Zaterdag, voorlaatste ronde. Met een uitgelezen viertal (JanV, EnriqueV, JeroenVH en ik) trokken we naar Wijk aan Zee om de debatten ter plaatse mee te maken. En passant genoten we van één streepje zon, lekker (nu ja) veel wind, een temperatuurtje van een graad of 6 en enkele luttele druppels regenen. Natuurlijk, januari is er al kouder of guurder geweest, maar het was niettemin mooi meegenomen dat het tornooi niet buiten werd gespeeld. _LEESMEER_
De partijen waren tien minuten bezig toen we de speelzaal binnenkwamen, en de drukte aan de kant van de grote jongens was, zoals vaak, zo groot dat je nauwelijks dichtbij kon komen. Zelf ging ik al snel ‘linksom’, waar de toestroom iets kalmer was, maar het zicht op de spelers en de schermen rechts beduidend minder. Niet getreurd, aan mijn kant kon ik tenminste mijn eerste blikken werpen op Yifan Hou live, die een Chinees onderonsje mocht doen met Yi Wei. Dat zag er vrij snel remiseachtig uit, maar wie ben ik? Het zou overigens nog blijken dat het woord ‘snel’ niet van toepassing was: toen we omstreeks halfzes vertrokken, was de partij nog aan de gang.
Tussendoor kijk je ook eens naar de spelers die niet aan zet zijn en dus geregeld in je blikveld komen ijsberen. Daar loopt Carlsen, komt even kijken bij Anand–So, is weer weg. Giri maalt zijn kilometertjes af: van links naar rechts en weer terug, bijna onafgebroken. En kijk, daar is Mamedyarov, één van degenen die ik nog nooit live zag. Pittig detail: geen vijf minuten later, ik ben weer de andere kant uitgegaan, ontdek ik op het scherm daar dat Mamedyarov–Jones al is afgelopen: remise. Pardon? Ik bekijk de stelling: dat is nog puur opening, niets gebeurd! Niet te geloven. Denkt hij werkelijk dat de andere twee, medeleiders Giri en Carlsen, wel niet beter zullen (willen) doen en dan ook maar rekenen op de laatste ronde, toevallig moeilijk voor alle drie? Ik denk vooral: foei. Oké, als publiek moet je niet betalen, maar kom je daarvoor kijken?
Of de chronologie helemaal klopt, weet ik niet meer zeker, maar ze klopt wel ongeveer. Vrij snel ga ik vast op zoek naar wie ik ook wil zien. Onze SKOG’ers bij voorbeeld. Kenneth vind ik bijna meteen, en hij ziet mij ook snel en komt een praatje maken. Vandaag speelt hij Frans, een variant waarin hij niet braafjes op veilig speelt maar voor een scherpe voortzetting kiest. Dat wil ik nu al zien, maar z’n bord staat te ver van de publieke wandelpaden. Frank vind ik ook makkelijk, en dichtbij genoeg om z’n partij te kunnen volgen, maar Frank en opkijken van z’n stelling? Het ziet er remise uit, maar nogmaals, wie ben ik?
Ha, dan moet ik nu toch ook even uitvissen waar ‘onze’ Daria zit (nvdr: Daria Vanduyfhuys, 15-jarig Gents toptalent, zie eerdere stukjes/verslagen, m.n. ‘Daria’, 27-11-17)). Groep 3E. Ik sta voor de betreffende rij, een lange reeks tafels met borden en spelers ervoor, maar ik zie alleen maar mannenkoppen, oud(er) en (jong)er. Niets dat ook maar enige gelijkenis vertoont met het jonge meisje op de enkele foto’s die ik van haar heb gezien. Ik loop ook eens naar de andere kant: zelfde beeld. Waar zit ze toch? Nog maar weer terug naar de eerste plek. Ik ga één voor één de koppen af. Zo onopvallend mogelijk, om niemand te storen met mijn priemend gestaar. Niets. Kan toch niet? Zo’n jong meisje, dat valt toch op in een voornamelijk mannelijk en meestal ook ouder gezelschap? In lokale taal: hoe kan dit nou? En dan ontdek ik dat ze vlak voor mijn neus zit, eerste tafel van de rij. En ik maar in de verte staren! Goed, daar zit Daria dus. Beetje ineengedoken, af en toe wat schichtig op- of rondkijkend. Ik blijf niet staan, het zou haar kunnen storen: een wildvreemde die opvallend bij haar bord blijft staan. Ik loop nog wel een paar keer langs.
