Laten we beginnen met eigen volk. Onze Belgische jongelui Matthieu Loncke (°2004, 2136) van L’Échiquier Tournaisien (Doornik),  Benjamin Faybish (°2004, 2069) en Samuel Yoro (°2004, 1939), beiden van Brussels Chess Club, scoorden alleszins verdienstelijk, met resp. 5,5/11, 6/11 en 5/11. We willen geen afbreuk doen aan hun prestaties, maar nogal wat van die punten werden behaald tegen Mexicanen, en dat maakt het resultaat misschien toch een tikkeltje gevleid. Omdat het WK plaatshad in Mexico-Stad, was er begrijpelijkerwijs een groot contingent Mexicaanse jongeren van de partij, op de kop 40%  van het totaal aantal deelnemers, en dat waren nu niet bepaald de sterksten. Je had er 7 met +2000, 39 met -2000 en nog 14 NC’s. Loncke kreeg twee Mexicanen te bekampen (0-1682), Faybish vijf (0-1772) en Yoro zeven (1386-1770). 14 stuks dus in totaal, en 14-0. Dat was dus niet de sterkste tegenstand, al betekent dat natuurlijk niet per se dat het anders ook anders zou zijn geweest. De helft (of nagenoeg dan wel iets meer dan de helft) behalen op een WK waar de top 50 tussen 2667 en 2321 zit, het is niet niks.   

Het tornooi zelf dan. Zoals eerder gezegd voerde Hans Niemann (2667) de startlijst aan, voor de Duitser Frederik Svane (2626). De rest zat onder 2600, dus dan mag je wel stellen dat de verwachtingen betreffende die top 2 hooggespannen waren. Edoch, in de 3^de ronde gingen beiden onderuit, om broederlijk op de 30^ste plaats te gaan postvatten. In de kopgroep met het maximum was de enige mij bekende naam die van de 16-jarige Franse GM (met de merkwaardige voornaam) Marc’Andria Maurizzi (2555), die hier ooit al eens ter sprake is gekomen als ‘zeer jong’ en ‘zeer beloftevol’. Hij zou de rest van het tornooi niet uit de voorste gelederen verdwijnen.

Niemann en Svane mochten dus aan een inhaalbeweging beginnen, en ondertussen ging Maurizzi een paar ronden alleen aan de leiding. Nadat hij remiseerde in de 6^de ronde, hesen vijf anderen zich mee op stek 1. Niemann, intussen op 10, volgde op een half punt, Svane, nog steeds op 30, een half punt verder. Het werd voor beiden weer een volledig punt, toen er vooraan opnieuw werd gewonnen (en het aantal leiders gehalveerd), ook door Maurizzi, die dan al vijf ronden alleen of mee op 1 stond.

Eén ronde voor het einde twee leiders: Maurizzi en de Serviër Budisavljevic. Het toeval wou dat ze in de 11^de ronde tegenover elkaar kwamen te zitten, een beter moment is nauwelijks denkbaar. Vier achtervolgers (op een half punt), waaronder Niemann en Svane. De eindzege was theoretisch nog binnen bereik, tenzij de scheidingspunten zouden tegenvallen. Er viel echter meer tegen:  Niemann en Svane, beiden met wit, verloren, mogelijk door te veel te willen, van resp. de (FIDE-)Rus Nesterov en de Armeniër Gharibyan, terwijl Maurizzi en Budisavljevic gewoon het punt deelden. Daarmee werden de twee leiders er vier – Nesterov  en Gharibyan sloten aan – maar was het goud wel voor Maurizzi, vóór Nesterov en Budisavljevic, terwijl Gharibyan net buiten het eremetaal viel. ELO-toppers Niemann en Svane eindigden als 8^ste en 12^de.

Over naar de meisjes. Hier net geen 30% Mexicaanse deelneemsters, maar wel met ELO’s tussen 1890 en 1151, naast twee NC’s. Onze enige Belgische participante, Daria Vanduyfhuys (°2003, 2088), kreeg af te rekenen met twee van de sterkste chica’s (nrs. 2 en 3), wat twee keer remise werd, naast één makkelijke Mexicaanse, die vlot verloor. Globaal trok ze vijf keer het laken naar zich toe, plus drie keer het halve laken, en vier keer werd het niets. Daarmee blijft ze iets onder de ELO-verwachtingen, en daar hebben die twee Mexicaaanse remises best wel een aandeel in, maar 6,5/11 lijkt mij alleszins een heel degelijke score.  Op scheidingspunten is ze 23^ste (nr. 18 op de startlijst), maar eigenlijk is dat ex aequo met 12 anderen op de 15^de t/m 27^ste plaats. Mag gezien worden!

Favoriete Yip stond lange tijd eerst of net daaronder, maar liep in de 9^de ronde een blauwtje tegen de Chinese Lu en zakte daardoor naar een gedeelde 2^de t/m 4^de plaats, op een half punt van de nieuwe leidster, de Bulgaarse Krasteva. Die deed er vervolgens nog een schepje bij door in de voorlaatste ronde te zegevieren tegen diezelfde Chinese en zo nog een halfje verder uit te lopen. Een remise in de laatste ronde en ze was wereldkampioene, maar daar zou Yip nog graag een stokje voor steken. Dan moest Krasteva wel haar laatste partij verliezen en zijzelf winnen, om alsnog gelijk te komen en hopelijk met de scheidingspunten de eindzege te kunnen pakken. En ja hoor, Krasteva ging onderuit, en Yip beende haar bij in de stand én had ook het tiebreakvoordeel, maar …. er waren nog kaapsters op de kust.  

Verrassende winnares, met nóg betere scheidingspunten, werd de Argentijnse Candela Be(lén) Francisco Guecamburu (wat een heerlijke naam: Candela Be, of voluit Belén, geldt kennelijk als tweevoudige voornaam, de rest als dito achternaam), kortweg Candela Francisco. Niet zo verrassend, was ze was nr. 2 op de startlijst en ze is o.m. ook de regerende kampioene van Continentaal Amerika (Noord én Zuid, dus), maar wel omdat ze pas in de laatste ronde de leiding neemt, zij het met scheidingspunten, terwijl ze na ronde 7 nog 1,5 punt achterlag op Yip. Haar eindspurt was echter indrukwekkend: twee overwinningen, dan remise tegen Yip en ten slotte (winstdwang en) winst tegen rechtstreeks titelrivale Krasteva. Per saldo snoept ze Yip, die in de laatste ronde een dito winstdwang succesvol had omgezet, en Krasteva, in die volgorde, de titel af met het eerste scheidingsciterium: de onderlinge partijen van de drie betrokkenen. Daarin had Francisco het best gescoord, met winst tegen Krasteva en remise tegen Yip, terwijl Yip twee keer remise had gespeeld en Krasteva maar één keer.

Voor de aardigheid vertel ik u ook nog dat de Armeense Mkrtchyan (jwl!)  4^de werd (ex aequo met twee andere meisjes). Ik vermoed niet dat u ze beter kent dan ik, maar als u de uitspraak van de naam wilt oefenen: voor de spiegel, graag, lol gegarandeerd. Ik heb het trouwens even opgezocht, weliswaar via een Engelstalige site (m.a.w. is het dan uitspraak op z’n Engels, of op z’n Armeens?). Twee heel verschillende resultaten: het ene klinkt als moekertsjen, het andere als mekritsjieën (klemtoon op de vet/cursieve lettergreep, ‘e’ altijd dof zoals in ‘de’ en ‘het’). Namen, ik kan er over bezig blijven …