krachtig uit over het bord. Het doet me denken aan de tijd waarin er nog mocht worden gerookt tijdens het schaken, ook in onze club trouwens. Je zag dan geregeld spelers een fikse rookwolk over hun stelling uitblazen, allicht hopend op mistige gedachten bij hun tegenstanders of iets dergelijks. Maar goed, ieder heeft wel een zenuwtic tijdens het schaken. Zelf ben ik niet ongevoelig voor het ‘naaimachine’-syndroom. Voor wie het niet kent: na verloop van tijd begin je met een voet op en neer te wippen, waarbij de tenen – gelukkig maar – op de grond blijven. Loop tijdens een toernooi rond na een uur over drie en kijk onder de tafels. Het overkomt wel meer spelers.

Mijn tegenstander wil me zo snel mogelijk uit mijn openingsrepertoire krijgen, iets waar ik dan maar dapper aan meedoe (‘Nou, die zet had ik echt niet verwacht’). Daardoor komen we na een tiental zetten in een niet zo makkelijk te beoordelen stelling terecht. Ik besluit initiatief te nemen op de damevleugel en zo ontstaat onderstaande stelling (zet 19, zwart aan zet). Eerder stond wits dame op e2, waarop ik ze met La6 naar d1 joeg. En dan nu de hamvraag: kost dit wit een pion? Met andere woorden: mag zwart met een van beide paarden de pion op e5 slaan? Alweer ben ik benieuwd naar wat jullie ervan denken.

O ja, over de partij van gisteren: ik offerde inderdaad en terecht het paard op g5 en geef de commentatoren gelijk: zwart is met handen en voeten gebonden, terwijl wit er via a3 nog een toren kan bijhalen (en bv. naar g3 brengen). Ook de computer dacht er zo over, en dat vond ook mijn tegenstander. Na lang nadenken nam hij het paard niet, waarna de partij vrij snel beslist was. Toch is het in zo’n geval altijd goed rekenen geblazen en soms ook je intuïtie volgen, want materiaal offeren betekent meestal dat er geen weg terug is, en elke tegenstander kan een sterke verdedigende zet vinden die je niet gezien had.

Hoe verging het de andere clubgenoten? Tony en Daniël hadden eigenlijk even goed in Antwerpen kunnen afspreken, want ze werden tegen elkaar geloot. Altijd sneu natuurlijk, tegen een clubgenoot moeten uitkomen op een extern toernooi, maar het is niet anders. Daniël, met wit, slaagde er vrij snel in zijn tegenstander te derokeren en won even later een pion in een overwegende stelling. De rest van de partij zag ik niet, maar Daniël laat zoiets niet liggen. Uitslag: 1-0. In het Open toernooi zijn al vier ronden gespeeld. Michiel volgt voorlopig de ELO-logica: winnen tegen zwakkere tegenstanders, verliezen van sterkere. Maar hoe langer het toernooi duurt, hoe kleiner de verschillen worden, waardoor er kansen ontstaan om dat patroon te doorbreken. Of dat lukt, komen we vandaag te weten.