De 2^de ronde[1], of kwartfinales, begon met vier korte remises. De langste partij, tussen So en Nepomniachtchi, duurde 23 zetten en een tel meer dan anderhalf uur. De Amerikaan had nauwelijks tijd verbruikt, de Rus vond het witte loperpaar maar niets. Karjakin–Wei werd in 8 zetten afgehaspeld. De Rus, nog moe van z’n marathonstrijd tegen Harikrishna, vertrouwde het snelle nieuwtje van Wei niet en nam geen risico. Ook de beide andere partijen brachten geen verschil. Zou het op dag 2 dat er in Jeruzalem ? _LEESMEER_

Winst in de tweede klassieke partij, zou de gelukkige begunstigen met een extra punt, maar het zag er niet naar uit dat er in Jeruzalem massaal extra punten zouden worden geraapt. De spelers kregen het ook wel te horen vanwege de pers: de korte en voor het publiek weinig boeiende remises van de vorige dag waren toch wat op de kijkersmaag blijven liggen. “Iemand moet ooit winnen”, maakte So zich er vanaf, en Vachier-Lagrave schetste zijn persoonlijk perspectief: “Alle begrip voor die frustratie, maar ik ben hier om mij te kwalificeren voor het kandidatentornooi, niet om het spektakel te verzorgen en zo mijn kansen te hypothekeren.” De conclusie: ondanks het mogelijke extra punt, is het klassieke stuk er vaak te veel aan, men rekent op rapid en blitz om de klus te klaren. Kan men het dan niet beter doen zoals in de GCT-finale, met een verplichte 3^de dag en een verschillende waardering voor elk onderdeel? Het zou het klassieke gedeelte een stuk gewichtiger maken.

Andreikin en Vachier-Lagrave maakten er alvast geen langere partij van: na 24 zetten waren ze uitgespeeld. Het moet gezegd, je geeft de Fransman sowieso meer kansen in rapid/blitz. So toonde zich met zwart goed voorbereid tegen Nepomniachtchi en dat volstond voor 18 zetten en een vreedzaam einde. Alle kanshebbers dus naar de tiebreaks. In de andere tabelhelft toonde Wei zich aardig geïnspireerd, maar Karjakin deed zijn reputatie als uitstekend verdediger weer alle eer aan: remise na 40 zetten (een record!). En dan viel er toch een extra punt (uit de lucht): omdat Jakovenko wat passief tegenspeelde, kreeg Navara al gauw het betere van het spel. Hij stootte door in het centrum en verwierf een gevaarlijke vrijpion op de d-lijn, die uiteindelijk doorliep. Twee zetten later (de 37^ste) was het pleit beslecht en Navara de eerste halvefinalist. De anderen mochten naar het tiebreakcircus van dag 3. 

Dan moest het wel. Om te beginnen pakten Vachier-Lagrave (met zwart tegen Andreikin) en Wei (met wit tegen Karjakin) meteen het volle punt. Kandidaat-ticketeers So en Nepomniachtchi hielden het op remise. De tweede partij bracht twee keer de beslissing: Vachier-Lagrave had aan remise genoeg, Nepomniachtchi kegelde So naar huis. De Fransman en de Rus zien elkaar in de volgende ronde. Intussen redde Karjakin zijn hachje door de opgelopen nul tegen Wei met een zege weg te spoelen. Alleen het Russisch-Chinees onderonsje kreeg dus een (nog sneller) vervolg.

In de eerste en ‘trage’ rapids (25’+10”) hadden beiden met wit gewonnen, in de versnelde fase (10’+10”) kwam Wei weer op voorsprong, maar nu met zwart. Een nieuwe must-winsituatie voor Karjakin, en deze keer kwam het niet goed: Wei had meestal het betere van het spel, en ten slotte werd er afgeruild naar L+3p en remise. Exit Karjakin, die nu ook de wild card mag vergeten, wegens ver onder de 3^de plaats en het niet voldoen aan de andere criteria.

Ook So kan het heel vermoedelijk schudden. Een rechtstreekse kwalificatie is sowieso uitgesloten en ook de begeerde 3^de plaats voor (alleen) de kans op een wild card is buiten bereik. In theorie kan hij als top 10-speler (gemiddeld over het afgelopen jaar, van februari ll. t/m januar e.k.) nog in aanmerking komen, maar de kans is reuzegroot dat hij op 1 januari z’n 10^de plaats moet afstaan aan Aronian en bovendien blijken de Russische organisatoren zinnens de voorkeur te geven aan een landgenoot (een riedeltje dat u van mij al herhaaldelijk hebt gehoord). 

Wie komt dan wel nog in aanmerking? De eeuwige Fransman, Vachier-Lagrave, en de veelal omnipresente Rus (jawel!) met de haast onuitspreekbare naam (goed schrijfbaar zou ik ‘m ook niet noemen, ik weet waarover ik spreek), Nepomniachtchi. Het toeval wil, maar dat wist u al vanuit mijn vorig verslag, dat beide heren tegen elkaar mogen, in de ene halve finale (de andere gaat tussen Wei en Navara). Als Vachier-Lagrave wint, pakt hij sowieso de 1^ste plaats in de GP-eindstand (ook als hij de finale hier zou verliezen) en heeft hij z’n kwalificatie voor het kandidatentornooi beet. Nepomniachtchi is dan, of hij de troosting nu wint of verliest, zeker 3^de (in de GP) en een “prima” wild card-kandidaat (3^de plaats behaald, Rus én 7^de in de top 10 bovenop). Verliest de Fransman, dan is nog niets beslist. Om zich (rechtstreeks) te kwalificeren (en Vachier-Lagrave te elimineren) moet Nepomniachtchi ook de finale winnen. Anders blijft hij op 3 en gaat de ander met het tweede ticket lopen.