Na de nodige vijven en zessen kwamen tijdelijk oud-lid Enric en ondergetekende vrijdag, 27/01, ronde 11, aan in Wijk (ik kort maar even af, zie ook de titel) voor een namiddagje schaakplezier. Snel lunchen, tussendoor een partijtje, en tegen tweeën op naar de zaal, alwaar het kijkpodium al overvol stond, de meeste groot- en andere meesters neerzaten of aankwamen en ene Garcia de gong mocht beroeren ten teken dat de partijen konden beginnen. Hij deed dat met zo’n verlegen tikje, dat de omstanders het op een geamuseerd lachen zetten, waarna hij iets forser de daad overdeed. Niet dat iemand daarop wachtte: pal in mijn gezichtsveld hadden Giri en Abdusattorov hun eerste zetten al uitgevoerd, al kon ik niet borg staan voor de rest van het schakend zootje, want op So na kon ik niemand anders zien zitten. Die moest tegen Carlsen, en terwijl ik mezelf het deuntje ‘Komt-ie-of-komt-ie-niet’ hoorde denken (nu ja, zingen mocht niet) besloot ik minstens te wachten tot Zijne Champheid zou opdagen. Een geluk dat hij niet tegen Niemann moest, ik had daar lang ongemakkelijk kunnen staan.
Enfin, daar kwam ie dan, de wereldkampioen soon-not-to-be, en dat was schrikken. Ja, mijn lieve eega zegt al een paar weken dat ik toch weer eens naar de kapper moet, maar vergeleken met mijn lichtjes uitwapperende haren is het kapsel van Carlsen buitenproportioneel toegenomen. Ik wist in eerste instantie niet of er niet een of ander vervaarlijk beest op zijn kop zat, dat er elk moment dreigde af te donderen, zo al niet de arme So naar de keel te vliegen, maar bij nader toezien bleek het een uit meer dan kluiten gewassen struikgewas, naar boven en alle andere kanten uitwaaierend (kammetje, Magnus?), waarmee je in de Serengeti alle potentïele roofdieren intimidatiegewijs op de vlucht jaagt. Nee, dan Caruana, met dat kortgeknipte koppie …
Op naar Café De Zon, voor de boekenstand (wat wilen we straks in de kast hebben staan?), nog een partijtje schaak, en het commentaar, deze keer verzorgd door Genna Sosonko. Goed hoor, maar als je Hans Böhm gewoon bent, toch een beetje een afknapper. Tot slot weer naar de zaal, waar tegen dan al enkele remises waren gevallen (Aronian en Caruana waren het snelst klaar) en Carlsen nog vruchteloos zat te persen (So gaf nog minder dan één krimp), maar vooral Praggnanadhaa in deep trouble zat tegen Maghsoodloo. De drukte vooraan was gelukkig wat afgenomen, zodat je al eens wat meer goden in levenden lijve kon aanschouwen, edoch helaas maar één godin, Vaishali, want Eline Roebers zat ergens aan de kant, buiten mijn gezichtsveld (Enric heeft haar wel gezien). Nu ja, het is geen zoo (topschakertjes kijken) en het populaire “Moet je horen, ik heb ooit die en die gezien” stelt in wezen ook niks voor. Ik ben onlangs ook rond de Maan gevlogen (virtueel, met mijn naam op een stickje aan boord), en de wereld heeft er nog niet over gepeinsd om ook maar één nanoseconde op te houden met draaien. Maar het is natuurlijk leuk om een aantal van die schaakluitjes ook eens in het echt te zien. En en passant iets van hun partijen mee te pikken.
Uiteindelijk was Maghsoodloo de enige dagwinnaar bij de Masters, ten koste van Pragg, die zijn 3de nul incasseerde in vier partijen. De topmatch, Giri–Abdusattorov, de nummers 2 en 1, eindigde onbeslist, en naar verluidt had de Oezbeekse jongeling de om zijn minutieuze voorbereiding bekend staande Nederlander gewoon uit zijn prep gespeeld. De vraag der vragen: houdt hij het nog twee ronden, gaat Giri er nog over en wint hij eindelijk-eindelijk-eindelijk zijn tornooi of komt de man met het gewichtigste kapsel ooit alsnog de kaas van beider heren hun brood halen? Spannend, dat wel (u weet intussen al hoe het afliep). Idem dito in de Challengers, waar Donchenko de troep aanvoert, voor Yilmaz en Sindarov. Met wat geluk krijgt u binnenkort nog een verslagje.