Van 2 tot 10 november vond in Saint Louis, schaakstad par excellence, de zogenaamde Fall Chess Classic plaats, het 3^de luik in de Chess Classics, waarvan er eentje per seizoen is (de zomereditie werd gewonnen door Yu en de 12-jarige snotneus (en jongste GM ooit) Mishra werd er 3^de, het lenteluik ging naar Sevian). Het was een round robin-gebeuren met 10 sterke deelnemers, ergens tussen top en subtop, en normaal gezien zouden we het daar hier niet meteen over hebben, maar toevallig luisterde één van de deelnemers naar de naam Hans Niemann en dat is dezer dagen best opvallend. Het betekent namelijk dat de Saint Louis Chess Club, allesbehalve de minste in de schaakwereld, geen reden heeft gezien om de ‘verdachte’ Niemann te schrappen (gelet op het ‘Carlsen-effect’) en dat het Amerikaans kampioenschap niet zoals hij vreesde zijn laatste tornooi zou worden. Hij zal zijn schadeclaim(s) dan misschien wel wat moeten bijstellen, want hier komt hij financieel wel weer aan de bak.

Niet dat Niemann daar grote potten brak, maar middels 8 remises en 1 zege eindigde hij op de 4^de plaats, een halfje achter de sterke jonge Tsjech Nguyen (wat niet Tsjechisch klinkt, want de vader van deze Thai Dai Van (Nguyen) – wat hier de voor- of roepnaam is, mag uzelf uitdokteren – is een Vietnamese zalenman – een heel achter Vidit en anderhalf achter Yu, de eindwinnaar.

Daarmee was de carrière van de controversiële Amerikaan al evenmin aan een gedwongen eindpunt toe, want zie, intussen is in Jeruzalem het World Team Chess Championship aan de gang, het WK (rapid à 45+10) voor schaakteams, met 12 participerende landen, en het VS-team wordt geleid door Niemann. Natuurlijk, de meeste landen zitten daar niet met hun allersterkste opstelling, maar zo blijft Hans wel bezig, nog steeds zwevend rond (correcter: net onder) de 2700-grens. In dev 2^de ronde moest hij wel de duimen leggen voor Mamedyarov, maar dat doen er wel meer.

Het is nooit al Hans wat de klok slaat, want hoe gaat het bij voorbeeld met zijn maatje-maar-dan-anders Magnus? Die heeft alweer een pluim op zijn hoed verdiend, en wel in de Meltwater Champions Chess Tour Finals, het 9^de en laatste luik van de Tour in kwestie. Een overbodig luik, want de eindwinst van Carlsen lag al vast sinds het vorige, maar men stopt niet met de boel zodra de winnaar bekend is. Dit laatste deel was weer een ‘major’, m.a.w.  8 gelukkigen zouden een round robin spelen in matches van 4 (15+10), desgevallend met tiebreak om een winnaar te bepalen. Als ik het goed heb, waren de finalisten de eerste zes uit de tussenstand, aangevuld met So en Giri (of wqs het Erigaisi?).

Om een lang verhaal kort(er) te maken, Carlsen won van al zijn concurrenten, zij het een enkele keer via tiebreak en dus niet met het maximum van de punten (3 punten voor matchwinst zonder, 2 met tiebreak). Genoeg voor een ruime voorsprong op So en nog wat ruimer op Le. Praggnanandhaa en Erigaisi voerden de onderste tabelhelft aan, voor Mamedyarov en Giri. De Toureindwinst was, zoals gezegd, voor Carlsen, voor Duda en Praggnanandhaa.