Sommige zondagse IC-namiddagen kunnen frustrerend zijn. Als we in twee van de laatste drie speeldagen nog wat konden sprokkelen, zou het behoud verzekerd zijn, en dit was er één van. ELO-gewijs moesten we nauwelijks onderdoen, dan mag je hopen. Helaas, binnen de kortste keren (bij wijze van spreken) stond Wout in een desastreuze stelling, met een mataanval die nog nauwelijks te pareren leek (of bleek). Jan stond wat gedrukt, maar nog niet meteen fataal, maar zijn tegenstander wist zijn stukken almaar beter te plaatsen en dus liep het daar ook mis. Een 0-2, en dan was het 3de uur nog niet eens afgelopen. Erger nog: Herman liet ongegeneerd Lxa2 toe (de loper zou het immers niet overleven), maar het gebeurde toch en zwart bleek meer tegenspel te hebben dan ingecalculeerd. Het stuk teruggeven dan maar, wat resulteerde in materieel evenwicht en een nieuw begin, maar het vijandige paard kwam vervolgens leuk in de stelling en de rest was spartelen om niet te verdrinken. Nodeloos gespartel, want wit kwam er niet meer uit en intussen had Jeroen het eerreddende halve punt gescoord, zodat het resultaat er sowieso niet meer toe deed, welk mirakel er ook nog uit de lucht zou komen vallen. Verder aandringen had dan ook geen zin.
Kortom, in een confrontatie waar je toch iets hoopt te behalen, krijg je een heel bittere patat om de oren: 0,5-3,5! Nee, dit was ons middagje niet …