Vandaag 3^de ronde, en deze keer geen CMCC, want Carlsen ontmoet Anand, gewoon, u kent dat, wereldkampioenen onder elkaar. Al sluit dat niet uit dat er verstoppertje wordt gespeeld voor de anderen. Wel één CCMCC: Aronian–Karjakin, gewoon, kandidaat-uitdagers onder elkaar.

Dat dit verslag wat korter uitvalt dan anders heeft twee redenen. Ik heb de partijen, op het begin na, niet echt kunnen volgen, en kan er dus niet meteen heel veel over zeggen, en verder _LEESMEER_heb ik ook niet zoveel zin om ze nu eerst nog eens uitvoerig te gaan uitbenen met het oog op dit verslag, want bij de 3^de ‘t-is-al-gelijkdag op rij heb ik het ook een beetje gehad. Tuurlijk, misschien was deze of gene remise toch wel een interessant gevecht, maar misschien ook niet, en waarom zou je je dan uitsloven?

Zo speelt Carlsen een Open Catalaan tegen Anand, en hij kiest daarbij al vlug voor de minder gebruikelijke paden, maar voor zover dat een miniem voordeel oplevert, ligt dat bij de Indiër en niet bij hem. Enfin, 31 zetten, meer moet dat niet zijn.

In Aronian–Karjakin heeft de oud-uitdager het betere van het spel, maar op een manier waarbij de finesses van het gebeuren mij totaal ontgaan, eindigt de partij in remise met een blunder van Aronian op de 33^ste zet, ondanks het feit dat Karjakin daarmee in een klap een “beslissend voordeel” heeft (+2,62). Nu ja, we moeten ook niet altijd willen winnen, natuurlijk.

De langste partij wordt gespeeld door Adams en Vachier-Lagrave. De Engelsman brengt de Moskouvariant van het Siciliaans op het bord, maar tast een tikkeltje mis op de 24^ste zet. Vachy heeft dan lange tijd de beste kansen, maar geleidelijk ebt zijn voordeel weg. De partij eindigt in (torenoffer met) pat, dat zie je ook niet vaak.

Nepomniachtchi en Caruana (foto) vinden het ook mooi geweest omstreeks de 31^ste zet, maar ik geloof niet echt dat het dat was. Ze hebben dan een Réti’tje (ja, hoe schrijf je dat het best?) achter de rug, waarin het evenwicht nooit verbroken is geweest.

Evenveel zetten – o, die marathonpartijen – doen ten slotte Nakamura en So erover om in een Siciliaanse Taimanov in puntendeling te berusten. De Japanse Amerikaan ontwikkelt een heel miniem plusje, maar de Filipijnse Amerikaan is niet onder de indruk.

En zo kabbelt alles eigenlijk nergens naartoe. In de stand verandert er niets: iedereen leidt (of is laatst) met 1,5/3. Als het zo voortgaat, is de witte raaf die één partij wint tegelijk tornooiwinnaar en zijn slachtoffer het kneusje, want moederziel alleen laatste. Misschien eens aan de prijzen morrelen: halve punten, halve prijs!