Je hoopt er op, je droomt er van, maar je bent een ervaren realistische rot in ’t vak en dan denk je nu ja, ’t zal wel meevallen, een 1-3 zit er misschien in. We staan 3e, dat is virtueel tweede, want wij spelen nog drie rondes, en Creb die 1 bordpuntje voor ons staan speelt nog enkel maar 2 rondes. De clash is tussen ons en Chesspirant, die 2 bordpuntjes voor ons staan.
Dit Brasschaat 2 moeten wij met onze élan de baas kunnen.
Quinten op 4 met zwart speelt tegen Willem Verlinden erg secuur. Hij ontfutselt hem een pion, en na 17.00h nog een tweede. Willem geeft op, en Quinten zegt “amai, hoe sportief”. Ik moest onwillekeurig aan Piet Arras denken die 10 of 15 jaar geleden steevast in zijn commentaren bij het Skog-weekbulletin de volzin “en wit (of zwart) gaf sportief op” invulde. Tot grote ergernis van velen, want ook al was dat niet waar, en was de sportiviteit het allerlaatste waar de wanhopige verlorene aan dacht, eerder zouden zij een koning in ’s mans oog gegooid hebben, Piet vond het prachtig om een opgave voor een gedoodverfde matuitvoering, te kunnen bejubelen als zijnde sportief, ook al had de brave borst schaak gespeeld om over te wenen.

Lino speelde niet tegen de verwachte tegenstander W. Decleir, die met vakantie was. Gert Adams bleek met wit een maatje te klein en Lino had vanuit een damegambiet in het middenspel enkele hele mooie diep doordachte tempozetten in huis, die wit tot een verloren voortzetting verleidden. De afwezigheid van Decleir zette zich door de hele ploeg van Brasschaat 2 heen, maar dat was ons probleem niet, het mocht integendeel ditmaal dus al eens meevallen.

Ik speelde tegen de bejaarde Ludo De Weerdt, als ze tegenwoordig tien jaar ouder zijn noem ik ze bejaard. Dit was veruit dus wel de gekste partij van onze namiddag : 1.e4 e5 2.Pf3 Pc6 3.d4 exd 4.Lc4 Dat heet Schots gambiet.
En hier realiseerde ik me plotseling dat ik het echt niet meer wist. 16′ dacht ik na, en ik vond niets terug, geen zweem van een herinnering naar dit onderwerp in mijn database, geen enkele voortzetting beviel me, noch met 4.,Lb4 noch met 4.,d6 noch met 4.,Pf6. Ondertussen liep mijn klok, dat was nog niet zo erg, maar het ontzettende klotegevoel dat me overviel was dusdanig erg dat ik er een ogenblik over nadacht om op te geven en naar huis te gaan. Ik zat zodanig diep dat ik 4..,d5 speelde ??!
Er kwam wat er moest komen, en wat ik haatte : 5.Lxd, Pf6 6.Lg5 Le7 7.LxP+ bxL 8.LxP LxL 9.e5 Le7
Hier staat zwart in feite virtueel verloren.
Er is één grote maar. Ik heb twee lopers, en vele lange velden. Ruimte zat om gevaarlijke dingen te gaan doen…
Ik heb de geachte tegenstander vanuit die underdog positie overspeeld, en de partij gewonnen. 0-3 En mijn opponent, hij heeft van zijn leven waarschijnlijk nog nooit 4..,d5 over zich heen gehad.

Wim stond om 4h ’s namiddags gewonnen. We hebben tot twintig voor acht toegekeken om te zien dat hij toch dat puntje mee naar huis nam. 3 pionnen stond hij voor, nadien 4 pionnen, maar alle stukken stonden nog op het bord en zwart had steeds een dreiging van eeuwig schaak of andere zever. Opkomende tijdnood deerde Wim niet, hij is tegenwoordig meer dan dat gewoon. Wim’s grootste probleem leek me het laatste half uur er uit te bestaan om te beslissen op welke manier hij het ging afmaken, niet op een vergissing te lopen, en niet door zijn vlag te gaan.

Voilà, een droge nuchtere 0-4 overwinning op Brasschaat 2 sterkt ons gevoel dat we tot op de laatste speeldag mee gaan voor de titel. Enkele spelers van onze ploeg presteren niet zo goed in andere tornooien, in deze afdeling van de 4e IC liggen de kaarten net perfect : ieder van ons vindt op zijn plaats, aan zijn bord, de perfect geschikte tegenstander om een redelijke kans tot winnen tot een goed einde te brengen. Wat heb je als team meer nodig.

Tja, volgende keer spelen we thuis. Ik geloof tegen de Creb.

Er zouden minstens duizend supporters moeten zijn.

Carlo.

Zijn opening is mislukt, zijn behandeling