Alsof we nog wat meer drama nodig hadden in dit niet van emoties gespeende WK, gingen Ding en Nepomniachtchi in de 8^ste partij alweer door een rollercoaster van jewelste. Al twee keer wist de man uit Wenzhou zijn achterstand meteen weg te werken, en dus was de vraag der vragen of hij dat, na de vreselijke verliespartij die hij eigenlijk had moeten winnen, nog eens zou doen, dan wel of die opdoffer hem murw geslagen had.

Het bleek snel dat Ding niets van zijn vuur verloren had. Hij opende met de d-pion en dat resulteerde in een Nimzo-Indische aanzet richting Sämisch, een variant die heel erg in de smaak viel van Caruana, omdat hij die zelf ook graag speelt. Wit maalt niet om een dubbelpion op de c-lijn maar rekent op een sterk centrum en het loperpaar, terwijl zwart het moet hebben van een betere pionnenstructuur en een niet-open stelling.

Ding koos resoluut voor het bizarre edoch niet compleet onbekende 9. Ta2, met de mogelijkheid op een snelle transfer naar centrum of koningsvleugel. Enkele zetten later gooide hij er een loperoffer achteraan (12. h4!), dat Nepo aannam (12. gxh5), zodat de h-lijn open lag, om meteen daarna het stuk te retourneren. Met 15. e5! offerde Ding een pion en niet veel later zaten we helemaal in het Wilde Westen. Wit dreigde al snel met een mataanval op de h-lijn, zwart voelde het gevaar en pareerde bijtijds, maar tastte mis met de ongepaste afruil 22. … Lxe4. Zichtbaar verstoord realiseerde Nepomniachtchi zich dat hij had geblunderd en kort en goed, voor de 2^de keer op rij, in een verloren stelling stond.

Helaas, nog maar eens helaas, zoals commentator Giri bleek aan te voelen was Ding nog niet thuis. Opnieuw stond hij onder zware tijdsdruk, en daarbij wist hij niet te profiteren van een volgende fout van Nepomniachtchi – toegegeven, de weerlegging was meer computer- dan mensenwerk – en die sloeg even later toe met een paard-tegen-pionoffer dat hem drie verbonden vrijpionnen opleverde, genoeg om het stuk te gepasten tijde terug te winnen. Dings nagenoeg zekere winst ging al snel in rook op, en wat restte was een eindspel dat ook een blinde had kunnen houden. Nu ja, het liep beter af dan in de 7^de partij, maar als je twee keer je tegenstander helemaal op de knieën wringt en je haalt er maar een halfje op 2 uit, dan moet dat toch zwaar balen zijn.

O, overmaat-van-rampgedoe: tijdens de partij werd op sociale media gesuggereerd dat er een “lek” zou zitten in Dings preparatoire activiteiten. Zijn topsecondant Rapport en hijzelf zouden op Lichess onder schuilnamen oefenpartijen spelen om hun openingsvoorbereiding te testen. Roddelblad par excellence Nakamura was er als de kippen bij om zijn mening te ventileren dat het hier wis en zeker om Rapport en Ding moest gaan en dat er nul komma nul kans was dat het niet zo was, want hoe slordig kun je zijn? Op de persconferentie bleef Ding heel stoïcijns op de vlakte: “Ik weet niet over welke partijen je het hebt.” Genoeg voor sommigen om te besluiten dat het dus wel waar moest zijn, want ontkennen en erkennen is toch hetzelfde, nee? Zouden ze bij FOX News nog mensen nodig hebben?  

Partij 9 verliep een tikkeltje anders, maar zorgde ook voor een apart record: 82 zetten en dus met glans de vooralsnog langste partij van het WK. Nepomniachtchi voor de 4^de keer met wit, en aangezien er al veel gewonnen is met wit, is de kans niet denkbeeldig dat hij aast of hoopt op een tweepuntenkloof. Mocht dat lukken, dan wordt het aartsmoeilijk voor Ding om de zaken nog te keren. Anderzijds heeft hij de voorbije twee partijen Nepo toch telkens op een hoopje gespeeld (vooraleer zichzelf geheel of half de das om te doen), waardoor die  misschien ook niet overloopt van zelfvertrouwen.   

We hadden al drie keer Spaans, telkens een andere variant, en deze keer – en moet je dan zeggen: “Eindelijk!”, of net niet? – kwam de Berlijnse verdediging aan bod. Rustiger en solide, en dus een goede keuze, vond Dubov, want het zou Ding de kans kunnen geven, na de, ondanks bijwijlen briljant spel, dramatisch verlopen laatste partijen, om een beetje op zijn plooi te komen, en vervolgens, na een nuttig bestede rustdag, met wit opnieuw met iets gepeperds uit te halen, of dat althans te ambiëren.

Nepomniachtchi koos voor de tegenwoordig populairste versie met 4. d3  en de heren volgden braafjes de theorie tot de 14^de zet, toen Ding 14. … Pa6 poneerde, actiever en wellicht ook beter dan het al bekende 14. … Pbd7. De bedoeling was kennelijk om de loper van c5 terug te trekken naar f8, ter bescherming van de koning, en het paard naar c5 te brengen. Nepo had met 16. La2 niet dadelijk een overtuigende tegenzet in huis, maar kreeg dan hulp van Ding, die met het trage 17. … Tb8 (hier had de loper naar f8 moeten gaan)  weifelachtig voortzette.  

Onmiddellijk initieerde Nepomniachtchi een aanval op de koningsvleugel, maar Ding vond de juiste zetten om de storm (het stormpje) te doorstaan, terwijl Nepo geen doorbraakscenario kon voorleggen. Een pionnetje had hij wel te pakken, maar in het eindspel met toren, paard en drie versus twee pionnen, was dat allemaal niet zo betekenisvol. De torens verdwenen nog en een af en toe subtiel hoofdschuddende Nepo kon zonder risico nog blijven doorspelen tot zet 82, maar Ding gaf geen krimp. Het werd ten slotte de tweede remise op rij, ook dat is een record!

Nog 5 partijen te gaan, Ding heeft nog 3 keer wit, Nepo 2 keer. Krijgen we een nieuwe wending, valt er een snel verdict of krijgen we een hypernerveuze eindfase en/of een bloedstollende ontknoping? De laatste week, de laatste loodjes …