De groten mogen al eens van die platte dagen hebben, al zijn we soms te snel met ons salonsoordeel, maar te lande, te clublokale en te 2^de reekse wil het nog altijd wel eens ongemeen lekker knetteren. Afgelopen dinsdag was het weer zover. _LEESMEER_

Er stonden vier partijen op het programma, enkel Yannick en Arno speelden niet. De twee Jannen waren het eerst klaar. JanV toog als vanzelfsprekend ten strijde met zijn geliefde Loperspel. Niet veel later plukte hij met z’n koningspaard pardoes en ongegeneerd pion e5 van het bord, alsof die halve cavalerie niet gepend stond als de raven, zijn dame roekeloos ontblotend voor een verbouwereerde loper. Er zat natuurlijk een #youtoo-kantje aan het verhaal: ook het lot van de andere dame was bezegeld. Uiteindelijk leek toehappen wel het minste kwaad, maar toen de verwachte compensatie er niet uitkwam – de eigen loper werd even finaal ingesloten als het vijandige paard – berustte JanDG in het verlies.

Herman opende met de koningspion – who needs g3? – en Guy zette zijn favoriete Hippo op: dubbel fianchetto, koningspaard naar c6 en damepaard naar f6 en vééél pionnen op de 6^de rij. U kent dat: zo’n nijlpaardje dat laag in het water ligt en waarvan je pas als je te dicht komt merkt wat voor een groot en vervaarlijk beest het is. Niets daarvan, dacht Herman, stukken vooral goed opstellen en wachten tot de tijd rijp is om de – vermoedelijk – kwetsbare damevleugel aan te pakken. Dat had Guy dan weer bijtijds in de gaten. Het leidde tot een dynamisch evenwicht waar een stap te ver een stap te ver zou zijn en dus werd het toch remise.

Van de partij Patrick–Enrique is het begin mij ontgaan – iets Indisch, dacht ik – maar daar stond een uitermate boeiende compensatie tegenover. Patrick drong met twee paarden de zwarte koningsstelling binnen en ontwikkelde een vervaarlijke aanval. Er moet zelfs een mat ingezeten hebben, zo wisten doorgaans goed ingelichte bronnen te melden, maar niet getreurd, want de witte aanval persisteerde. Enrique haalde nog alles uit de kast om het tij te keren, maar Patrick hield het hoofd koel en werkte weergaloos af. What a game!

Mart gaf Carlo de kans om eindelijk z’n Noteboom te spelen, een bijzonder pittige variant van het Damegambiet. Het leidde tot veel zwart volk op de damevleugel en wit tegenspel aan de andere kant. Er volgde een scherpe partij, waarin zwart een stuk gaf voor pionnen, maar welhaast dodelijke dreigingen ontwikkelde en wit alert verdedigde en tegenkansen greep. Het eindspel, in ziedende tijdnood, was bloedstollend. Carlo dreigde mat, Mart dreigde tegen. Keer op keer lagen de verliezende zetten voor de hand en werd de enige redding gevonden. Met luttele seconden te gaan koos Carlo voor de paardvork op b3, terwijl uw dienaar dacht dat Pe2 tot ondekbaar mat had geleid. Het resterende eindspel, met 3 vrijpionnen (2 verbonden) tegen P, en telkens een T, bleek niemand winst op te leveren. What a game! Natuurlijk zou Herr Fritz er links of rechts anders over denken, maar die koele digitale kikker zit wel niet aan het bord, laat staan in tijdnood …

In de stand worden de tendensen alleen maar versterkt: Yannick staat nog iets steviger op één, voor twee en drie gaat het nog uitsluitend, mirakels uitgezonderd, tussen Carlo en JanV, en wordt het almaar spannender. Achter hen zijn er nog vele kandidaten voor plaats 4 en achteraan komt Patrick dichterbij.