In Karlsruhe en Baden-Baden brengen de paasklokken traditiegetrouw hun schaakeitjes mee en dat was deze keer niet anders, getuige de passage ter plekke van de jaarlijkse Grenke Chess Classic, waarin 10 toppers elkaar vrolijk in de schaakharen zaten, en de Grenke Open, waarin een slordige 900 andere kleppers, een tikkeltje bescheidener, dat ook deden. Laat ik mij beperken tot het wedervaren van die eerste 10, de 900 anderen komen elders nog wel eens aan bod. Eerst even het deelnemersveld:  _LEESMEER_

First but definitely not least Magnus Carlsen, die vorig jaar een ijzersterke Caruana had moeten laten voorgaan. Sinds zijn WK-match tegen de Amerikaan verkeert de Noor echter in bloedvorm: denk alleen maar aan zijn knappe 7^de titel in Tata Steel (met 9/13) en heel onlangs zijn nog impressionantere 5^de in de Gashimov Memorial (met 7/9). Zijn ELO is er ook naar: weer gestegen tot 2861, veilig ver boven nummer 2 Caruana, die ook van de partij was. Het zou de eerste confrontatie tussen beide  kemphanen  worden sinds hun WK. Ander schoon volk, uit het top 20-veld, luistert naar de klinkende namen van Anand, Vachier-Lagrave, Aronian en Svidler. Aanvullend: Naiditsch en Vallejo Pons, en ten slotte twee plaatselijke helden, m.n. Meier en vooral de 'promovendus' (vorig jaar winnaar van het A-tornooi): het 15-jarige (super)talent Vincent Keymer (ELO 2516), die op dit nveau wel voor een flinke vuurdoop stond.    

Die vuurdoop begon overigens al in de eerste ronde, want Keymer kreeg meteen de wereldkampioen voor de kiezen. Het werd een marathonpartij, waarin de kansen een aantal  keer wisselden, maar ten slotte wist Carlsen de jonge Duitser toch tot opgave te dwingen. In de rest van het tornooi zou Keymer vooral verder leergeld betalen: hij verloor 4 keer op rij, wist dan Meier te vloeren en de punten te delen met Aronian en Svidler, en tot slot verloor hij nog twee keer. Zijn eindoordeel: “Veel geleerd!”

Carlsen dus meteen aan de leiding, want de concurrenten speelden allemaal remise. In ronde 2 moest Vallejo Pons eraan geloven, zij het dat ook die partij alles behalve een walkover was. Ook Anand en Svidler scoorden, ten einde toch iemand in de buurt te houden van de champ, die er anders snel vandoor dreigde te gaan.

Die dreiging kreeg een knauwtje: geen 3 op 3 voor Carlsen, want Anand stopte zijn zegereeks af. Al is het misschien correcter om te zeggen dat de Indiër wonderwel ontsnapte. Daardoor kwam Svidler, na winst tegen Meier, op gelijke hoogte met Carlsen, terwijl ook Caruana een eerste keer scoorde.

De 4^de ronde was, resultaatgewijs, een bloedige affaire. Alleen Caruana en Carlsen, die hun theoretisch Sveshnikov-duel uit het WK continueerden, speelden remise, elders won telkens het hoogste ELO. Dat had zo zijn repercussies op de stand: nu stonden Carlsen en Anand zij aan zij, het viertal Caruana, Vachier-Lagrave, Svidler en Aronian volgde.

Zoals gezegd was Keymer voor het eerst aan het feest in ronde 5, met winst tegen Meier. Vooraan bleven Carlsen en Anand op post, omdat er na Keymer niemand aan het feest was. Niet dat er zomaar wat geremiseerd werd, want de strijd was wel eens lang en heftig.

In ronde 6 werd de rangschikking weer door elkaar geschud. Carlsen versloeg Meier, maar had daar weer veel tijd en zetten voor nodig, een constante in dit tornooi, terwijl Anand onderuit ging tegen Naiditsch. Daarmee vergrootte de champ zijn voorsprong tot een vol punt, nu op liefst 6 achtervolgers,  maar heel tevreden was hij niet. Opening en middenspel waren prima verlopen, maar daarna werd het harken voor het punt. Al die lange partijen kruipen niet in de kouwe kleren, ook niet als je wereldkampioen bent: “Ik was zo moe, ik kon niet meer rekenen …”, klonk het. Wat zegt een mens al niet, als hij met een +3 én een 4,5/6 én een heel punt én een TPR van 2881 losjes aan de leiding staat in één van de toptornooien des werelds?

Een stuk makkelijker als het ware, aldus dezelfde vermoeide champ, liep het tegen Aronian: zulke spelers kent hij beter omdat hij ze voortdurend mag bekampen en dat geeft minder onzekerheid en meer vertrouwen. Je zult het maar horen, Aronian en tutti quanti zijnde. Commentator Leko: “Als een vermoeide Carlsen zó kan spelen en winnen, dan is dat toch wel beangstigend”. Hoe dan ook, de achtervolgers waren zwaar aan zet en er was er maar 1 die erin slaagde op koers te blijven: Caruana won van Naiditsch, terwijl Anand onderuit ging tegen Meier en de rest remise speeelde.

In de voorlaatste ronde wisten de nummers 1 en 2 hun ambities verder kracht bij te zetten. Carlsen mocht Svidler zelfs mat zetten en Caruana versloeg Meier, al zou die een verbluffende edoch alles behalve vindbare zet over het hoofd hebben gezien, althans volgens onze digitale scherprechters. Achter dat tweetal was Vachier-Lagrave intussen ongedeeld derde, maar mathematisch kansloos voor de eindzege, een lot dat ook de overigen deelden, op nog grotere afstand van stek 1.  

De tornooiwinst stond relatief gauw vast, nadat Caruana en Aronian op de 43^ste zet remise overeenkwamen, maar Carlsen bleef rustig pushen tegen Vachier-Lagrave om ten slotte een 4^de opeenvolgende winstpartij te boeken en met de glans van 1,5 punt voorsprong en 7,5/9 (TPR 2984) het tornooi te besluiten. Caruana werd 2^de, met 6/9, voor het duo Vachier-Lagrave en Naiditsch, met 5/9.  

In de live ratings staat Carlsen nu op 2875 ELO, nog maar krap 7 punten onder zijn hoogste rating ooit, te weten 2782, in mei 2014. Nog veelbelovender  wordt het misschien wel met deze vaststelling: de afgelopen maand sprokkelde hij zomaar eventjes ruim 30 punten bij, dat is 5 meer dan de 25 die hij nog te gaan heeft naar de fabelachtige grens van 2900. Geef ’m enkele tornooiweken en klaar is Kees (in dit geval Magnus), zo lijkt het wel. Uiteraard , hoe hoger je gaat, hoe minder punten je zeges opleveren en hoe kostelijker je nederlagen, maar als je de tegenstand kunt blijven domineren zoals de voorbije weken, dan is er altijd nog een groeimarge. Carlsen die de 2900-barrière sloopt, ’t zou wat zijn, ’t zou wat zijn!