Elke club heeft een paar schakers die misofoon zijn, zo lang ze zelf nog een partij spelen, en niet zo heel goed staan. Dan gaat het van “sech ” tot “sech amaj” en worden kwistig boze blikken rondgestrooid. In Wallonië hoor je dan meer “hey ho” à la zeven dwergen. Eens hun eigen partij gedaan, vervoegen ze dan welgemutst de rangen van die groep nooit zwijgende kiebitzers en vragen dan op een meter, anderhalve meter afstand van een ander nog actief bord luidop fezelend vragend wat die schakers gedaan hebben en tegen wie en waarom die ene niet h2-h3 speelde en die andere niet h7-h6 en si en la. Ooit zag ik eens een speler aan het eerste bord van ronde 7 in het BK Open, die overigens tegen Nils Nijs speelde, opspringen, een niet stil zijnde toeschouwer vlak bij zijn tafel bij de keel pakken, en die 15 meter verder aan de voordeur het lokaal uitschoppen. Volledigheidshalve moet ik er aan toe voegen dat er geen klacht kwam van de betrokkene, en dat de partij gewoon doorging alsof er niets gebeurd was. En helemaal volledigheidshalve moet ik dan nog zeggen dat het geluid dat de brave man had voortgebracht, het verorberen van een vettige Macdonalds was vlak achter het linkeroor van onze Waalse topspeler.
Enfin, heren (en dames) schakers en supporters, die zenuwachtig rondtoeren op zoek naar sensationele wendingen, ademloze tijdnoodfases en verborgen dreigingen, laat ons diegenen die nog bezig zijn en proberen te redden wat er te redden valt, of te winnen wat er aan voordeel in zit, gerust.
In het vorige Ajuinentornooi van Aalst stond ik aan het eind van de avond bijzonder goed tegen een speler met 200 elopunten meer. Toen verliet een toeschouwer de zaal richting bar, en in het passeren van de deur brulde hij de aanwezigen daar toe : “Den Dosse sto hewonne”, dat ze het tot in Ninove konden horen. Mijn tegenstrever, een notoire gentleman, bekeek me, en toen hielden we het niet meer, en proestten het uit, volledig decompresserend.