Na een vervelende eerste ronde (een laat bordforfait door heirkracht, vervelend maar alle begrip voor) mocht SKOG 4 in de tweede ronde aantreden tegen Mechelen 6, een meer dan haalbare kaart.
Maar plots werd die haalbare kaart vrijdag een zware dobber. Ons bord 1 werd weggeplukt om SKOG 2 te gaan depanneren, en vervolgens werd het gat in onze ploeg opgelost op bord 4. Tja, dan weet je dat het lastig wordt…
Een zondagnamiddag interclub is normaal iets waar ik elke keer opnieuw enorm naar uitkijk. Lekker uitslapen, heerlijk rustig ontbijten, wat met de kids bezigzijn en toewerken naar dat summum. Niets van dat alles vanmorgen. Er knaagde iets, het was precies of ik het spelletje wat beu was…
Ik (1) was dan mentaal ook niet klaar om deze partij te spelen, er spookte teveel door mijn hoofd. Ik kwam nochtans goed uit de opening, maar eenmaal de theoriepaden bewandeld waren, ontbrak het aan inspiratie, focus en strijdlust. Tegen een sterkere ELO moest dit leiden tot de ondergang, wat dan ook gebeurde : 0-1
Heidi (2) bouwde geduldig een mooie stelling uit. Ze nam langzaam maar zeker het heft in handen. Ze drong met haar dame diep in wits stelling. Toen wit een toren liet instaan was het een koud kunstje om de volle buit binnen te halen : 1-0
Ruben (3) moest lange tijd strijd leveren met een pionnetje minder, maar vond net op tijd zijn beste schaak om alsnog het punt binnen te halen : 1-0
Van de partij van Matthias (4) heb ik te weinig gezien om er zinnige commentaar op te geven. Hij stond naar verluidt op een bepaald ogenblik beter, maar moet dan ergens de juiste voortzetting gemist hebben, waardoor zijn tegenstander kon overnemen:
0-1.
2-2, een resultaat dat er in onze basisopstelling heel anders had uitgezien.
Ik onthou me van verdere commentaar, te ontgoocheld in vanalles en nog wat, de handdoek gooien doe ik niet, daarvoor zijn mijn ploeggenoten mij te dierbaar! Gelukkig zijn er nu 3 weken om te herbronnen.
Laedere facile, mederi difficile!