Waarom ‘apotheose’ en niet gewoon ‘slot’ of ‘finale’? Het eerst klinkt nogal saai en het tweede laat de helft weg: de laatste ronde is immers niet simpelweg de finale, want er wordt ook nog strijd geleverd voor de derde plaats. Terwijl Radjabov en Ding mekaar dus de eindwinst betwisten, gaan de verliezende halvefinalisten, Yu en Vachier-Lagrave, op zoek naar de eer van brons, het betere prijzengeld én … een optie op de wild card voor het kandidatentornooi. Het is namelijk zo dat … _LEESMEER_
… de organisator – altijd degene of de instantie die het voorrecht heeft om een wild card uit te mogen delen – niet zomaar zijn commerciële belangen kan laten spelen, maar dat hij moet rekening houden met enkele nogal strikte criteria. De begunstigde moet ten minste aan twee van de drie kwalificatietornooien hebben deelgenomen (World Cup, Grand Swiss en Grand Prix) en moet ofwel de hoogste niet-gekwalificeerde speler zijn in één van die tornooien ofwel in de top 10 qua gemiddelde rating over de periode van februari 2019 tot januari 2020. Met een derde plaats ben je dus één van de kanshebbers voor de begeerde wild card.
Dat lijkt hier iets dwingender voor Yu, omdat hij minder andere kansen heeft: in de Grand Prix staat hij onderaan (Vachier-Lagrave staat op 3), en voor het ratingticket maakt hij zo goed als geen kans (momenteel 11de, dus zelfs buiten de top 10, en met veel gegadigden vóór hem, o.m. Vachier-Lagrave, die voorlopig maar één concurrent vóór zich zou hebben (m.b. Giri). Anderzijds is er voor de Fransman bijzonder veel aan gelegen om het kandidatentornooi niet weer op het nippertje te mislopen. Hoe meer kansen hij heeft, hoe beter dus, en in die zin is die derde plaats voor hem des te dwingender.
De laatste ronde begon niet met twee maar met vier klassieke partijen. Zo nodig zou dan weer het hele tiebreakcircus volgen en, in het ultieme geval, Armageddon. Halfweg leek alvast één beslissing in de maak. Ding had de tweede partij met knap positioneel spel gewonnen en weinigen zagen Radjabov nog terugkomen. De anderen hadden er intussen twee remises opzitten. Maar die Radj kwam weer, de volgende dag. Hij had nog iets langer kunnen wachten, dat is waar, hoewel hooguit één partij, maar hij deed het meteen en met veel klasse. In de vierde partij kon geen van beiden het herstelde evenwicht nog verbreken.
Het is bijna klassiek dat klassiek geen beslissing brengt en dat er getiebreakt mag worden. Traagjes, om te beginnen: twee keer 25’+10”. Daarin hielden de twee protagonisten elkaar in evenwicht, maar Yu ging twee keer onderuit en zo had Vachier-Lagrave de begeerde derde stek (en 10.000 extra dollars) te pakken.
In de eerste 10’+10”rapidpartij wist Radjabov enig voordeel te verwerven, maar hij kon Ding niet omver krijgen. De tweede partij werd eveneens remise. Er zou dus geblitzt worden. In eerste instantie leek de eerste partij opnieuw op remise uit te draaien, maar in het eindspel speelde Radjabov superieur en toen ging Ding wel onderuit. Verwoede pogingen om in de tweede partij de bakens te verzetten liepen op niets uit: Ding verloor opnieuw en dus werd TEIMOUR RADJABOV de wat onverwachte maar verdiende winnaar van de World Cup.
Een merkwaardig eindresultaat. Ding speelt twee keer op rij de finale van de World Cup, maar moet telkens de duimen leggen. Radjabov, qua beste rating ooit nauwelijks minder dan Ding, maar met een wisselvalliger parcours in het wereldschaak en in gedachten kennelijk al met één been uit het professionele schaak stappend of gestapt, triomfeert maar laat tegelijk uitschijnen dat hij de kandidateneindstrijd aan zich voorbij laat gaan. Mocht dat zo zijn, ça serait merveilleux pour Vachier-Lagrave, want dan mag die linea recta in zijn plaats. Tussen haakjes, zodra Ding de finale van de World Cup had bereikt, annuleerde Giri meteen zijn deelname aan het Grand Swiss-kwalificatietornooi (waarover binnenkort meer): als beste kandidaat voor het ratingticket (normaal Ding, maar die heeft z’n ticket nu via de World Cup) loopt hij liever niet het risico om daar ELO-punten te verliezen …