U herinnert zich de ban uit mijn vorig verslag, die iemand ooit zou moeten breken? Wel, het was bijna zover, en nog wel in de 8^ste partij, het moment waarop Karjakin in de vorige tweekamp de gelijksoortige ban brak. Bij de dames, in dat andere WK, was vandaag de 2^de klassieke partij aan de orde, en ook daar zou het openen van de score dankbaar onthaald worden, al waren beide freules nog maar 1 remise ver. Maar we gaan het eerst over de heren hebben, want dat was gisteren al en bovendien ruim de moeite. _LEESMEER_

De grote vraag vooraf, nu Caruana weer eens wit had, was natuurlijk of hij opnieuw de Rossolimovariant van het Siciliaans zou spelen (en Carlsen dat goed zou vinden, uiteraard). Nee, dus, want met 3. d4 koos de Amerikaan voor de hoofdvariant of de Open Siciliaan en, niet geheel onverwacht, bracht Carlsen vervolgens met 5…e5 de Sveshnikovvariant op het bord. Uiteraard had Caruana die mogelijkheid voorzien en in plaats van het diep geanalyseerde 7. Lg5 opteerde hij voor 7. Pd5 en zorgde er voor het eerst in de tweekamp voor dat wit lekker uit de opening kwam, om te beginnen met het verrassende 9. a4.

Carlsen zag de dreigende witte pionnenmeerderheid op de damevleugel en zocht tegenspel op de koningsvleugel middels de forse opstoot 18…g5. De potentiële gaten in de koningsstelling nam hij dan maar voor lief, maar Caruana was niet onder de indruk en gooide zijn c-pion naar voren. In die fase deed zich een opmerkelijke, zeg maar ongeziene situatie voor. Terwijl de uitdager aan een leuke stelling timmerde, begon de champ vreselijk tijd te verbruiken: na 20 zetten stond hij bijna een uur achter. En daar stond, voor mens en machine, het thematische 21. c5! in de steigers. Nu dacht Caruana eerst heel lang na, maar, zo zei hij achteraf, dat was om de repercussies goed vooraf in te schatten, want de zet zelf was meteen zijn eerste keuze. Een pionoffer, dat wel, maar wit creëert een vrije d-pion en prettige kansen. De befaamde (sinds kort dan toch) Noorse supercomputer Sesse ging naar liefst +2.45! Hier zat vuurwerk aan te komen, het eerste bloed zou vloeien. Voor de 2^de keer in 3 partijen zat Caruana aan de goede kant en Carlsen aan de kant waar de klappen konden vallen.

Helaas. Enkele zetten later was de kans alweer verkeken. Op de 23^ste zet had hij sterker kunnen spelen (So suggereerde 23. g4! i.p.v. 23. Rad1, wat op zich een natuurlijke zet was), maar vooral 24. h3 was slappe kost: te tam, te traag. Carlsen was er als de kippen bij om de angels uit de stelling te halen en, wie weet, zijn pluspion te laten renderen. Dus werd er afgeruild naar een eindspel met o.m. ongelijke lopers dat er al gauw heel remiseachtig uitzag. Op de 38^ste zet werd de strijd in vrede beëindigd. Wat zou ‘Oef!’ in het Noors zijn?

Voor de 2^de keer in 3 partijen, zei ik net. In de 6^de partij ontsnapte Carlsen aan een matvoering die menselijkerwijs eigenlijk niet te vinden was, nu door een aarzeling van Caruana op een cruciaal moment. Het kan twee dingen betekenen. Enerzijds lijkt het erop dat de uitdager het heft in handen aan het nemen is en dat de champ het moeilijk krijgt. Anderzijds is het niet zo fijn om kansen te creëren en ze telkens niet te kunnen afmaken. Wat doet dat voor het zelfvertrouwen? Volgens Daniel King beginnen er zo stilaan foutjes binnen te sluipen. De spanning stijgt, nog 4 partijen te gaan, en dat is nog meer dan genoeg schaak vóór de tiebreak, zoals Carlsen zich liet ontvallen.

In de marge van het heren-WK, toch nog snel ook aandacht voor de dames, met de finale Lagno–Ju. In de 2^de klassieke partij (van 4) speelde Lagno met wit, de kleur die bij de heren meestal niet zo uit de verf kwam als doorgaans wordt verwacht. Daar trok Katja (Kateryna) zich weinig van aan: wit is wit, zei ze, en ze hield het voorzetvoordeel keurig intact tot Ju langzaam kraakte: 1-0 en allereerste nederlaag van de wereldkampioene. Ze heeft nog twee partijen om terug te slaan, maar Lagno is niet de eerste de beste (is geen Katja om zonder handschoenen …). Ook hier neemt de spanning alleen maar toe.