In het lange Hemelvaartweekend nam ik deel aan de VSF Open in Gent. Geen Reykjavik, maar wel een mooie stad — door sommigen omschreven als one of Europe’s best kept secrets. Het toernooi vond plaats op een unieke locatie: Schaakhuis Caïssa, het clubhuis van Schaakkring Ruy Lopez.

Het toernooiconcept was als volgt: Elke dag twee partijen aan interclubtempo (1u30 + 30s increment, met 30 minuten extra na 40 zetten). Zalig! Zo kun je een lang weekend helemaal onderdompelen in het schaken. In mijn geval ook in het wandelen, want ik deed alle verplaatsingen te voet. Mijn dagindeling zag er als volgt uit:
6.30u opstaan, wandelen naar sportlocatie, uurtje sporten, terugwandelen naar het hotel, ontbijten, wandelen naar het schaakhuis, partij spelen, terugwandelen naar het hotel, siesta’ke doen, wandelen naar het schaakhuis en onderweg een soep eten in de Souplounge (aanrader), partij spelen, terugwandelen naar het hotel en onderweg op de vrijdagmarkt een maaltijd eten.

De expertenreeks was voor de echte krakken. Ik speelde in de Open met 53 deelnemers, met ELO’s tussen 1405 en 2103. Mijn doel? Genieten, degelijk schaken en misschien een paar ELO-puntjes terugwinnen (ik verloor er het voorbije jaar zo’n 100).

Partij 1
Tegen een tiener uit Kortrijk (1880), duidelijk nog in de lift. Ik voelde me verrassend comfortabel en kreeg controle over het bord. Ik werkte naar een combinatie met Txa7+, maar herzag op het laatste moment mijn beslissing. Ik rekende lang en concludeerde: dat geeft geen mat, dus ik speel het niet. Een vreemde gedachtenkronkel.  Later bleek dat de zet wel +4 voordeel zou gegeven hebben.

Gemiste kans. Mijn tegenstander ontsnapte, bracht de partij in evenwicht en won het eindspel beheerst. Overigens ging hij met 5 op 6 de laatste ronde in als leider — dat zegt iets over zijn potentieel.

Partij 2
Een ongelukkige loting tegen een 1900+. Geen sterke partij van mij, maar goed: beter een slechte partij in een op voorhand moeilijke ronde.

Partij 3
Afgezakt naar de laagste borden, maar dat had ook voordelen: een rustiger zaaltje, meer comfort dan het oververhitte tussenlokaal waar de middenmoot zat. Ik speelde tegen Olaf Audooren — geen familie van Erwin, al zijn er maar zo’n 100 Audoorens in België. Net als onze Erwin was deze Audooren een toffe, beschaafde kerel. Een beetje vrijgevig zelfs, aangezien hij ieder half uur een pionneke weggaf. Met 3 pionnen meer werd het voor mij eenvoudig om mijn eerste winstpunt te boeken.

Partij 4
Basiel Verbeke. Tweevoudig Belgisch kampioen bij de U10 en de hoogst gerate speler in deze leeftijdscategorie. Voor jullie beeldvorming: dat is de leeftijdscategorie van Adhitya.  Als bescheiden clubschaker weet je dan dat het moeilijk wordt.
Basiel, met wit, overrompelde me met een vlotte aanval, grotendeels op increment gespeeld. Mijn stukken moesten alle zeilen bijzetten om de koning te redden. Wonder boven wonder kon ik alles afruilen en het eindspel ingaan met gelijke kansen. Daar kreeg ik zelfs de kans om te winnen! In onderstaande stelling had zwart één winnende zet, één remisezet en de rest leidde tot verlies. Ik koos… de slechtste optie.
Lezersvraag: wat is de winnende zet? (ik daag vooral de U1800-leden om dit eindspelvraagstuk op te lossen)

Partij 5
Met hernieuwde moed tegen Werner, een sympathieke local. De partij bleef lang in materieel evenwicht. In de onderstaande stelling stelde zwart remise voor. Maar zeg nu zelf: in deze stelling heb je toch liever het paard dan de loper?

Stockfish zei achteraf dat ik hier slechts 1 puntje voorsprong heb. Maar met mijn trouwe paard was het voldoende om de overwinning binnen te halen.

Als ik dan rond de middag het schaakhuis verlaat met een overwinning op zak, het zonnetje warm schijnt en ik een mosselpannetje eet op de Vrijdagmarkt dan denk ik: “ik ben de gelukkigste mens op de wereld. “ 😊

Partij 6
Mijn laatste partij, want zondag moest ik al vroeg paraat voor een sportevenement van mijn dochter. Tegenstander: een hoger gerate speler, maar ik voelde me klaar. En het werd een zotte partij. Na een zet met mijn toren om de dame weg te jagen, stonden vijf stukken tegelijk ongedekt aangevallen of aangevallen door een stuk dat minder waard is. Waanzin. Het voelde als in een stand-off in een western film wanneer een hoop cowboys elkaar onder schot houden.

Ik won als eerste een kwaliteit — dat moest genoeg zijn, dacht ik. Niet dus. Op een open bord tegen een loperpaar spelen is best tricky. In tijdnood speelde ik snel richting zet 40. Ik stelde een dameruil voor, er vanuit gaande dat hij die toch zou weigeren. Hij weigerde inderdaad. Dan ga ik voor een eenmalige herhaling van zetten, om tijd en een zet te winnen. Dus met dezelfde stelling nogmaals voorstel tot dameruil. … en deze keer ging hij erop in. In de stelling zien jullie ongetwijfeld waarom.

Aangeslagen en nog steeds in tijdnood volgde er nog een blunder. Pijnlijke nederlaag, ondanks de complimenten van mijn tegenstander.

Eind niet goed, toch al goed. Ik genoot van het lange weekend. Gelet op de ELO-verschillen won ik alle partijen die ik moest winnen en verloor ik van de spelers met een hogere rating. In 3 van de 4 nederlagen zat er meer in; pijnlijk, maar dat geeft ook wel vertrouwen voor de toekomst. Al is het in schaken ook vaak zoals in het voetbal. De kleine ploegen spelen vaak hun beste matchen tegen de grote ploegen. Ze lijken te kunnen winnen maar blijven vaak met lege handen achter. “Als we de kansen hadden afgemaakt hadden we gewonnen”. Maar “als” doet niet mee op het scorebord.