Intussen worden ook de ‘schaakwinkels’ in de buurt bezocht. Niet vergeefs, trouwens. Rond kwart voor drie zouden we naar het commentaar gaan luisteren, op de traditionele plek een paar honderd meter verder. Met Hans Böhm (altijd genieten) als gastheer en Jan Smeets als gastcommentator. Dat liep niet helemaal als voorzien: we hadden het beginuur fout ingeschat en de zaal zat stamper dan stampvol. Het commentaar was dan ook nauwelijks te volgen: je zag maar half wat er op het bord werd gedemonstreerd en je hoorde maar de helft van wat gezegd werd, omdat je zowat in het achterliggende cafetaria stond waar andere geluiden zich opdrongen. Niettemin: ik kreeg toch enig zicht op Carlsen–Matlakov, waar wit een onooglijk nanovoordeeltje kon worden toegedicht (lees: ieder ander haalt daar niet meer uit dan remise, maar de wereldkampioen melkt het wel weer uit tot winst), en Anand–So, dat voor amateurs zoals wij een boeiend gevecht bleek – Open Spaans, ik was meteen geïnteresserd – maar door de commentatoren dra werd teruggebracht tot: “Tot hier” (zo’n 25 zetten) “is het allemaal wel bekend. Nu gaan er wellicht wat stukken af en dan wordt het wel remise.” Met de vraag of dit wel de beste optie was als je op winst wil spelen. Zo’n zes, zeven zetten later was het inderdaad remise. Het leek me wel genoeg om terug te keren naar de speelzaal.
Het bleef onaangenaam druk ter hoogte van Carlsen. Links daarvan kreeg je een zicht op Hou–Wei, Anand–So, Giri–Adhiban en een paar Challengers, centraal en rechts was er zowat geen doorkomen aan. Vanuit de relatieve verte van de dichtste wandelgang waren de schermen ook niet al te duidelijk. Daria stond op dat moment wat moeilijk, of overzag ik iets? Frank kijkt eindelijk op van z’n bord. Een wat verraste glimlach als hij mij opmerkt. Dan weer focussen op de stelling. Gelijkerig, toch, denk ik. Dan zie ik Kenneth in gesprek met z’n tegenstander. Partij ten einde, even horen. Winst, hoezee! Dat willen we graag zien: in de aanpalende consumptieruimte staan volop schaaksets voor de analisten en kiebitzers. Ook de anderen komen erbij. Kenneth toont z’n Franse partij van vandaag en de Koningsindiër van 19 zetten van enkele dagen eerder. Mooi werk, maar u hoort of leest het nog van hemzelf. Frank heeft intussen remise gemaakt en komt erbij. Het duurt niet lang of heel SKOG is aan het schaken. Tussendoor gaat iemand even kijken hoe het bij de groten staat. Het lijkt wel of het alleen maar drukker wordt bij Carlsen. Maar die heeft dan ook nog enige ambitie. Giri heeft zonet gewonnen van Adhiban, en laat dus Mamedyarov achter zich. Carlsen kan nog aansluiten als hij wint. Bij de Challengers heeft Vidit zijn partij gewonnen. Als Korobov niet wint, heeft de Indiër een serieuze optie genomen op de eindzege. Intussen is Daria verdwenen. Hoe het afliep, geen idee.
Buiten gaat het donkeren, we stappen maar eens op. De laatste resultaten zien we straks thuis wel. Als we het tenminste niet vergeten, meegesleept in onze nieuwste schaakliteratuur …
Ter afronding. Carlsen wint, zoals min of meer verwacht, en komt gelijk met Giri. Mamedyarov volgt op een half punt. De anderen, op één punt, doen niet meer mee voor de eindwinst of hebben een mirakel nodig: de leiders moeten verliezen en de 3de mag niet winnen. Kramnik, vandaag winst tegen Caruana, verloor eerder al de onderlinge partij met Giri, en valt dus af bij gelijke stand. Anand heeft alvast die mirakels nodig, en moet allereerst zelf nog winnen. En dan nog, want hoe zit het met de SB-punten? Van (moeten) winnen gesproken: in de laatste ronde speelt Carlsen met zwart tegen Karjakin, Giri tegen Wei. Mamedyarov heeft wit tegen Anand. Voor geen van de drie een eitje, dus. Svidler–Karjakin en Hou–Wei werden nog remise.
Bij de Challengers zijn Vidit en Amin de enige winnaars. De Indiër heeft dus een goede kans om straks eindwinnaar te worden. Hij speelt tegen Jorden van Foreest, Korobov moet Gordievsky partij geven.
Nog even en we weten hoe het afloopt.