Als je 12 partijen alles geeft en de zaak eindigt niettemin onbeslist, en je moet dan op één dag en misschien zelfs op een uurtje of twee bepalen wie finaal wint, dan voelt dat ongetwijfeld wat onwennig aan. Uren strijd hebben niets opgeleverd, laten we het nu maar doen op luttele minuten of seconden. Zó verliezen kun je niet willen. Toch moeten de twee combatterende freules dat onder ogen zien: 6-6 na de reguliere speeltijd, nu maar proberen het af te maken in de tiebreaks, te beginnen met 4 rapidspellen. _LEESMEER_  

In de 1^ste partij komt de Réti-opening op het bord, met de Koningsindische Aanval (Barczasysteem), en dat hadden we in de match alvast nog niet gezien. De uitdaagster brengt op de 11^de zet een nieuwtje, i.p.v. de gebruikelijke rokade: het damepaard gaat van d7 naar f8. Kort daarna speelt Ju haar dameloper  passiefweg naar e3 i.p.v. e5, en vanaf dat punt in de partij komt zwart geleidelijk beter te staan. Omstreeks de 30^ste zet begint het verschil zo stilaan relevant te worden. De heer Stokvis ziet Goryachkina tegen zet 40 uitlopen tot -4,02, maar in een aantal stappen verkwanselt de Russische het halve voordeel, en hoewel Ju haar nog wel nieuwe kansen biedt, slaagt ze er niet in om het bereikte voordeel te handhaven, laat staan uit te bouwen of te converteren. Een gemiste kans?  

De 2^de partij begint op z’n Engels maar gaat snel over in de ruilvariant van het Geweigerd Damegambiet, wat ze ook in de 8^ste en 10^de reguliere partij speelden. Deze keer kiest Goryachkina echter voor niet voor de loperuitval naar g5 maar voor 5. e4. Lange tijd lijkt het evenwicht niet verbroken, maar dan is het toch weer de uitdaagster die iets meer lijkt te hebben. Tussen de 30^ste en 40^ste zet ontstaat een eindspel van T tegen T en een pluspion (2 tegen 1) voor Goryachkina, maar ze kan het materiële voordeel in uiteindelijk een brullende tijdnoodfase niet omzetten. Opnieuw is het veeleer Ju die ontsnapt, al is “ontsnappen” hier misschien een te groot woord.

De 3^de partij is negen zetten lang een kopie van de 1^ste, maar deze keer kiest Ju voor het weliswaar niet mooi ogende 10. exf3 i.p.v. 10. Lxf3. In het middenspel is het nu de Chinese die een licht voordeel weet te verwerven, dat resulteert in een pluspion. Het begint er stilaan precair uit te zien voor zwart, en als Goryachkina op de 39^ste zet er een foute keuze bovenop doet, wordt het hopeloos, ook al kiest Ju nog een paar keer niet de beste voortzetting. De twee verbonden vrijpionnen (e5 en f6) zien er een dodelijk uit, en na nog een Russische blunder is het uit. Opnieuw neemt de wereldkampioene de leiding en staat de uitdaagster voor de hoogst onprettige situatie van acute winstdwang.

In het sowieso laatste rapidspel komt opnieuw de opening van het 2^de duel aan bod, maar nu wijkt Goryachkina af met 8. Pf3 (i.p.v. 8. Lb5+). Vervolgens investeert ze een pion voor aanvalskansen, maar even later laat ze een vervlakkende afruil toe en blijft er niet veel over om van te dromen. De dames gaan eraf, de pion wordt teruggewonnen, maar dat is het ook ongeveer. Vanzelfsprekend komt er nog een langdurig secondespel achterna, waarin de uitdaagster alles probeert wat ook maar enigszins te proberen valt, maar vergeefs. Ju overleeft met gemak haar ogenschijnlijke tijdnood en geeft nergens ook maar iets toe. Ten langen leste moet Goryachkina wel vrede nemen met remise, omdat doorspelen alleen maar gevaarlijker wordt, en aan een zelfdestructie heb je ook niks. Op de 77^ste zet legt ze zich neer bij het onvermijdelijke: het is “net niet” geworden, de Chinese Wenjun JU blijft wereldkampioene.

Tijd voor wat slotpraat. We hebben een uitermate spannend en boeiend gevecht gekregen, met twee speelsters die mekaar waard waren – het ELO-verschil was verwaarloosbaar, wat ook bleek op het bord – en die beiden ook de titel waard waren. Bij afwezigheid van het nummer 1, Hou, zijn zij overduidelijk the next best thing (al zou Koneru ook niet misstaan in zo’n kamp), en dat is een next best thing dat er stevig en volop mag wezen.  

Persoonlijk was ik er niet rouwig om geweest als Goryachkina had gewonnen. De 21-jarige Russische had zich in het kandidatestornooi  zo overtuigend tot uitdaagster gekroond, en heeft hier de wereldkampioene alle hoeken van de kamer laten zien – die heeft nog nooit zo hard moeten werken voor haar titel als nu – maar het mocht niet zijn. Jammer voor haar, maar ze is jong en krijgt wellicht nog kansen, en je kunt Ju die titel absoluut niet misgunnen. De Chinese heeft niet alleen enorme veerkracht en subtiele finesse getoond waar nodig (en dat was vrijwel overal), maar heeft ook benijdenswaardige eer om de enige te zijn die op zo korte tijd zich telkens opnieuw moet bewijzen: het is al haar 3^de titelgevecht in nauwelijks 21 maanden (mei 2018, november 2018, januari 2020), terwijl je daar, in het vernieuwde systeem, normaal 4 jaar over doet. Je kunt dus moeilijk stellen dat ze niet dubbel en dik verdient om eens twee jaar aan een stuk te genieten van haar titel, voor ze nog eens aan de bak moet. Wie dan haar uitdaagster wordt, is nog niet te zeggen, maar er zijn alvast een aantal waardige kandidates:  Hou (mocht ze weer mee gaan doen), Goryachkina (heeft nog progessiemarge) of Koneru (weer op weg naar haar vroeger niveau). En dan zwijgen we nog van Lagno en co., die niet meteen ver achterop hinken. Nee, het zit wel snor bij de vrouwen …