Hey hup, naar Limburg, naar Hasselt. Daar was ik nog nooit in mijn leven geweest, je houdt dat niet voor mogelijk voor iemand van in de zeventig, ex-burgemeester Claes zal dat niet graag lezen. Genk kon ons niet ontvangen vandaag, en week zelf uit naar een zaal in Hasselt, we speelden dus beiden op verplaatsing, maar ze hadden natuurlijk meer supporters bij dan wij. Een basketbal-zaal, koud, geen koffie of thee, dat vind ik echt verschrikkelijk, wel meer dan groot genoeg voor vier ploegen interclub. Voor de rest van de stad zal ik nog eens een keertje moeten terug komen. Midden-Limburg stond 4e, ik denk niet dat ze titelambities hebben tegen de Mechelse ploegen, hun elo-overwicht tegen ons was wel gemiddeld honderd punten, wat we al wel op voorhand wisten, en zoals gebruikelijk over gecommuniceerd hadden.
Rudi kwam, zag om zich heen, en bevond ruim voor vier uur dat het goed genoeg was om met wit remise te spelen. Elke week speelt die Rudi Grunfeld-Indisch, met wit of met zwart, daar word je toch gelijk hoorndul van. Ooit wordt hij nog eens raar doen, van het spelletje, om altijd tegen zichzelf te spelen. Even later deed Jeroen hem dat na op bord 1, een meer dan knappe remise, tegen een geheim wapen op bord 1 dat dan toch niet zo vreselijk gevaarlijk bleek. Yannick ging er echt voor, nog maar eens, met wit. Hij overklaste gewoon zijn tegenstrever en bracht mooi het punt naar huis.
Ik zelf moest daarna tenslotte een nederlaag incasseren, na – hoe kan het anders – een betere openingsbehandeling, zelfs met zwart. Remises lijken lekkere koekjes vandaag de dag. De witspeler wist me te vertellen dat hij alles van mij wist, op schaakgebied, alles had opgezocht. Hoogste elo ooit, wanneer, laatste partijen, openingskeuzes, de neergang(en) vanaf de twintigste zet vanuit een zeer goede positie. Ik vond het allemaal een beetje onnozel.

Wat telt voor skog is dat gouden punt vandaag op verplaatsing bij een ploeg waar je het altijd moeilijk zal bij hebben. Het maakt misschien net het verschil uit, aan het eind.

Volgende week tegen een rechtstreekse degradatie kandidaat = Geel.
Als we die verslaan zie ik ons nooit meer degraderen dit jaar.
Niet winnen is dan echter een regelrechte ramp, al zijn er natuurlijk nog veel ergere dingen in het leven.

Sommige mensen hun leven althans.
Knop omdraaien, even rustig genieten van dit gelijkspel, voeten op de sofa, blik op oneindig.