Een nieuwe start, een onuitgegeven ploeg. Lino en ik op 1 en 3, rotten in het vak, en Rudi Luyten (2) en Sven Maystre (4) nieuwkomers. Voor Sven was het zijn eerste interclubontmoeting ooit. Rudi is terug in het otb circuit geraakt na 10 jaar afwezigheid (!), het zal wel even wennen worden. Probleem bij beide spelers is dat zij hun stokoude elo’s nog hebben, die zij ondertussen waarschijnlijk al lang ontgroeid zijn, naar beneden toe. Dat moesten we dan maar even afwachten.
Westerlo 2 is geen makkie, nooit, en dit jaar was het dus al misschien een klein probleem voor ons.
Een uur na de start komt Lino mij vragen of hij remise mag pakken. Op zich is dat een prima resultaat met zwart op 1. Ik ken Lino echter door en door, weet dat hij liefst van al een remise schuift op een hoog bord en dan de hele middag wat gaat blitzen, en zeg hem een half uur of een uur te wachten omdat ik de stelling van ons bord 2 niet vertrouw. Rudi beging in een soort Catalaan met wit een openingsfout, moest naar eigen zeggen bergop fietsen, besteedde een zee van tijd aan het bedenken van een resource, vond er een, en net toen het moest beginnen bergaf gaan kwam er een tweede fout, met opgave. 18 zetten, een pandoering na jaren van weggeweest, maar Rudi nam het kalm en filosofisch op, het IC niveau van 4e afdeling is geen lachertje meer tegenwoordig. Hoe gaat hij er mee om ? Kan hij zich schrap zetten voor de volgende opgaven ? We wensen zeker van wel.
Even later verliest Sven op 4 een pion. Belangrijk weliswaar, maar Sven, onervaren en overduidelijk met een zekere trac, reageert heel verkeerd. Hij panikeert, zucht, kreunt en steunt, vervloekt zichzelf, begint te blitzen en schrijft zijn zetten niet meer op, doodgewoon in het middenspel zonder enige tijdnood. Michelle, zijn tegenstrever, kijkt wat raar op maar zij maakt daar verder geen bezwaar op en vraagt geen arbitrage. In een stelling met 4 torens en elk een paard, ruilt Sven redelijk wild, ondoordacht om zich heen schoppend alle torens van het veld, rechtaan rechttoe naar een gewonnen paardeindspel voor zwart. Elke ervaren speler in 4e weet dat je eventueel de paarden kan ruilen, als je niet anders kan, en naar een enkel toreneindspel moet trachten te evolueren. Ik heb hem al die dingen verteld naderhand, en Sven luisterde aandachtig, het zijn stuk voor stuk belangrijke dingen in het competitieschaak. De vraag aan de IC verantwoordelijke dient dan gesteld te worden of het de taak is van de ploegverantwoordelijke om tijdens het IC seizoen spelers in 4e daarop te wijzen.
Maar goed, spelers nemen soms bijzonder snel nieuwe dingen op, dus laten we er van uitgaan dat de rust in de ploeg blijft.
Lino had mijn raad wel heel degelijk naar daden omgezet : hij won een pion en daarna zijn partij, naar eigen zeggen omdat zijn tegenstrever omwille van zoveel saaiheid op een schaakbord er bijna letterlijk van in slaap was gevallen !
Van 2-0 werd het 2-1 en dus vroeg mijn degoutante tegenstrever (sorry beste Luc) onmiddellijk remise aan, met een pion meer. Daardoor de 2 matchpunten thuis houdend. Ik wikte en woog, dacht remise biedt geen matchpunt, verlies al helemaal niet, ik heb met Lino afgesproken om na die 2-0 een 2-2 te brouwen, en weigerde dus die remise. Resultaat na 60 zetten : een nul. Héél dik balen, een nul op matchpunten, een 1-3 op bordpunten in plaats van een 1.5-2.5 en ikzelf een geweigerde remise met een dikke nul op mijn elo’s, ik zal slecht slapen vannacht. Ik heb alvast beslist om die genereuze poging tot het behalen van een matchpunt ten koste van eigen leed dit seizoen niet meer te overwegen. Maar met onze twee nieuwelingen in de ploeg moeten we volgende keer, thuis, de zaken wat beter naar onze hand kunnen zetten. We zien wel, er resten nog 10 ronden om er wat aan te doen.